Χαλίτ Εργκέντς: Τα δύσκολα χρόνια στην Αμερική

«Όταν πήγα, ήμουν ήδη 30 ετών. Από τις κουβέντες που είχα με τον κόσμο ήταν φανερό ότι δεν είχαμε σημείο επαφής, δεν είχαμε κοινή ιστορία, ούτε τα ίδια αστεία δεν κάναμε. Σκέφτηκα ότι εκεί θα περνούν άδικα τα χρόνια μου, αφού πήγα όμως, θέλησα να προσπαθήσω. Αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα. Άρχισα να κοιτάζω για σχολές μαγειρικής και φυσιοθεραπείας. Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ήρθε η προσφορά από την Τουρκία. Μου τελείωναν και τα λεφτά, ήμουν σε απόγνωση. Για μένα ήταν αρκετά τραγικό να παίζω σε παιδικό θέατρο και από την άλλη να κάνω τον μπάρμαν στο φουαγιέ ενός μουσικού θεάτρου. Στα διαλείμματα του μιούζικαλ «Ο Βασιλιάς των λιονταριών» έπινα, ήταν αξιοθρήνητη η κατάσταση μου. Μέσα έπαιζα πιωμένος, έξω ετοίμαζα τα ποτά στο μπαρ» τόνισε στο Λοιπόν.

- Επιστρέφοντας την Τουρκία, πήγαν καλά τα πράγματα;

«Η πρόταση ήταν ένα για ένα έργο που θα κρατούσε τρείς μήνες, οπότε άφησα όλα τα υπάρχοντα μου στην Αμερική και ήρθα μόνο με μία βαλίτσα. Κατέβηκα από το αεροπλάνο και περνώντας τη γέφυρα, κοίταξα τη θάλασσα. Σαν να άνοιξε το κλουβί που είχα μέσα μου και βγήκε ένα σμήνος περιστέρια. Ένιωσα μια απίστευτη αίσθηση. Το έργο ακυρώθηκε και οι υπεύθυνοι μου είπαν ότι έχουν έτοιμο το εισιτήριο της επιστροφής. Τους είπα να το κρατήσουν για μία εβδομάδα, γιατί μου είχε λείψει πολύ η πατρίδα μου και ήθελα να μείνω λίγο. Το εισιτήριο το έχουν ακόμη αυτοί, δεν επέστρεψα στην Αμερική. Ήταν 10 περίεργα χρόνια αυτά που έζησα εκεί και η στιγμή που βίωσα στη γέφυρα είναι μία από τις πιο ξεχωριστές στη ζωή μου. Ακόμη και σήμερα κάθε φορά που περνάω ανοίγω τα παράθυρα του αυτοκινήτου, κοιτάζω τον Βόσπορο και ευγνωμονώ τη ζωή.»