Αυτό ήταν το μεγάλο παράπονο της Ζωής Λάσκαρη

«Παράπονο έχω ένα, το ότι δεν έχω τους γονείς μου, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία» είχε πει τότε στο περιοδικό Λοιπόν ενώ είχε μιλήσει για τον λόγο που η ίδια δεν ένιωθε ξεχωριστή.

«Γιατί είμαι ξεχωριστή; Δεν ένιωσα ποτέ ξεχωριστή, ποτέ. Άλλο το κοινό, ο κόσμος που με αγαπάει και με λέει «Ζωίτσα» κι άλλο το ξεχωριστή, αυτό είναι για μένα το παράσημο. Αυτό δεν είναι ξεχωριστό, το κοινό νιώθει μια οικειότητα μαζί μου, με ξεχωρίζει ως τον άνθρωπο του. Δεν δέχομαι το «ξεχωριστή», κάθε άνθρωπος έχει το άστρο του, φέρει κάτι. Ούτε επιτυχημένη... Επιτυχία είναι ότι με φωνάζουν «Ζωίτσα», με αγαπάει ο κόσμος, κι εγώ αγαπάω τον κόσμο. Τι είναι η επιτυχία;

Δεν είμαι άνθρωπος της τέχνης, είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, αγαπάω αυτό που κάνω, ξεκινάω από το μηδέν, σαν να μην ξέρω τίποτα, πρέπει να έχω έναν πολύ καλό δάσκαλο - σκηνοθέτη, γι' αυτό και πάντοτε είχα τον Βολονάκη, τον Κακογιάννη, τον Μουτσινά, ήθελα ανθρώπους να μου μάθουν, να μου δώσουν πράγματα. Από εκεί και πέρα, μόλις τελειώσει αυτό, είμαι ένα κανονικός άνθρωπος, που δεν θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο της τέχνης. Όσοι τον θεωρούν άνθρωπο της τέχνης, μπράβο τους», είχε δηλώσει τότε στο Λοιπόν.