Ράφτης: «Έπεφτα να κοιμηθώ το βράδυ κι έκανα τον σταυρό μου παρακαλώντας να μην ξυπνήσω το πρωί»

«Ο λόγος που είχα έρθει στην Αθήνα δεν ήταν για να ακολουθήσω τα όνειρά μου ή να ικανοποιήσω τις φιλοδοξίες μου. Θα ακουστεί περίεργο, αλλά αποφάσισα να μείνω μόνιμα στην Αθήνα επειδή είχα χωρίσει με μια κοπέλα με την οποία είχαμε 4 χρόνια σχέση στην Πάτρα και θεωρούσα πως ο μόνος τρόπος για να την ξεπεράσω ήταν να μην την αντικρίσω πουθενά, ακόμη και τυχαία, να μην τη φέρνω στη μνήμη μου στις βόλτες μου στα μέρη όπου πηγαίναμε μαζί. Με αυτή την κοπέλα ήθελα τότε να κάνω οικογένεια και παιδιά, αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Μου κόστισε πολύ ψυχολογικά ο χωρισμός μας. Σκέψου ότι έπεφτα να κοιμηθώ το βράδυ και έκανα τον σταυρό μου παρακαλώντας να μην ξυπνήσω το πρωί - ήμουν στα όρια της κατάθλιψης, αν και τότε που το βίωνα δεν το αντιλαμβανόμουν. Περισσότερο δυστυχισμένος δεν έχω ξαναϋπάρξει, ήθελα να τελειώσει η ζωή μου, δεν έβρισκα κανένα νόημα. Ηταν σαν να είχα χάσει τα πάντα! Το θέατρο, λοιπόν, αυτό το παιδικό, ανείπωτο όνειρό μου, ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Σκέφτηκα κάποια στιγμή: “Τι αγαπάς πάρα πολύ στη ζωή σου τώρα;”. Και η απάντηση στον εαυτό μου ήρθε αυτόματα: “Το θέατρο!”. Μέσα σε ένα βράδυ είχα πάρει την πιο σωστή απόφαση της ζωής μου. Ετσι, ξεκίνησα να δουλεύω αρχικά σε νυχτερινά μαγαζιά, στην υποδοχή, λόγω του σωματότυπού μου, αφού τα τελευταία χρόνια προπονούμαι συχνά στο kick boxing ώστε να μπορώ να αντεπεξέρχομαι οικονομικά, για να μπορώ να πηγαίνω τα πρωινά στη σχολή μου. Ετσι, με αυτόν τον τρόπο γέμισα την καθημερινότητά μου για να μη σκέφτομαι την ερωτική μου απογοήτευση. Και η ζωή μου, για 4 χρόνια, ήταν μόνο αυτό: δουλειά - σπίτι - σχολή. Αθελά του, όμως, το θέατρο ξεκίνησε να μου δίνει λύσεις σε ό,τι με απασχολούσε. Ηταν σαν ένα είδος ψυχολόγου που δεν πήγα ποτέ. Σε ό,τι με βασάνιζε έβρισκα τη λύση στα κείμενα που διάβαζα, στους ρόλους που έπρεπε να ερμηνεύσω, στη διδασκαλεία από πολύ σημαντικούς δασκάλους. Χωρίς υπερβολή, το θέατρο με έσωσε από πολλά! Για πρώτη φορά μπήκα στη διαδικασία να ασχοληθώ βαθύτερα με τον εαυτό μου, με τις εκφράσεις μου, με το είναι μου. Αν δεν έμπαινε το θέατρο στην καθημερινότητά μου σήμερα θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος!».

ΠΗΓΗ: Πρώτο Θέμα