«Έφυγε» από τη ζωή ο Λευτέρης Καπώνης
Ο σεναριογράφος πολλών επιτυχιών ο Λευτέρης Καπώνης, άφησε την τελευταία του πνοή στα 70 του χρόνια μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο.
Ο Λευτέρης Καπώνης εργάστηκε ως σεναριογράφος στην τηλεόραση, για την οποία έγραψε τριάντα πέντε σίριαλ, μεταξύ των οποίων: «Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή», «Τζιβαέρι» «Εραστής Δυτικών Προαστίων», «Η Απλή Μέθοδος Των Τριών», «Το Σημάδι Του Έρωτα», «Ελλάς Το Μεγαλείο σου».
Ο Λευτέρης Καπώνης γεννήθηκε στη Γουριά Μεσολογγίου το 1947. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης χωρίς να πάρει πτυχίο. Από το 1981 εργάστηκε ως σεναριογράφος στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Αυγή.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρολιάκος αναφέρει χαρακτηριστικά πως ο Λευτέρης Καπώνης “είχε πολλά να δώσει ακόμα. Δυστυχώς, η ασθένεια ανέστειλε την δραστηριότητα του και τέλος τον πήρε από κοντά μας. Θα τον θυμόμαστε πάντα για την αριστερή του επιμονή στα θεωρητικά του κείμενα, αλλά και στην πράξη, για το αστείρευτο χιούμορ και την καλή του διάθεση για την ζωή, ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες της δικής του ζωής.”
Ο Λευτέρης Καπώνης για το πρόβλημα υγείας του είχε πει στην εφημερίδα Freddo : «Πήγα για ρευματοειδή αρθρίτιδα στα δάχτυλα και μου έκαναν ένα σωρό εξετάσεις για άλλα πράγματα. Ο γιατρός μου έδινε ένα 5% να έχω κάτι σοβαρό και τελικά είχα αυτό. Ήμουν στα Εφημερεύοντα και ο γιατρός ήταν μικρός και ό,τι είχε διαβάσει το εφάρμοζε. Μου είπε μια γιατρίνα πως είμαι πολύ τυχερός που έπεσα πάνω σε αυτόν που τα τσεκάριζε όλα. Όπως, επίσης, ήμουν τυχερός, γιατί με προειδοποίησε μια αρθρίτιδα. Τελικά το πρόβλημα το είχα στον πνεύμονα. (...) Ο γιατρός μού είπε πως αυτό αντιμετωπίζεται εύκολα με τη χημειοθεραπεία. Με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε πως είμαι ασφαλής... Μόλις μου ανακοίνωσε ο γιατρός τι έχω, γύρισα σπίτι και την ίδια μέρα με είχα πάρει τηλέφωνο για να μου κάνουν την πρόταση από τον Αντ1. Λίγες ημέρες μετά κι ενώ μόλις είχα ξεκινήσει τις θεραπείες, με πήρα από άλλο κανάλι για άλλη δουλειά. Γέλαγα μόνος μου. Έλεγα “δε γίνονται αυτά”».