Ρέα Τουτουνζή: «Το ότι έμεινα ορφανή από μαμά με πληγώνει ακόμη, το κουβαλώ μέσα μου!»

«Έχασα τη μητέρα μου στα 12 μου χρόνια, πληγώθηκα πολύ, ήμουν και τόσο μικρή. Ένα κορίτσι χρειάζεται τη μητέρα του ειδικά σε αυτή την ηλικία. Μόνη μου αντιμετώπισα τους προβληματισμούς μου με τα αγόρια, όλα τα θέματα που απασχολούν μια έφηβη. Δεν είχα έναν άνθρωπο να συμβουλευτώ, να με καθοδηγήσει. Η γιαγιά τι να μου έλεγε; Υπήρχε χάσμα ανάμεσα μας. Η μαμά είναι απαραίτητη. Αναντικατάστατη! Το ότι έμεινα ορφανή από μαμά με πληγώνει ακόμη, το κουβαλώ μέσα μου! Δεν θα ήθελα ποτέ το παιδί μου να ζήσει κάτι τέτοιο. Οι γονείς μου χώρισαν πολύ νωρίς, όταν ήμουν πέντε χρόνων. Ο πατέρας μου ζούσε πάντα στην Αίγυπτο κι εγώ έμενα με τη μαμά, τον παππού και τη γιαγιά» τόνισε στο ΕΓΩ.
-Δεν ζήσατε ποτέ όλοι μαζί ως οικογένεια;
«Ποτέ, γιατί ο πατέρας μου δούλευε.»
-Άρα, ο χωρισμός ήταν μοιραίος...
«Όταν όμως χώρισαν, έγιναν... αχώριστοι! Δεν ήταν γραφτό να συνεχίσουν ως ζευγάρι! Υπήρχε καλύτερη συνεννόηση μετά, γι' αυτό δεν πείραξε ούτε εμένα!»
- Γιατί δεν πήγατε στην Αίγυπτο;
«Η μαμά μου ήταν Ελληνδα, από τη Χίο, κι επειδή ήδη βρισκόμουν στην Ελλάδα, με μεγάλωσε η γιαγιά μου. Την έχω ακόμη τη γιαγιά μου, είναι 96 ετών! Είναι ο ήρωας μου. Έχασε το παιδί της, μεγάλωσε το εγγόνι της, παράλληλα έχασε τον άντρα της, έμεινε ολομόναχη και ανέλαβε την ευθύνη της ανατροφής μου στα χειρότερα χρόνια, όταν έμπαινα στην εφηβεία, όπου ήμουν τύραννος!»
-Σας έβγαλε αντίδραση ο θάνατος της μητέρας σας;
« Δεν ήθελα καθόλου να βρίσκομαι μέσα στο σπίτι! Γιατί εκεί ήταν η γιαγιά μου, η οποία πενθούσε, και το κλίμα ήταν μόνιμα βαρύ, συν του ότι μου θύμιζε τη μητέρα μου. Οπότε το μόνο που ήθελα ήταν να γυρνώ με τους φίλους μου. Να αλητεύω δηλαδή, γιατί αυτό για την ηλικία των 13 σημαίνει αλητεία και είναι πολύ επικίνδυνο.»
-Δεν διστάσατε να παραδεχτείτε ότι στο παρελθόν αντιμετωπίσατε κίνδυνο από καταχρήσεις και πως δυσκολευτήκατε για ένα διάστημα...
«Και βέβαια! Ωστόσο, μες στην ατυχία μου ήμουν τρομερά τυχερή. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι είχα βοήθεια από τη μητέρα μου. Με πρόσεχε από εκεί πάνω! Όταν πήγα να παραστρατήσω ή κινδύνευα να μου συμβεί κάτι κακό στη ζωή μου, πάντα έβλεπα ένα φως να με τραβά και να με προσέχει. Δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να νιώσω ότι κινδυνεύει η ζωή μου!»