Ελισάβετ Κατσαμάκη: Το πρώην top model που βρέθηκε στις φαβέλες της Βραζιλίας
«Η έκθεση "Πορτρέτα και Φιγούρες του Φωτός" αποτελεί μία εκλεπτυσμένη ματιά στο πώς μέσα από τις αντιξοότητες και την αγάπη για ζωή συντίθεται η βραζιλιάνικη ψυχή» εξήγησε στο Πρώτο Θέμα η Ελισάβετ Κατσαμάκη και εξήγησε πως από τις πασαρέλες και τις συνεργασίες με τους μεγαλύτερους οίκους μόδας βρέθηκε στις φαβέλες της Βραζιλίας.
«Για αρκετά χρόνια οι μεγαλύτεροι οίκοι αναζητούσαν μοντέλα πολύ αδύνατα και επομένως μακριά από αυτό που γνωρίζουμε ως μεσογειακό σωματότυπο. Εκείνο που έκανε τη διαφορά με εμένα νομίζω ότι ήταν το πρόσωπο μου. Τα έντονα μεσογειακά χαρακτηριστικά μου έκαναν κάποιους εξαιρετικά δύσκολους οίκους, όπως η Donna Karan, ο Michael Kors, ο Paladini, ο Brunello Cucinelli και ο Dior, αρχικά να με προσέξουν και στη συνέχεια να κλείσουν μαζί μου συνεργασία»
Η καριέρα της έφτασε στο ζενίθ όταν ο Ιταλός φωτογράφος Αμεντέο Τουρέλο τη συμπεριέλαβε στο βιβλίο του «Δέκα χρόνια γιορτάζοντας τις γυναίκες», στις σελίδες του οποίου φιγουράρουν διεθνή μοντέλα.
Η ενασχόληση της με τη φωτογραφία ξεκίνησε το 2014 και τα «Πορτρέτα, και Φιγούρες του Φωτός» είναι η πρώτη της έκθεση. Η ίδια αφηγείται τη μετάβαση της από τον θαυμαστό κόσμο του μόντελινγκ στη φωτογραφική της πραγματικότητα: «Το 2014 ήταν η χρονιά που σταμάτησα την καριέρα μου στο μόντελινγκ. Τα έντονα χρόνια του υλισμού και των γρήγορων ρυθμών είχαν φτάσει στο τέλος τους. Ένα πρωί μπήκα στο πρακτορείο μου στο Παρίσι και τους ανακοίνωσα ότι έφευγα και δεν είχα σκοπό να επιστρέψω. Είχα την ανάγκη να βρω ένα νόημα στη ζωή που η μόδα και ολόκληρος ο μικρόκοσμος γύρω από αυτήν δεν μπορούσαν να μου δώσουν. Η πολυτέλεια στον χώρο της διεθνούς μόδας πολλές φορές φτάνει στα όρια της έπαρσης και βρίσκεται πολύ μακρύ από τη σοφία της ζωής. Κάποια στιγμή είχα βρεθεί σε ένα πάρτυ στην Ίμπιζα όπου έπαιζε ο Νταβίντ Γκέτα και το κάθε τραπέζι κόστιζε 20.000 ευρώ. Οι σαμπάνιες που είχαν καταναλωθεί στο Φεστιβάλτων Καννών έφταναν το 1 εκατ. ευρώ, ενώ όλα γίνονται είτε για μία φωτογραφία, είτε για εντυπωσιασμό, είτε και για τα δυο. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι του χώρου ήταν απλά δέσμιοι της εικόνας τους και της γνώμης των άλλων, ενώ αυτό που ήθελα εγώ ήταν να είμαι πραγματικά ελεύθερη. Δεν ανήκα πλέον εκεί. Αγόρασα μια κάμερα και άρχισα να φωτογραφίζω».
Το 2015 επισκέφθηκε τη Βραζιλία, αυτή τη φορά με την κάμερα της. Πρώτη της στάση ήταν το Κογκρέσο στην Μπραζίλια. Γνώρισε υπουργούς, αντάλλαξε απόψεις σχετικά μετά προβλήματα της Ελλάδας και την καινούρια ακόμα τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
«Αποφάσισα ότι όταν θα έφτανα στο Ρίο θα έμπαινα στις φαβέλες, αλλά δεν με πίστεψε κανείς. Το να μπει κάποιος εκεί είναι ανήκουστο ακόμα και για τους ίδιους τους Βραζιλιάνους αλλά εγώ ήθελα να δω τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι στις φαβέλες απ' ο, τι στον πόλεμο της Συρίας. Από τότε που το Ρίο έγινε η δίοδος της κοκαΐνης στην Ευρώπη, οι φτωχογειτονιές της Βραζιλίας καταλήφθηκαν από εμπόρους ουσιών που έβλεπαν τα ναρκωτικά ως τη μόνη δίοδο στο αδιέξοδο τους».
Το κορίτσι που κάποτε μονοπωλούσε τα εξώφυλλα των περιοδικών ως μοντέλο συνεχίζει: «Μέχρι και μία ώρα προτού μπω στις φαβέλες εξακολουθούσε να μη με πιστεύει κανείς. Ήρθαν μαζί μου δύο σεκιούριτι και ένας οδηγός, μισή ώρα προτού μπω».
Εκεί, στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας, η Ελισάβετ ήρθε αντιμέτωπη με μια απρόσμενη πραγματικότητα.
«Οι κάτοικοι με υποδέχθηκαν με ένα μεγάλο χαμόγελο, έβαλαν funky μουσική και χόρευαν στους δρόμους. Τίποτε από τη φτώχεια, τη βιαιότητα και την αδικία δεν σκιάζει την ψυχή τους. Είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, καθώς έχουν ανακαλύψει το νόημα ότι τελικά η ευτυχία δεν βρίσκεται στην απόκτηση υλικών αγαθών, δεν έχει καμία σημασία από πού προερχόμαστε ούτε πού έχουμε φτάσει, δεν έχουν σημασία ούτε και οι σκιές, κάτω από τις οποίες ζήσαμε όταν βρίσκουμε το πραγματικό φως, αυτό της ψυχής όπου υπάρχει η πραγματική ελευθερία. Κάθε επιπλέον μέρα που ζούμε είναι ένα θαύμα και το πώς θα το αγιοποιήσουμε εξαρτάται από εμάς. Έβγαλα τα πιο αληθινά μου πορτρέτα και τα πήγα στην πρεσβεία της Βραζιλίας στο Λονδίνο. Τους εξήγησα πως αυτό που αισθάνονται οι κάτοικοι είναι το ίδιο με αυτό που νιώθουν οι πολίτες στην Ελλάδα: ότι η Κυβέρνηση δεν νοιάζεται γι’ αυτούς. Τους είπα επίσης ότι όταν οι άνθρωποι νοιάζονται ο ένας για τον άλλο τελικά τα πάντα αλλάζουν και ότι με αυτή την έκθεση μπορούμε να δείξουμε αυτό ακριβώς και σε άλλες χώρες-ειδικά στην πατρίδα μου που έχει χάσει την ευτυχία λόγω της κρίσης»