Γιάννης Ευαγγελίδης: «Δεν σκέφτομαι να πεθάνω πάνω στο σανίδι!»
Το κοινό τον λάτρεψε κυρίως στην καθημερινή σειρά του Νίκου Φώσκολου, «Καλημέρα Ζωή», όπου και έπαιζε τον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ο «αρχηγός Χρυσολωράς» ή στην πραγματικότητα ο Γιαννης Ευαγγελίδης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.
Στα νιάτα του δούλεψε σκληρά στις οικοδομές και, όπως λέει σε καθημερινή εφημερίδα, αν δεν είχε γίνει ηθοποιός, σήμερα ο τραπεζικός λογαριασμός του θα είχε αρκετά εκατομμύρια! «Έστρωνα πλακάκια. Είχα δικό μου συνεργείο και από το 1959 έως και τις αρχές της δεκαετίας του '60 έπαιρνα εργολαβίες κι έβγαζα πολύ καλά χρήματα. Το θέατρο με γοήτευε. Η γνωριμία μου με την Κική Ελευθερίου, αδελφή του Μάνου Ελευθερίου, που φοιτούσε στο Θέατρο Τέχνης, ήταν αρκετή για να αλλάξω ρότα»
Στην προσωπική ζωή του παντρεύτηκε με την ηθο-ποιό Βίλμα Τσακίρη και απέκτησαν δύο παιδιά: Την Καλλιόπη Ευαγγελίδη, επίσης ηθοποιό, που τη γνωρίσαμε μέσα από τη «Λάμψη», είναι παντρεμένη με τον Φώτη Θεοδωρίδη στις Σέρρες και έχουν αποκτήσει και τρία παιδάκια, αλλά κι έναν γιο, τον Κωνσταντίνο, καθηγητή μουσικής, επίσης παντρεμένο με δύο παιδιά. Ο Ευαγγελίδης και η Τσακίρη έχουν χωρίσει, ωστόσο οι σχέσεις τους παραμένουν καλές.
Φέτος ο ηθοποιός επιστρέφει στο σανίδι με την παράσταση «Δέκα μικροί νέγροι», με τους Χάρη Σώζο. Κοσμά Ζαχάρωφ, Αννετα Παπαθανασίου, Οδυσσέα Σταμούλη, Ελένη Βουτυρά, Μάκη Πατέλη. Ποιος τον έπεισε να επιστρέψει; «Ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος! Η γνωριμία μου από τα παλιά με τα παιδιά του θιάσου, τον Χάρη και τον Κοσμά, που τους αγαπώ πολύ, και μια κουβέντα με τον παραγωγό ήταν αρκετά για να πω το "ναι". Δεν είναι για μένα μόνο συνάδελφοι, γιατί κάνουμε παρέα και εκτός θεάτρου. Πίνουμε τα τσιπουράκια μας, συζητάμε, γελάμε κι αυτό μου αρέσει. Μπορεί να σκάω με αυτή τη δουλειά, αλλά η παρέα είναι μοναδική πάνω και κάτω από τη σκηνή» επισημαίνει ο Γιάννης Ευαγγελίδης και συμπληρώνει: «Δεν σκέφτομαι να πεθάνω πάνω στο σανίδι! Όμως σέβομαι τους ανθρώπους που το έκαναν, όπως ο Νίκος Ρίζος και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, που στα πρόθυρα του τέλους τους ήταν ενεργοί. Όμως πώς έπαιζαν; Γερασμένοι και καταπονημένοι. Προσωπικά μου προκαλούσε πόνο όλο αυτό.»