Πασίγνωστος Έλληνας συγγραφέας περιγράφει πώς έφυγε από τη ζωή το πρώτο του παιδί!

Δεν είναι άλλος από τον γνωστό πεζογράφο Χρήστο Χωμενίδη ο οποίος ως γνωστόν είναι ο σύντροφος της ηθοποιούς Γωγώς Μπρέμπου ενώ έχει αποκτήσει και ένα παιδί, μία κόρη με την ηθοποιό Αλεξάνδρα Κ. Πριν από όλα αυτά όμως, ο ίδιος ήταν βυθισμένος στην απόλυτη θλίψη αφού έχασε από τη μία στιγμή στην άλλη, τον γιο του. Μιλώντας στον Φιλελεύθερο για τα πρώτα χρόνια της ζωής του και τις απώλειες που έχει βιώσει, θυμήθηκε τον χαμό του πατέρα του όταν ο ίδιος βρισκόταν στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών αλλά και την απώλεια που του στοίχισε βαθιά, αυτή του γιου του ο οποίος έφυγε από τη ζωή δύο χρόνια πριν έρθει στον κόσμο η κόρη του Νίκη την οποία έχει αποκτήσει με την Αλεξάνδρα Κ., πρωταγωνίστρια της σειράς «Ηρωίδες». Μιλώντας λοιπόν για την περίοδο που είχε χάσει τον μπαμπά του, ο συγγραφέας διηγείται: «Στα 13 μου έχασα τον μπαμπά μου. Την περίοδο που τον είχα Θεό! Δεν πρόφτασε να αποκαθηλωθεί μέσα μου. Αλλά θεωρώ ότι οι γονείς πρέπει να ζουν μέχρι τα παιδιά να τους αντιμετωπίζουν σαν κανονικούς ανθρώπους. Πάντως ο θάνατος του μπαμπά μου μού έδωσε τη γνώση ότι όλα μπορεί να πηγαίνουν πολύ καλά - διότι πήγαιναν καλά τότε τα πράγματα - και ένα ωραίο πρωί να καταστραφούν όλα! Αυτό σου δημιουργεί μία τρομερή ανασφάλεια - ότι το κακό μπορεί να συμβεί μέσα σε ένα δευτερόλεπτο! Για τον θάνατο του μπαμπά σου μπορεί να είσαι προετοιμασμένος, για τον θάνατο όμως του παιδιού σου δεν μπορεί ποτέ να είσαι προετοιμασμένος. Αυτό είχε γίνει τότε με μένα...». Ο Χρήστος Χωμενίδης συνεχίζει περιγράφοντας πώς ακριβώς έγινε το θλιβερό συμβάν: «Είχε γίνει ένα φρικτό ατύχημα στο μπάνιο. Λιποθύμησε η μαμά του και πνίγηκε. Σχεδόν αρχαιοελληνικό, δεν είναι; Κι αυτό έγινε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο... Και να σκεφτείτε ότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που νομίζει ότι μπορεί να ελέγχει τα πάντα! Μερικές φορές όμως μαθαίνεις, με τον πιο βίαιο τρόπο, ότι τα δεδομένα τελικά δεν είναι δεδομένα. Ότι οι κανονικότητες δεν είναι εγγυημένες από κανέναν. Προχωράς μ' αυτό. Είναι δύσκολο. Πάντως προσωπικά θα μου ήταν αφόρητο να συμβαίνουν πράγματα κι εγώ να μην είναι εκεί... Ο θάνατος ξέρετε τι είναι; Σα να σε παίρνουν από ένα σινεμά! Είσαι μέσα σε έναν κινηματογράφο, βλέπεις μια ταινία και κάποια στιγμή, ενώ θέλεις να δεις τη συνέχεια, μπαίνουν μέσα δύο τύποι και σε πετάνε έξω. Δεν είναι τρομερό; Και δεν μαθαίνεις ποτέ τη συνέχεια της ταινίας! Είχα διαβάσει ένα πολύ ωραίο κείμενο -που μου θύμισε πολύ την περίπτωση της μαμάς μου - για τη μητέρα κάποιου που δεν είδε ποτέ το τέλος του σήριαλ που παρακολουθούσε, επειδή πέθανε. Κι αυτός είχε πάει στον τάφο της και της είπε ότι τελικά ο δολοφόνος ήταν ο τάδε».