Τζωρτζίνα Λιώση: Το έγκλημα που την σημάδεψε

«Σε καμία περίπτωση. Ξεκίνησα σπουδάζοντας ψυχολογία. Η υποκριτική προέκυψε στην πορεία, αλλά την αγάπησα πάρα πολύ. Όσον αφορά το modeling ήταν κάτι που έκανα για να έχω ένα έξτρα εισόδημα όσο σπούδαζα» τόνισε στο ΕΓΩ.
- Η υποκριτική πώς προέκυψε στη ζωή σου;
«Μου άρεσε ανέκαθεν ο κινηματογράφος. Υπήρχαν βράδια που έβλεπα τρεις ταινίες, τη μία μετά την άλλη. Κάποια στιγμή, ενώ έκανα διαφημιστικά για το πρακτορείο όπου δούλευα, ο σκηνοθέτης Χρήστος Νικαλέρης μου πρότεινε να πάω στο casting για την ταινία του με τίτλο «Κανένας».
-Ως μοντέλο, συνεργάστηκες με επώνυμα brands. Πώς ξόδεψες τα πρώτα χρήματα που πήρες αποκόμισες;
«Θυμάμαι ότι είχα- κατεβεί στο κέντρο για να πληρωθώ για την πρώτη μου διαφήμιση και μετά συνέχισα τη βόλτα μου ψωνίζοντας για την οικογένεια μου και την αδελφή μου. Ήμουν ήδη πρωτοετής στο πανεπιστήμιο.»
-Αργότερα έκανες μεταπτυχιακό, στην εγκληματολογία στο πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης.
«Εκείνη την εποχή μόλις είχα ολοκληρώσει τα γυρίσματα της ταινίας «Love in the end». Η εγκληματολογία με γοήτευσε, γιατί πάντα μου άρεσε να διαβάζω για τον άνθρωπο. Είναι ένα ανεξάντλητο θέμα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα «άρρωστο» μυαλό που φτάνει στο σημείο να διαπράξει έγκλημα. Ήταν μια απόφαση που είχα πάρει ήδη από την τρίτη γυμνασίου. Έτσι επέλεξα και τη σχολή στο πανεπιστήμιο γιατί μου έδινε τη δυνατότητα να κάνω μεταπτυχιακό πάνω στην εγκληματολογία που με ενδιέφερε.»
- Γιατί επέλεξες τη Ρώμη;
«Είχα αρκετούς φίλους και γνωστούς εκεί, όπως τον ξάδερφο μου με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί. Γνώρισα και πολύ κόσμο στο πανεπιστήμιο. Στο πρόγραμμα που είχα επιλέξει ήμουν η μοναδική ξένη. Η πιο δύσκολη στιγμή των σπουδών μου ήταν όταν έπρεπε να παρουσιάσω την πτυχιακή μου εργασία σε ένα γεμάτο αμφιθέατρο. Μιλούσα βέβαια τη γλώσσα, αλλά φοβόμουν μήπως από το άγχος χάσω τα λόγια μου.»
-Από ταινίες επομένως να υποθέσω ότι σου αρέσουν τα θρίλερ ή τα αστυνομικά;
« 'Όσο και αν φαίνεται παράξενο, δεν είναι το είδος των ταινιών που προτιμώ.»
- Στο πλαίσιο των σπουδών σου χρειάστηκε ποτέ να δεις από κοντά πράγματικό πτώμα;
«Όχι, αλλά με τους συμφοιτητές μου παρακολουθήσαμε βίντεο και φωτογραφίες της ασιτυνομίας. Η σκληρότητα των εικόνων όμως ήταν τέτοια, που πριν τις δούμε, μας ζητήθηκε να υπογράψουμε ότι το κάναμε με δική μας ευθύνη. Υπήρχαν αρκετοί, ακόμα και από το σώμα της αστυνομίας, που δεν είχαν αντέξει να τις δουν.»
- Ποια ήταν η χειρότερη που θυμάσαι;
«Η εικόνα ενός τρίχρονου αγοριού με λιωμένο κρανίο. Ήταν συγκλονιστικό!»
-Εάν τελικά ακολουθήσεις αυτό τον επαγγελματικό δρόμο, πιστεύεις πως θα αντέξεις να αντιμετωπίσεις τόσο σκληρές εικόνες και περιπτώσεις από κοντά;
«Δεν ξέρω κατά πόσο θα το άντεχα. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, θυμάμαι ότι έφευγα αργά το βράδυ και περπατώντας ένιωθα ένα βάρος. μέσα μου. Με είχαν στεναχωρήσει όλες αυτές οι εικόνες.»
- Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι μέσα σου όλο αυτό.
«Δεν θα ήθελα, πάντως, να δραστηριοποιηθώ στο κομμάτι της αστυνομίας. Πάντα προτιμούσα να ασχολούμαι με παιδιά και συγκεκριμένα με την προστασία ανηλίκων.»
-Μια από τις βασικές θεωρίες της εγκληματολογίας υποστηρίξει πως ο ένοχος ενός εγκλήματος πληροί τρεις προϋποθέσεις: έχει κίνητρο, τα μέσα και την ευκαιρία. Κάπως έτσι ασχολήθηκες κι εσύ με την υποκριτική;
«Έτσι ξεκινούν όλοι οι εγκληματίες... Το μεγαλύτερο κίνητρο για μένα ήταν το γεγονός ότι μου άρεσε το σενάριο της ταινίας του Χρήστου Νικολέρη. Οταν τον γνώρισα στα δοκιμαστικά, μου εξήγησε πώς ακριβώς ήθελε να κάνει την ταινία και όλο αυτό μου δημιούργησε ένα αίσθημα ασφάλειας. Μόλις ξεκίνησαν οι πρόβες, ι κάτι ξύπνησε μέσα μου και ένιωσα να ερωτεύομαι την υποκριτική. Δεν θα άφηνα, βέβαια, στη μέση τις σπουδές μου, οπότε είχα στο μυαλό μου ότι θα το κυνηγού-οα κάποια στιγμή στο μέλλον.»