«Υπήρξα βαριά αλκοολικός για δέκα χρόνια. Για να ξυπνήσω ήθελα τουλάχιστον δύο νεροπότηρα βότκα»

Ο Αλέξης Σταμάτης σε συνέντευξή του μίλησε για την εξάρτησή του από το αλκοόλ.

Σου πήρε καιρό να καταλήξεις σε αυτό;

Είναι πολύ ωραίο να λες να είσαι ο εαυτός σου και άλλο να το νιώθεις σε κάθε σου κύτταρο. Στη θεωρία, μέσα στο κεφάλι μου τα είχα τακτοποιημένα. Δεν ήμουν ποτέ καταθλιπτικός ή είχα downίλες. Ήμουν εκνευρισμένος πολύ.


Με τι; Με τη μη δυνατότητα να ζω όπως μου αξίζει.


Και έτσι ξεκίνησε η εξάρτηση απ' το αλκοόλ;

Που δεν το έβλεπα ως εξάρτηση. Μου άρεσε να πίνω και αυτό έκανα.


Πότε ξεκίνησε όλο αυτό; Απ' την Αγγλία ξεκίνησα να έχω θέμα. Πάντα όμως έπινα, απ' τα δεκατρία μου ακόμα. Ήταν τα μεθύσια τα εφηβικά, τα τραπέζια τα οικογενειακά με τη ρετσίνα, μετά έμαθα τη βότκα... Πάντα ήμουν ένας γερός πότης. Όταν άρχισα να μένω μόνος, στα δεκαοκτώ, και έχοντας απ' τη μια λίγο το παρελθόν και κάποια ψιλοψυχολογικά που κατευνάζονταν με το ποτό, συν η ταύτισή μου με τους διάφορους μύθους όπως οι Stones, ο Κέρουακ, ο Ρεμπώ, με έκαναν έναν καλό πότη.


Όταν λες καλό πότη;



Ούτε καφέ, ούτε τσιγάρο. Μες στη μέρα έπινα περίπου δυο μπουκάλια βότκα… Έπασχα από ένα είδος αγοραφοβίας και το ποτό ήταν διέξοδος. Με το ποτό δεν κόμπλαρα, δεν είχα φόβους. Ήταν σαν μια υγρή ασπίδα προστασίας.