Ισμήνη Νταφοπούλου: «Δεν θα θυσίαζα τον εαυτό μου»
Η Ισμήνη Νταφοπούλου ήταν 19 ετών όταν αποφάσισε, μετά από παροτρύνσεις ετών από τον φίλο του μεγαλύτερου αδερφού της Κώστα Καραντώνη, ο οποίος ήδη εργαζόταν ως μοντέλο στο εξωτερικό, να επισκεφθεί μαζί του το πρακτορείο μοντέλων για το οποίο εργαζόταν.
«Με είχαν σταματήσει ήδη δυο-τρεις φορές στον δρόμο όταν ήμουν μικρή, κάνοντάς μου την κοινότοπη ερώτηση “Θα ήθελες να ασχοληθείς με το μόντελινγκ;”» περιγράφει. «Την πρώτη φορά μάλιστα ήμουν μαζί με τη μητέρα μου - δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είχε φρικάρει εντελώς. “Τι λες, άνθρωπέ μου;”, έλεγε στον scout, “το κοριτσάκι είναι 16 ετών!”. Η μαμά μου είναι η παραδοσιακή Ελληνίδα μαμά που θα ήθελε να ασχοληθώ με αυτό που θα αποφάσιζα να σπουδάσω» τόνισε στο πρόσωπο του www.femall.gr και συνεργάτιδα του www.queen.gr στο Πρώτο Θέμα.
«Το μόντελινγκ όμως δεν ήταν όνειρο ζωής και είχα βάλει στόχο να πάρω το πτυχίο μου ακριβώς στα τέσσερα χρόνια για να προλάβω τους διορισμούς που έλεγαν ότι θα τελειώσουν. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι η ενασχόλησή μου με το μόντελινγκ θα συνεχιζόταν. Και δεν πίστευα ότι υπάρχουν πια τόσες δουλειές εδώ ώστε να μπορείς να ζήσεις από αυτό. Ετσι, μέχρι να πάρω το πτυχίο μου, το μόντελινγκ ανήκε στους καλοκαιρινούς μήνες κατά τους οποίους ταξίδευα στο εξωτερικό και έκλεινα δουλειές. Με το που τελείωνα την εξεταστική, έφευγα. Τον πρώτο χρόνο πήγα στο Μιλάνο», θυμάται. «Ήμουν 19 κι ένιωθα πολύ μικρή. Το ίδιο πίστευε και η οικογένειά μου.
Όταν έφτασα εκεί είδα ότι οι υπόλοιπες κοπέλες -από τη Σουηδία, την Τσεχία, τη Ρωσία- ήταν όλες 14, 15, 16 ετών. Κάποιες είχαν μαζί και τις μητέρες τους αλλά οι περισσότερες ήταν μόνες. Μάλιστα μία από αυτές, την οποία είχα τότε συγκάτοικο, περπατάει τώρα για τη Victoria’s Secret, αν και δεν είναι Αγγελος - τουλάχιστον όχι ακόμα. Το ήθελε από μικρή, ήταν το όνειρό της, το κυνήγησε, είχε τις αναλογίες και αυτό το “κάτι” που χρειάζεται. Διότι εκτός από αναλογίες πρέπει να είσαι πολύ σκληρός άνθρωπος και να έχεις γερό στομάχι για να φτάσεις τόσο ψηλά. Εγώ ποτέ δεν είχα αυτή την τρέλα. Μου αρέσει ό,τι κάνω να το κάνω καλά και αφιερώνομαι σε αυτό, αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν θα θυσίαζα τον εαυτό μου. Η συγκεκριμένη είχε για σπίτι της μόνο μια βαλίτσα. Και ζούσε έτσι. Ανά δύο μήνες και σε διαφορετικό προορισμό. Κάποια στιγμή τη ρώτησα πώς μπορεί να ζει έτσι. Μου απάντησε ότι είναι τρόπος ζωής και ότι έχει τύχει να λείπει από το σπίτι της και επί δύο συνεχή χρόνια. Εμένα μου αρέσει η ασφάλεια του σπιτιού μου: θέλω το σκυλάκι μου, τους ανθρώπους που αγαπώ κοντά μου. Έχω κάνει πολλά ταξίδια αλλά στους δύο-δυόμισι μήνες θέλω να γυρίσω πίσω», εξομολογείται.