Πώς βίωσε ο Ν. Ευταξίας τον τυφώνα «Sandy»: «Η μητέρα μου έκλαιγε συνέχεια και μου έλεγε 'μη φοβάσαι'»

Ο στυλίστας έφυγε από την Ελλάδα κυνηγώντας το όνειρό του στο εξωτερικό κι όπως φαίνεται οι προδιαγραφές για να το κατακτήσει... υπάρχουν. Θα μπορούσε όμως κάποιος να πει πως διάλεξε κακή περίοδο για να φύγει στην Αμερική αφού δύο εβδομάδες αφότου έφτασε στη Νέα Υόρκη, έκανε την εμφάνισή του και ο τυφώνας «Sandy». Ευτυχώς όμως ο στυλίστας δεν βρισκόταν σε «επικίνδυνη» περιοχή και όπως αναφέρει αποκλειστικά στο gossip-tv.gr, βίωσε τον τυφώνα σαν ακόμη μια εμπειρία.

- Πού ακριβώς βρίσκεστε στη Νέα Υόρκη;

Στο κέντρο του Manhattan, ένα δρόμο ανάμεσα στην 5η λεωφόρο και στο Center park.

- Πόσο καιρό είστε εκεί;

Βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη εδώ και δύο εβδομάδες, έχω έρθει για επαγγελματικούς λόγους!

- Είχατε ενημερωθεί για τον τυφώνα; Με ποιο τρόπο και πόσο καιρό νωρίτερα;

Η ενημέρωση ήταν συνεχής, πλήρης και με κάθε τρόπο και μέσο. Ενημερωθήκαμε άμεσα σε ποια ζώνη ανήκουμε ώστε να γνωρίζουμε αν πρέπει να εκκενώσουμε ή όχι τα σπίτια μας. Στη Νέα Υόρκη, βέβαια τα πράγματα είναι πολύ αυστηρά. Και τι εννοώ; Εδώ υπάρχει νόμος για τα όποια μέτρα ανακοινώνονται όπου αν δεν τηρηθούν έχεις συνέπειες. Δηλαδή, αν πρέπει να εκκενώσεις το κτήριο που μένεις ή την περιοχή και να μεταφερθείς σε κάποιο καταφύγιο ή ξενοδοχείο – γεγονός που σου καθορίζει ο εκάστοτε δήμος - και δεν το κάνεις, αν χρειαστείς βοήθεια την ώρα του τυφώνα, δεν έχει προτεραιότητα.

Μας είχαν ειδοποιήσει για το τι θα αντιμετωπίσουμε και πώς δύο ημέρες νωρίτερα. Η ενημέρωση εκτός από την τηλεόραση έγινε και σε κάθε κτήριο ξεχωριστά με ανακοινώσεις από το δήμο, υπήρχαν άτομα στις εισόδους που ενημέρωναν τον κόσμο για το τι πρέπει να κάνουν.

- Τι κατάσταση επικρατούσε από τότε που έγινε γνωστό ότι έρχεται ο τυφώνας Σάντυ; Ο κόσμος πώς το αντιμετώπιζε;

Σε γενικές γραμμές επικρατούσε ψυχραιμία! Τα ΜΜΕ είχαν κάνει λόγο για κάθε πιθανό σενάριο, από το χειρότερο μέχρι το πιο ανώδυνο. Κινητικότητα και σχετική αναταραχή επικράτησε την τελευταία ημέρα κυρίως στα super market. Φανταστείτε πως τα τρόφιμα τελείωσαν από τα ράφια. Φυσικά μεγαλύτερη ζήτηση είχαν το νερό και οι μπαταρίες οι οποίες ήταν αναγκαίες για τυχόν διακοπή ρεύματος. Για παράδειγμα μας είχαν απαγορεύσει ρητά τη χρήση κεριών γιατί υπήρχε περίπτωση διαρροής και συνεπώς φωτιάς συνεπώς η μόνη λύση ήταν ο φακός. Εμείς είχαμε εφοδιαστεί με τρόφιμα και νερό από το Σάββατο το πρωί.

- Εσείς χρειάστηκε να μεταφερθείτε ή το σπίτι σας είχε τις προδιαγραφές για να μπορεί να ανταπεξέλθει στον τυφώνα;

Εμείς ευτυχώς ήμασταν σε ασφαλή ζώνη και δεν χρειάστηκε να μετακινηθούμε. Έπρεπε μόνο να μείνουμε μέσα στο σπίτι, να κλείσουμε τις κουρτίνες και τα παράθυρα και φυσικά να είμαστε μακριά από οποιοδήποτε τζάμι για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο σπασίματος των γυαλιών και ακολούθως τραυματισμών.

- Και η ώρα του τυφώνα φτάνει... Πώς το αντιμετωπίζετε; Τι γίνεται στους δρόμους; Ποια είναι η εικόνα της «τρομοκρατημένης» Νέας Υόρκης;

Την ώρα εκείνη, λίγο μετά τις 20:00, ο αέρας έσκαγε μανιασμένα στα παράθυρα και το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν πότε θα σπάσουν. Εγώ ήμουν με τη συγκάτοικό μου, Μαρία Παπαπέτρος, και διάφορους φίλους στο σαλόνι, και βλέπαμε ταινίες. Προσπαθούσαμε να αποσπάσουμε το μυαλό μας από τον τυφώνα και να χαλαρώσουμε – όσο αυτό ήταν δυνατό -. Γιατί όπως και να το κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, που η φύση ενεργεί, δεν υπάρχουν στάνταρ και κανόνες, απλώς αναμένεις τα αποτελέσματα. Ευτυχώς όμως είχαμε μια ήρεμη νύχτα και γι' αυτό δοξάζω το Θεό. Το μόνο που άσχημο που συνέβη – και με αφορούσε άμεσα – ήταν η εμπειρία που βίωσε μια φίλη μου. Την ώρα που ερχόταν σπίτι, φύσηξε ένας δυνατός αέρας και πρόλαβε να κρατηθεί από ένα δέντρο και να επιβιώσει, αλλιώς θα σκοτωνόταν.

- Οι δικοί σας άνθρωποι πώς το αντιμετώπισαν όλο αυτό δεδομένου ότι ήταν μακριά και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ακριβώς τι θα συμβεί... τρομοκρατήθηκαν;

Σίγουρα τρομοκρατήθηκαν. Η μητέρα μου έκλαιγε συνέχεια και μου έλεγε «μη φοβάσαι, θα περάσει». Αν και πιστεύω πως οι δικοί μου άνθρωποι φοβήθηκαν περισσότερο από εμένα. Εγώ την «είχα δει» λίγο περιπέτεια, σκεφτόμουν «εμπειρία είναι κι αυτό, ότι είναι να συμβεί... θα συμβεί». Παρόλα αυτά, για να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους όσο περισσότερο μπορούσαν, είχαμε συνεχή επικοινωνία ώστε να με ακούν και να είναι σίγουροι πως είμαι καλά και δεν κινδυνεύω.

- Πόσο κοντά σας πέρασε ο τυφώνας; Και ποιες καταστροφές έγιναν στη δική σας περιοχή; Εσείς ήρθατε αντιμέτωπος με κάτι ακραίο;

Όπως σας είπα και πριν, ευτυχώς εμείς εδώ στο κέντρο του Manhattan, δεν είχαμε ιδιαίτερες καταστροφές. Ο τυφώνας χτύπησε έξω από την περιοχή. Τις σοκαρίστηκες εικόνες που είδατε σε φωτογραφίες και πλάνα, τις είδαμε κι εμείς από την τηλεόραση.

- Στην Ελλάδα έχουμε ζήσει σεισμούς και πυρκαγιές, έτσι μας έχει «εκδικηθεί» η φύση. Σε σχέση με το συναίσθημα που προκαλούν αυτά τα φαινόμενα πώς είναι ο τυφώνας;

Τα συναισθήματα δεν αλλάζουν όταν η φύση «εκδικείται». Το μόνο που μπορείς να κάνεις σε κάθε περίπτωση είναι να παραμείνεις ήρεμος και να δεις πώς μπορείς να γλιτώσεις και να ξεφύγεις. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο εκτός από το να τηρείς τους κανόνες. Η μόνη διαφορά που υπάρχει με τον τυφώνα σε σχέση με το σεισμό και την πυρκαγιά είναι πως τον τυφώνα τον περιμένεις να «σκάσει» ενώ τα υπόλοιπα δεν ξέρεις πότε και πώς θα συμβούν. Ενώ εμείς ξέραμε κάθε λεπτομέρεια, το μόνο που δεν γνωρίζαμε ήταν τη δύναμη που θα έχει.

- Από εδώ και πέρα τι γίνεται; Έχετε κάποια ενημέρωση για το αύριο;

Σήμερα είναι πολύ ήρεμη η μέρα. Βέβαια, ούτε σήμερα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους, εξακολουθεί να υπάρχει απαγορευτικό – προληπτικά - και τα μαγαζιά φυσικά είναι κλειστά. Οι δρόμοι εδώ στο Manhattan είναι γεμάτοι φύλλα και το κλίμα είναι βαρύ.

- Και τελικά ο κίνδυνος πέρασε ή υπάρχει και συνέχεια;

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες και τις ειδήσεις, ο κίνδυνος πέρασε κι εκτός από κάποιες απώλειες ζωής και ορισμένες υλικές ζημιές, δεν είχαμε δράματα και σίγουρα αποφύγαμε τα χειρότερα.

Τέλος, θα μου επιτρέψετε να πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ», σε φίλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους – διαδικτυακούς φίλους – για τα δεκάδες μηνύματα συμπαράστασης που μου έστειλαν. Ήταν πολύ όμορφο και συγκινητικό και μου έδωσαν δύναμη.