Ελληνίδα τραγουδίστρια δηλώνει: «Μας γκρέμισαν το μαγαζί για να κάνουν… οδοφράγματα»

-Πώς πήρατε την απόφαση να γίνετε τραγουδίστρια και ηθοποιός;

«Οταν μεγάλωσα και τελείωσα το σχολείο -κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου-, μας γκρέμισαν το μαγαζί για να κάνουν οδοφράγματα. Ο μπαμπάς μου είχε απέναντι από το Θέατρο του Λαού, στο Μεταξουργείο, ένα κομμωτήριο-κουρείο. Επεσε, λοιπόν, δυστυχία, γιατί απέναντι από το μαγαζί ήταν και το σπίτι μας, το οποίο γκρεμίστηκε επίσης. Ωστόσο, πριν γίνει αυτό, η γειτονιά βοήθησε παίρνοντας κάποια πράγματα και ο πατέρας μου άνοιξε ένα μικρότερο μαγαζί, το οποίο στήριξαν όλοι οι γείτονες κι έτσι μπορέσαμε να επιβιώσουμε. Ομως έπρεπε να δουλέψω. Για έξι χρόνια εργάστηκα στο κατάστημα του Τσιτσόπουλου. Τότε εμφανίστηκε στη ζωή μου η σπουδαία τραγουδίστρια Δανάη, η οποία με έμαθε μουσική και, επειδή δεν μπορούσα να την πληρώσω, δεν μου πήρε ποτέ λεφτά. Οταν μιλάω για εκείνη, συγκινούμαι πολύ, γιατί αυτή η γυναίκα με έμαθε να τραγουδάω. Υστερα από έναν χρόνο μαθημάτων, έκανα αίτηση στη Ραδιοφωνία -τότε υπήρχαν επιτροπές που έκριναν αν μπορείς να τραγουδάς- και πέρασα. Με συνόδευσε δε ο Κώστας Καπνίσης, ο οποίος υπογράφει τις παλιές ταινίες του Φίνου. Σπουδαίος συνθέτης!» τόνισε στην Espresso η Άντζελα Ζήλεια.

-Και η συνέχεια είναι αυτή που γνωρίζουμε;

«Αρχισα να κάνω εκπομπές με τη λαϊκή ορχήστρα της Ραδιοφωνίας. Βέβαια, δεν πληρωνόμουν, αλλά έπρεπε να γνωριστώ με το κοινό, καθώς δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκείνη την εποχή από το ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή ο Γεράσιμος Λαβράνος μού έκανε πρόταση να δουλέψω στην Παλιά Αθήνα, με μισθό 150 δραχμές την ημέρα, σε μια εποχή που τα μαγαζιά δούλευαν εφτά μέρες την εβδομάδα. Να φανταστείτε ότι ο μηνιαίος μισθός μου στον Τσιτσόπουλο ήταν 600 δραχμές. Στη συνέχεια η Μπελίντα με έβγαλε στο θέατρο κι από εκεί με γνώρισε ο Νίκος Τσιφόρος. Το ντεμπούτο μου στον κινηματογράφο το έκανα στην ταινία του «Ο θησαυρός του μακαρίτη».

-Πώς ήταν οι σχέσεις σας με τον Νίκο Ξανθόπουλο, ο οποίος ήταν και ο παρτενέρ σας στις περισσότερες ταινίες;

«Δεν είχαμε και δεν έχουμε σχέσεις, γιατί ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος μοναχικός. Τώρα ζει με την οικογένειά του, τα παιδιά του και τα εγγονάκια του και δεν βλέπει κανέναν συνάδελφο. Είναι πολύ καλός άνθρωπος, αλλά δεν είχε πολλά πολλά με κανέναν. Εγώ, πάλι, είμαι τρελόγκα και ας μη μου φαίνεται, γελάω με το παραμικρό. Βλέπω τον «Μπακαλόγατο» και πεθαίνω στο γέλιο.»

-Θυμάστε κάποιες εκδηλώσεις θαυμασμού;

«Στα λουλούδια και τα υπόλοιπα υλικά αγαθά δεν έδινα σημασία. Εκείνο που θυμάμαι έντονα ήταν την αντίδραση μιας γιαγιούλας, η οποία έσκυψε να μου φιλήσει τα χέρια. Τη ρώτησα: «Τι κάνεις εκεί γιαγιά;» Και μου απάντησε: «Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου, που με κάνεις και κλαίω». Τι να της έλεγα;»

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 2 PHOTOS