Σαμψών: «Οι τουρκικές εφημερίδες μιλούσαν για έναν «μυθικό ήρωα» που μόλις είχε γεννηθεί»

Ο Σαμψών είναι ένα είδωλο τεραστίου βεληνεκούς που είχε περάσει τα στενά όρια της Ελλάδας.

Πολλοί δημοσιογράφοι και ερευνητές προσπάθησαν στο πέρασμα των δεκαετιών να δικαιολογήσουν την υπερφυσική του δύναμη. Δεν τα κατάφεραν, μιας και όπως ο ίδιος λέει αυτή βρίσκεται μάλλον στο DNA και στο γενεαλογικό του δέντρο. «Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια προδιάθεση γενετική. Έκανα όλες τις χειρωνακτικές βαριές δουλειές που μπορείς να φανταστείς. Κουβαλούσα σακιά με κάρβουνα και για μένα ήταν σα να κουβαλούσα πούπουλα. Όμως πιστεύω ακράδαντα ότι το χάρισμα της δύναμης το κληρονόμησα από τον παππού μου, τον Παύλο. Εκείνος ήταν σπουδαίος παλαιστής στη Μικρά Ασία και ο πατέρας μου είχε ασχοληθεί ερασιτεχνικά με την πάλη. Μικρό παιδί, κατάλαβα ότι είχα μια απίστευτη δύναμη, που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω από πού προέρχεται. Έκαιγε όλο μου το σώμα. Ήθελα να σπάσω τοίχους» θυμάται σήμερα ο θρυλικός Σαμψών στο «Καρφί».

Ωστόσο τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν καθόλου ευχάριστα, μιας και υπήρχε μεγάλη πείνα και δυστυχία λόγω του πολέμου. «Δούλεψα όπου μπορείς να φανταστείς για να επιβιώσω. Από ανθρακωρυχείο μέχρι και σιδεράδικο. Με έπαιρναν λόγω της δύναμης που έβλεπαν ότι είχα» λέει.

Σε ηλικία περίπου 13 ετών, τα βάζει με έναν Γερμανό στρατιώτη. «Γεννήθηκα με μια υπερφυσική δύναμη. Για να πολεμάω και να κερδίζω τις μάχες. Αυτό άλλωστε φάνηκε και στα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι, μέσα στην Κατοχή που πάλεψα με Γερμανό στρατιώτη. Του έδωσα και κατάλαβε. Και τότε με ανέλαβε ο Χαρίλαος Μοσχίδης. Ένας υπέροχος προπονητής στην πάλη. Είδε σε εμένα πόσο ευέλικτος και δυνατός ήμουν. Με προπονούσε από το 1943. Κατόπιν πήγα στην ελεύθερη πάλη στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Συμμετείχα σε πάρα πολλές διοργανώσεις και φεστιβάλ. Έχω γυρίσει όλη τη Μέση Ανατολή, όλη την Τουρκία. Με δικά μου όλα τα έξοδα. Αν κέρδιζες, τότε έπαιρνες το έπαθλο. Παντού κατάφερα να είμαι ανίκητος. Οι τουρκικές εφημερίδες μιλούσαν για έναν «μυθικό ήρωα» που μόλις είχε γεννηθεί» λέει περήφανος αλλά και πληγωμένος από την πολιτεία, η οποία δεν τον τίμησε ποτέ με μια ειδική σύνταξη.

«Μόνο ο Γιώργος ο Λιάνης ενδιαφέρθηκε για μένα, αλλά μετά ξεχάστηκε το θέμα αυτής της σύνταξης. Δεν με πειράζει όμως, γιατί το όνομά μου θα το θυμούνται γενιές και γενιές. Με τις δραχμές του κόσμου ορθοπόδησα».

Και ενώ η φήμη του θρυλικού Σαμψών έχει φτάσει στα πέρατα της Ανατολής και έχει γίνει πλέον μύθος, τη δεκαετία του ΄70, έχοντας ορθοποδήσει οικονομικά, αποκτάει την πολυπόθητη οικογένεια που πάντα επιθυμούσε. «Με την Κυριακή μου, ήμασταν μαζί 46 ολόκληρα χρόνια. Δεν χωρίσαμε ούτε μια μέρα. Με στήριζε σε κάθε μου βήμα. Μέχρι που εκείνη έφυγε τα περασμένα Χριστούγεννα. Απέκτησα τα δύο μου παιδιά και έτσι οι παραστάσεις που έδινα ήταν εντός Αττικής. Δεν μπορούσα να τους εγκαταλείψω ούτε στιγμή. Ήθελα πάντα να αποκτήσω μια οικογένεια» λέει.

Του αρέσει να μιλάει για τα θρυλικά του κατορθώματα; «Φυσικά και μου αρέσει να μιλάω για όσα έζησα και βίωσα εντός και εκτός Ελλάδος. Είμαι υπερήφανος για όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που έκανα. Βέβαια έσπασα τα πλευρά μου, έπαθα πολλά προβλήματα υγείας, όμως νιώθω ήρεμος για το θέαμα που έδωσα στον κόσμο. Το απολάμβαναν και στο τέλος με χειροκροτούσαν εκστασιασμένοι. Όσοι με έχουν δει τα παλαιότερα χρόνια μου λένε: «πώς μπορούσες με τόσο αίμα που έχανες να κάνεις αυτά τα κατορθώματα; Και εγώ τους απαντάω: επειδή αγαπούσα αυτό που έκανα».