Τρύφωνας Καρατζάς: «Ήμασταν φτωχοί αλλά υπήρχε η ανθρώπινη επαφή»
Ο Τρύφωνας Καρατζάς θυμάται τα παιδικά του χρόνια, τους γονείς του αλλά και τον συμμαθητή του Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια σας;
«Είμαι παιδί της Κατοχής και αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ζωής μου, διότι, εκτός από τους κατακτητές, είχαμε πείνα, δυστυχία, σχολεία διαλυμένα. Με χίλιες προσπάθειες οι καημένοι γονείς μου προσπαθούσαν να συντηρήσουν εμένα και τον αδελφό μου τον Δημήτρη, που είναι τέσσερα χρόνια μικρότερός μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ο πατέρας μου πήγε με τα πόδια από την Αθήνα στα Καλύβια, γιατί έμαθε ότι πουλάνε πατάτες, αλλά τελικά γύρισε με δύο αγγούρια. Εγώ όμως ήμουν λιγάκι τυχερός, γιατί είχα μια πολύ ωραία παιδική φωνή, που τη λένε soprano, την οποία έχουν τα παιδιά που βρίσκονται στη χορωδία της Βιένης»
Συγκρίνετε τα δύσκολα χρόνια που ζήσατε με το τώρα;
«Τότε ήμασταν όλοι φτωχοί, αλλά υπήρχε η ανθρώπινη επαφή. Εύκολα σου χτυπούσε ο πλαϊνός την πόρτα για να σου ζητήσει κάτι. Στην πολυκατοικία που είμαστε δεν γνωριζόμαστε. Ανοίγω την πόρτα του ασανσέρ και λέω σε κάποιον που συναντώ «καλημέρα». Ξαφνιάζεται και αναρωτιέται «γιατί με καλημερίζει;». Αυτό με τρομάζει»
Μιλήστε μου για τους γονείς σας.
«Ο πατέρας μου ο Γιώργος δούλευε για να συντηρήσει την οικογένεια. Η μητέρα μου η Στέλλα από τη Μικρά Ασία θυμήθηκε μια τέχνη που είχαν εκεί, τα σχοινένια παπούτσια, αυτό που λένε εσπαντρίγια, και άρχισε μόνη της να τα κατασκευάζει με σχοινί, χαρτόνι και πανί. Ολη η καλή Αθήνα ερχόταν στην Αλκαμένους για να τα αγοράσει. Ετσι κατάφερα να μπω στο γυμνάσιο. Το μεράκι της υποκριτικής εμφανίστηκε στα 18 με 19 χρόνια μου, παρότι στο σχολείο ήμουν εκείνος που έλεγε το πρωί την προσευχή και τραγουδούσε τον Γεροδήμο σε κάθε εκδήλωση του γυμνασίου, με τον Αλέκο Φασιανό να παίζει βιολί»
Στο σχολείο είχατε συμμαθητές τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο...
«Δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα, γιατί κάθε οικογένεια είχε τα δικά της προβλήματα, τα οποία τα παιδιά λούζονταν. Δεν μπορείς να είσαι αμέτοχος όταν βλέπεις πως υπάρχει μια φραντζόλα με δελτίο, την οποία η μάνα πρέπει να κλειδώσει στο ντουλάπι για να δώσει σε όλους από μία φέτα το μεσημέρι και μία το βράδυ. Δεν περίμενα ποτέ σε αυτήν την ηλικία να ζήσω κάποιες αναλογίες συνθηκών που θα μου στερήσουν την ποιότητα της ζωής μου. Τον Δεκέμβριο κλείνω 60 χρόνια δουλειάς. Μια ζωή στο σανίδι. Η τέχνη είναι άθλημα αλλά και δουλειά ψυχής. Θέλει πολύ κάματο, κούραση και δόσιμο. Δεν είναι εύκολο» είπε σε καθημερινή εφημερίδα.