Τσαμπά: «Η πρώτη φορά που τραγούδησα ήταν σε αίθουσα των ΚΑΠΗ. Τους είδα και τα ‘χασα»!

Πες μου για τα παιδικά σου χρόνια και πώς κατάλαβες ότι είσαι γεννημένη για τραγούδι...
Ηταν ωραία χρόνια. Ειδυλλιακά, ήσυχα. Ευλογημένα χρόνια για κάθε παιδί, με πολλή αγάπη από τους γονείς μου. Είχα ό,τι ήθελα και πάνω από όλα μεγάλη στοργή και αποδοχή. Ημουν ήσυχο παιδάκι κι εγώ! Οσο για το τραγούδι; Το ανακάλυψε άλλος. Εχω άλλες δύο αδελφές, μεγαλύτερες. Η μία πήγαινε στη Χορωδία Ορχομενού. Κάποτε με πήρε και μένα. Με κέρδισε το τραγούδι και δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Τις αδελφές μου τις πειράζω και τους λέω «ευτυχώς που τραγουδάτε μόνο στο μπάνιο σας». Στα 17 μου ήμουν επαγγελματίας. Και ας μην ήθελε ο μπαμπάς μου ο συχωρεμένος. «Δεν έχεις υπομονή να αντέξεις, παιδί μου, εσύ» μου 'λεγε, γιατί ο χαρακτήρας μου δεν σηκώνει πολλά. Ομως κέρδισα. Με άφησε να κάνω επάγγελμα το τραγούδι, ίσως γιατί ήταν κι αυτός ιεροψάλτης και τραγουδιστής παραδοσιακός. Δεν ξέφευγε καθόλου. Ηταν ταγμένος στην παράδοση και στον δημοτικό δρόμο. Και ήταν δίπλα μου πάντα.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που στάθηκες σε κοινό;
«Ορχομενός, αίθουσα των ΚΑΠΗ. Ημουν εγώ κι άλλη μία κοπέλα για να τραγουδήσουμε και από κάτω περίμεναν 400 άτομα. Τους είδα, τα 'χασα! Τι θα κάνω; Τι θα πω; Πώς θα τα βγάλω πέρα με τόσο κόσμο απέναντι; Πήρα το μικρόφωνο από τα χέρια του πατέρα μου, τρέμοντας, και όταν άρχισα να τραγουδώ; Δεν με ένοιαζε τίποτα! Νόμιζα πως είμαι μόνη μου! Εγινα ένα με το τραγούδι. Πάει! Ετσι το αγάπησα. Από το χειροκρότημα, από τον κόσμο, από τη χαρά του, από την ανταπόκριση. Είπα πως μόνο το τραγούδι υπάρχει για μένα κι εγώ υπάρχω γι' αυτό» είπε η τραγουδίστρια σε καθημερινή εφημερίδα.