Ελληνίδα ηθοποιός με διαθήκη της δίνει το θέατρό της στον...
Υπήρξε μία από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου στο παρελθόν και αργότερα έγινε πολύ απαραίτητη –και συνεχίζει να είναι- στα παιδιά για τα οποία ανεβάζει υπέροχες παραστάσεις. Πρόσφατα λοιπόν έκανε τη διαθήκη της και έδωσε το θέατρό της σε έναν πολύ νεότερο συνάδελφό της.
Ο λόγος για την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Θωμά Μοσχόπουλο, καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου «Πόρτα» που ανήκει στην αγαπημένη πρωταγωνίστρια. Η ίδια σε μία κατάθεση ψυχής, μιλάει για αυτή την σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης που υπάρχει ανάμεσά τους και αποκαλύπτει πως έγραψε στη διαθήκη της το θέατρο να περάσει στα χέρια του μετά τον θάνατό της. Όπως τόνισε και η ίδια η Ξένια Καλογεροπούλου στο popaganda: «Ο άνθρωπος που εμπιστεύομαι απόλυτα είναι ο Θωμάς Μοσχόπουλος, γι' αυτό πλέον είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Πόρτας. Αυτός διαλέγει τα έργα που ανεβάζουμε, αυτός διαλέγει και τους συνεργάτες που φυσικά γνωρίζω κι εκτιμώ κι εγώ. Το 2002 βρισκόμασταν μαζί στην Αγία Πετρούπολη και του είπα ότι θα φτιάξω τη διαθήκη μου για να περάσει στα χέρια του το θέατρο μετά από εμένα. Αλλά μετά σκέφτηκα γιατί να μη γίνει αυτό ενώ είμαι εν ζωή; Είμαι ευτυχής που το θέατρο βρίσκεται στα χέρια νεότερων ανθρώπων. Φέτος, που άνοιξε πάλι, πέρα από τις αλλαγές που κάναμε στη σκηνή και στην πλατεία, βγάλαμε και τις παλιές φωτογραφίες που κοσμούσαν τους τοίχους. Δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει το παρελθόν, τώρα υπάρχει μόνο το μέλλον». Η ίδια συνέχισε: «Μου αρέσει να συνεργάζομαι με νέους ανθρώπους όπως μου αρέσει να κάνω παρέα μαζί τους και να παρακολουθώ θέατρο από νέες φωνές. Βέβαια έχω κρατήσει φιλίες από παλιά. Από τις πιο αγαπημένες μου φίλες είναι η Άλκη Ζέη. Είχε πάει στο Βέλγιο για να δει τα παιδιά της που ζουν εκεί, την σκεφτόμουν κι αναρωτιόμουν αν γύρισε κι είπα ας την πάρω ένα τηλέφωνο να δω αν είναι καλά, το σήκωσε και μου είπε «Μόλις μπήκα σπίτι μου. Είσαι η πρώτη που με παίρνεις». Όσο ζούσε ο άντρας μου κάθε Σάββατο μαζευόμασταν εδώ στο σπίτι με φίλους και μαγειρεύαμε. Τώρα πια όχι, δεν μαγειρεύω συχνά. Για ποιον να μαγειρέψω;»