Τεο Θεοδωρίδης: «Τι θα κέρδιζα εκτός από το να συγκάλυπτα βαρύγδουπα τη δειλία μου;»

«Είναι διαφορετικό να είσαι με ανθρώπους που έχεις επιλέξει στην πορεία της ζωής σου και άλλο πράγμα να βρίσκεσαι εξαναγκαστικά σε χώρο πολυπληθή, που στοιβαγμένες ψυχές προσπαθούν να συμφιλιωθούν ή όχι με το Γολγοθά. Αλλά, ναι, παντού υπάρχουν άτομα με κοινά ενδιαφέροντα, που μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, όμως μονάχα όταν οι ίδιοι είμαστε έτοιμοι κι έχουμε αφήσει πίσω μας το μεγάλο σοκ της αλλαγής. Η παγίδα είναι να αναλώνεσαι σε ίντριγκες της καθημερινότητας, φασαρίες ή σε γενικά θέματα παραβατικότητας. Εγώ, από την άλλη, «παγιδεύτηκα» περισσότερο στην καταγραφή του ψυχολογικού προφίλ ατόμων που θεωρούσα ενδιαφέροντα. Έψαχνα να βρω τι είναι αυτό που οδηγεί στην όποια συμπεριφορά και με αυτόν τον τρόπο βοηθιόμουν και ο ίδιος. Παγίδες που μας φυλακίζουν... και δεν εννοώ απαραίτητα χωροταξικά» τόνισε στο People.
-Και ποια ήταν τα συμπεράσματα που έβγαλες για τον καθένα από αυτούς
«Μήπως θέλεις να σου δώσω και ονόματα; (γέλια)Όχι, δεν έχει να κάνει τόσο με συμπεράσματα, με μια κατάληξη, όσο με τον εντοπισμό και την ανάλυση διάφορων αιτιών που μπορεί να κάνουν τον οποιονδήποτε να συμπεριφερθεί με τρόπο μη κατανοητό ή μη αποδεκτό ή παράδοξο. Αυτό, όμως, που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η εκλογίκευση ζημιογόνων συμπεριφορών, όπως και η παραίτηση άλλων, εξαιτίας της συνεχούς απογοήτευσης.»
-Εσύ έφκιασες στο σημείο να δικαιολογήσεις κάποια στιγμή τη συμπεριφορά σου;
«Όχι, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Να αποποιηθώ τι; Να επιρρίψω τις ευθύνες αλλού; Τι θα κέρδιζα εκτός από το να συγκάλυπτα βαρύγδουπα τη δειλία μου; Πέρασα από το στάδιο του θυμού, του μίσους, της επιθυμίας για εκδίκηση και της αυτοτιμωρίας. Ευτυχώς, όμως, δεν έμεινα εκεί, αλλά έφτασα στην αποδοχή, το πιο σημαντικό στάδιο νομίζω. Αν δεν φτάσεις εκεί, δεν πρόκειται ποτέ να ξεκινήσεις. Η οποιαδήποτε εργασία με τον εαυτό μας αλλά και με τον κόσμο προϋποθέτει την αποδοχή.»