Μιχάλης Ασλάνης: Στα ποιήματά του έγραφε ότι θέλει να πεθάνει νέος

Μέσα από αυτά ο κορυφαίος σχεδιαστής έβγαζε μιαν άλλη προσωπικότητα, πιο ευαίσθητη, πιο τρυφερή... Ο ξαφνικός του θάνατος χθες, σόκαρε ολόκληρο τον κόσμο της μόδας και όχι μόνο. Αν και οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγω για πιθανότητα αυτοκτονίας σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του newsbomb.gr η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πώς ο Μιχάλης Ασλάνης «έφυγε» από πνευμονικό οίδημα! Αναμένονται φυσικά οι τοξικολογικές που θα ολοκληρωθούν μετά από έναν μήνα περίπου. Ο ίδιος ο Μιχάλης Ασλάνης πάντως στα ποιήματά του γράφει ανάμεσα στους στίχους οτι θέλει να πεθάνει νέος.

«Φοβάμαι το βράδυ... το άδειο σπίτι... μπαρ στον Πειραιά... τη μοναξιά των ανθρώπων... Φοβάμαι τη μοναξιά μου... Η ζωή γρήγορη -πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια- δεν πρόλαβα τίποτα... περίμενα μόνο να σε αγαπήσω... Ηρθες σαν άνεμος σε ανοιχτό αιγαιοπελαγίτικο παράθυρο, δεν με ρώτησες, με γαλήνεψες και έφυγες για πάντα...», έγραφε σε ένα από τα ποιήματα του ενώ σε ένα άλλο έγραφε: «Τα παιδιά της αγωνίας ξενυκτούν και η όμορφη νιότη στις ντισκοτέκ δεν έχει όρια... Η μουσική, σύγχρονη με τα καινούργια είδωλα Μάικλ Τζάκσον ή Στινγκ... αστέρια γεννιούνται, αστέρια πεθαίνουν... Να η μοίρα των ανθρώπων... Θέλω να σταματήσω το χρόνο, να πεθάνω νέος, καθώς η μουσική στο "Εργοστάσιο" ή στο "Μερσέντες" θα είναι δυνατή, νεανική, ονειρεμένη... Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν, η ζωή δεν έχει καμία αξία...». Τα ποιήματα αυτά γραφτήκαν την δεκαετία του '80 και δημοσιεύτηκαν το 2004 από τον Αλκίνοο Μπουνιά. Διαβάστε τα παρακάτω
Tα έξι ποιήματα από τη συλλογή του Ασλάνη

ΦΟΒΑΜΑΙ το βράδυ...
Το άδειο σπίτι...
Τα μπαρ στον Πειραιά...
Τη μοναξιά των ανθρώπων...

Φοβάμαι τη μοναξιά μου
Από τότε που έφυγες ξαναγύρισα
Στη ζωή που γεννήθηκα...

Η νύχτα είναι αργή, σιωπηλή
Ακούς κάτι περίεργους ήχους
Που δεν είναι της ανάσας σου...
Δεν έχω πια δικαίωμα να σε αγαπώ
Και η μέρα που ξημερώνει
Είναι σκληρή και απαιτητική...

Η ζωή γρήγορη
-πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια-
Δεν πρόλαβα τίποτα...
Περίμενα μόνο να σε αγαπήσω...

Ηρθες σαν άνεμος σε ανοικτό αιγαιοπελαγίτικο παράθυρο
Δεν με ρώτησες, με γαλήνεψες
Και έφυγες για πάντα...
Το παράθυρο έκλεισε. Σκοτάδι
Φοβάμαι το βράδυ...
________________________________________

ΣΑΒΒΑΤΟ πρωί στην αγκαλιά του Χατζιδάκη
Καθώς ξημερώνει το Σαββατοκύριακο στο Λυκαβηττό...
Προμήνυμα στην απογευματινή μελαγχολία
Η τηλεόραση, οι εφημερίδες,
Το τηλέφωνο αραιά και πού
Και εσύ δεν είσαι πουθενά
Γιατί δεν υπάρχεις...
Υπάρχουν μόνο τα ξανθά μαλλιά σου
Και το αγνό χαμόγελό σου
Σε ένα γυμνάσιο της Καλλιθέας

________________________________________

ΕΣΒΗΣΕΣ τη γραμμή της επικοινωνίας μας...
Θέλησες να με διαγράψεις...
Δεν μπόρεσες
Την μοναξιά της νύχτας
Να νικήσεις...
Και έτσι...

Πλησιάζει το Πάσχα και το καλοκαίρι...
Το σφριγηλό κορμί σου
Θα διαγράψει καλοκαιρινά παιχνίδια
Στην άμμο της Μεσογείου...

Εγώ θα ντυθώ στη λύπη
Της πόλης, του νέφους και του άγχους...
Θα σε σκέπτομαι
Στο πύρινο τσιμέντο της πόλης
για πάντα
Και θα είναι καλοκαίρι...
________________________________________

ΚΡΗΤΙΚΟ καλοκαίρι
Στα μέσα του Αυγούστου...

Διασχίζει το ηλιοβασίλεμα
Η φωνή του Στίβι Γουόντερ...

Η Αθήνα νεκρή
Μακρινή και σκληρή...

Σήμερα κάτι θα συμβεί
Στο μικρό μπαράκι...

Ονειροπολώ
Στον ορίζοντα την φετινή ανεξαρτησία μου
Από το περσινό άσχημο καλοκαίρι...

Περνά η ζωή
Ωραία, γλυκιά, ευτυχισμένη
Με τούτο το τοπίο απέναντι
Στη θάλασσα της Κρήτης...
________________________________________

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ μεσάνυχτα
Στα δένδρα του Λυκαβηττού...
Το Κολωνάκι κοιμάται ήσυχο και αγαπημένο...
Τα παιδιά της αγωνίας ξενυχτούν
Και η όμορφη νιότη
Στις ντισκοτέκ, δεν έχει όρια...
Η μουσική σύγχρονη με τα καινούργια είδωλα
Μάικλ Τζάκσον ή Στινγκ...
Αστέρια γεννιούνται
Αστέρια πεθαίνουν...
Να η μοίρα των ανθρώπων...
Θέλω να σταματήσω το χρόνο...
Να πεθάνω νέος
Καθώς η μουσική στο Εργοστάσιο ή στο Μερσέντες
Θα είναι δυνατή, νεανική, ονειρεμένη...
Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν
Η ζωή ήσυχη δεν έχει καμία αξία...