Στέλιος Νιάκαρης: «Η νύχτα είναι μεγάλο σχολείο, αλλά δεν μου λείπει»
Ο Στέλιος Νιάκαρης σκέφτεται έτσι όπως το σκέφτεται χωρίς να το στολίσει για να ακουστεί πιο ωραία.
«Ήμουν ένα παιδί φιλοχρήματο, θα τολμήσω να πω, από πιτσιρικάς και ήθελα να κάνω κάτι για να έχω τα δικά μου χρήματα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο γονείς μου (σ.σ.: χώρισαν όταν ο ίδιος ήταν περίπου 13 ετών) ήταν ευκατάστατοι και δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Καθώς έκανα πρωταθλητισμό στο πόλο από τα επτά μου, όταν έγινα 17 και έφτασα σε σημείο να παίρνω όσο περισσότερα ήταν δυνατόν στο άθλημά μου, συνειδητοποίησα ότι δεν μου φτάνουν. Το "ταβάνι" των αμοιβών στο συγκεκριμένο άθλημα ήταν πολύ κοντά και δεν μου ήταν αρκετό.
Ήθελα κάτι καλύτερο για το μέλλον. Έτσι αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι πιο κερδοφόρο. Φυσικά, αυτό δεν με εμπόδισε από το να δώσω εξετάσεις και να περάσω στα ΤΕΦΑΑ, αφού αυτή ήταν η κλίση μου. Το μόντελινγκ ήρθε αργότερα και μάλλον τυχαία. Η πρώτη μου δουλειά, όσο ήμουν ακόμα στο σχολείο, ήταν σε ένα κομμωτήριο. Είδα ότι ζητούσαν χέρια και πήγα. Έλουζα και έκανα και μερικά χτενισματάκια. Ο,τι μου έδειχναν οι κοπέλες το κατάφερνα. Στη συνέχεια δούλεψα νύχτα, πίσω από το μπαρ στο "Mercedes" στη Γλυφάδα. Και ήμουν καλός! Η νύχτα είναι μεγάλο σχολείο, αλλά δεν μου λείπει. Είμαι άνθρωπος της μέρας. Μου αρέσει το φως της μέρας. Η νύχτα είναι για μικρές δόσεις. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου είχα και δύο φίλους που είχαν λυσσάξει να πάω για μόντελινγκ. Στο τέλος με έπεισαν. Τη δεύτερη μέρα κιόλας είχα κλείσει δουλειά. Ήταν ένα ντοκιμαντέρ για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο πρέπει να παίζεται μέχρι σήμερα. Ήταν χωρίς λόγια και περιέγραφε τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα των αρχαίων Ελλήνων. Στο τέλος, θυμάμαι, πέθαινα και με καίγανε. Πολύ μακάβρια πράγματα. Αλλά είχε πλάκα. Ετσι ξεκίνησα» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.