Βιάστηκες να «πετάξεις»…. Αντίο Μιχάλη…
Σε κατάσταση σοκ ακόμα, τα λόγια δεν μαζεύονται να σχηματίσουν προτάσεις... Ο Μιχάλης Ασλάνης είναι νεκρός.... Το ακούω, το βλέπω και δεν το πιστεύω.
Αποφάσισα να γράψω αυτό το κομμάτι εγώ γιατί με τρομάζει να φύγεις και να θυμούνται κάποιοι μόνο το πως έφυγες. Στο μυαλό μου είσαι συνδεδεμένος με το ξεκίνημα της δουλειάς για μένα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Πόσο καλός άνθρωπος ήσουν, πόσο γενναιόδωρος; Ανιδιοτελώς γενναιόδωρος. Νομίζω ότι δεν σε άκουσα ποτέ να λες όχι. Ακόμα και οι «κόντρες» σου (ελάχιστες αλήθεια) ήταν αθώες και τέλειωναν σε χρόνο dt. Γιατί δεν κρατούσες κακίες και ξεχνούσες.
Πόσο ατέλειωτα δημιουργικός και ταλαντούχος. Με ένα χαμόγελο στα χείλη πάντα και την ανασφάλεια που τελικά μόνο οι εξαιρετικά ταλαντούχοι άνθρωποι έχουν. «Αλήθεια, σου άρεσαν τα ρούχα;» ρωτούσες κάθε φορά μετά από τις επιδείξεις και φαινόταν στα μάτια σου η πραγματική αγωνία για την απάντηση.
Σου ταίριαζε απόλυτα το παρατσούκλι με το οποίο σε φώναζαν οι φίλοι σου... «αρκουδάκι». Ένα μεγάλο παιδί. Θυμάμαι πως ξετρελάθηκες με ένα τεράστιο αρκουδάκι που σου φέραμε δώρο μια χρονιά στα γενέθλιά σου ακριβώς λόγω του πως σε φωνάζαμε όλοι.
Θυμάμαι ατέλειωτες ώρες κουβέντας και πειραγμάτων στο ατελιέ σου που παραχωρούσες πρόθυμα για φωτογραφήσεις όποτε σου το ζητούσαμε, όπως και τα ρούχα σου για να ντύνεις τις σταρ της κάθε εποχής.
Θυμάμαι τα Top Models της δεκαετίας του '90 να κονταροχτυπιούνται για το ποια θα ανοίξει ή θα κλείσει το show σου. Και τις συνήθως Hand Made άκρως πρωτότυπες προσκλήσεις που σχεδίαζες προσωπικά για κάθε έναν από εμάς και που έστελνες, παίρνοντας μετά τηλέφωνο για να δεις τις εντυπώσεις μας. Θυμάμαι να χτυπάς παλαμάκια και να τραγουδάς ανέμελος και πάντα με αυτό το τεράστιο τόσο χαρακτηριστικό χαμόγελό σου, ανάμεσα σε φίλους στο θρυλικό Café Grec στην Πλατεία Κολωνακίου.
Τα τελευταία χρόνια είχες προβλήματα. Δεν τα έκρυψες. Αντιθέτως. Μίλησες ανοιχτά γι' αυτά. Άλλαξες χώρο για πρώτη φορά στα χρόνια της καριέρας σου φεύγοντας από το παραδοσιακό κατάστημά σου στην Τσακάλωφ επιλέγοντας να πας στην Πλάκα κρατώντας όμως το σπίτι σου στο αγαπημένο σου Κολωνάκι. Εκεί που πριν λίγες ώρες βρέθηκες νεκρός.
Θυμάμαι... και θα θυμάμαι πάντα... Τον Μιχάλη που είχα την τιμή και την τύχη να γνωρίσω στο ξεκίνημά μου και που πάντα είχε ένα χαμόγελο για όλους.