Ζαμπίδης: «Πήγα στο νοσοκομείο και όταν με είδαν μου είπαν…»

«Τρώγοντας ρύζι στη ζούγκλα πάθαμε γαστρεντερίτιδα και εμένα με θέρισε. Η εξάντληση ήταν τέτοια που αδυνατούσα να μείνω όρθιος. Υπήρχαν μέρες που επιστράτευα όλες μου τις δυνάμεις για να σηκωθώ από το κρεβάτι. Πήγα στο νοσοκομείο και όταν είδαν την κατάσταση μου μου είπαν ότι απαιτείται ξεκούραση. Η τόσο μεγάλη αδυναμία ήταν πρωτόγνωρη για μένα. Έφτασα 66 κιλά. Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να το έβαζα στα πόδια και έκανα κουράγιο. Δεν έχω μάθει να τα παρατάω. Και το έκανα χωρίς να γκρινιάζω, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που φάνηκε ότι τους άρεσε να προβάλλουν τις δυσκολίες τους. Να λυγίσω από το "Nomads"; Όχι, δα. Και ο πρωταθλητισμός ριάλιτι επιβίωσης είναι. Το γνωρίζουν, άλλωστε, και οι συνεργάτες μου. Ακόμη και όταν αγωνίζομαι ενώ πονάω ή έχω πυρετό, δεν γκρινιάζω, είναι θέμα νοοτροπίας» εξήγησε στο Πρώτο Θέμα ο Μιχάλης Ζαμπίδης και συνέχισε:

«Μετά από κάποιο αγώνισμα μέτρησα πάρα πολλές πληγές στα πόδια μου που με την υγρασία δεν έκλειναν επί 34 μέρες. Πρήστηκα και έκανα πυρετό. Μιλάμε για Όσκαρ ατυχίας. Μετά από αυτό με τσίμπησε και μια σαρανταποδαρούσα στο πρόσωπο. Δεν είναι, όμως, σαν τις σαρανταποδαρούσες που ξέρουμε, έχουν δηλητήριο. Οπότε, καταλαβαίνεις, έπαθα μόλυνση. Κάψιμο και πόνος. Μέχρι να έρθει γιατρός, μια και βρισκόμουν στην παραλία, πέρασαν ώρες και η κατάστασή μου είχε επιβαρυνθεί. ‘Ήταν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε μικρόβια και κινδύνους που σχετίζονται με τον τόπο και τη φύση. Οι γονείς μου με έβλεπαν να ταλαιπωρούμαι και παρόλο που ξέρουν ότι είμαι ανθεκτικός, ανησύχησαν. Σου λέει, για να τον βλέπουμε τόσο καταβεβλημένο δεν είναι καλά. Γνωρίζουν ότι εγώ σπάνια εκφράζω τον σωματικό μου πόνο, οπότε υπέθεσαν πολλά».