Αναγνωρίζετε το αγοράκι της φωτογραφίας;

Αν την παρατηρήσετε προσεκτικά ίσως καταλάβετε ποιος είναι .

Ο λόγος για τον Ντίνο Καρύδη, ο οποίος ανάρτησε αυτή την φωτογραφία που βρήκε στο χρονοντούλαπο, αλλά δεν έχει ξεχάσει ποτέ εκείνη την εποχή, αφού την έχει καλά φυλαγμένη μέσα του και στην καρδιά του.

Η ηθοποιός έγραψε: «Σε μια φτωχογειτονιά, στις ανηφοριές του Γκύζη, ο Γιάννης και η Σμαράγδα Καρύδη κρατούν περήφανοι στην αγκαλιά τους τον γιο τους Ντίνο. Είναι φτωχοί, πολύ φτωχοί, αλλά γεμάτοι αγάπη για τη ζωή και προικισμένοι με το απαραίτητο πείσμα της επιβίωσης, το οποίο με τρόπο εκκωφαντικό και ταυτόχρονα αθόρυβο περνούν στο παιδί. Ο μικρός Ντίνος δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από ένα πιάτο φαγητό και αμέτρητους τόνους αγωνίας για την επόμενη μέρα. Παιχνίδια, διακοπές, ζεστασιά, παραμύθια, γλυκά και εκπλήξεις αποτελούν έννοιες κενές στο λεξικό των παιδικών του χρόνων που ακόμη και σήμερα κρατά αναλλοίωτο στη μνήμη του: «Μεγάλωσα σ’ ένα κοτέτσι, με τον φόβο του σπιτονοικοκύρη που ερχόταν να ζητήσει το νοίκι και δεν είχαμε να τον πληρώσουμε. Μέναμε σε ένα απάνθρωπο δωμάτιο 2x3, που είχε χώμα κάτω αντί για πάτωμα και όταν έβρεχε, βγαίναμε έξω για να μη βραχούμε επειδή έσταζε το χαρτόνι που είχαμε για στέγη. Φοβάμαι την πείνα. Ζούσα από παιδί με αυτή τη φοβία και την κουβαλάω. Η μάνα μου μ’ έσερνε από συσσίτιο σε συσσίτιο και, όσο παράλογο κι αν ακούγεται, αυτά τα βιώματα δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Ο φόβος της πείνας έρχεται ακόμη συνέχεια σαν εφιάλτης. Γι’ αυτό δεν τόλμησα να κυνηγήσω μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα μου και βολευόμουν πάντα με ψίχουλα και έλεγα να μην τα χάσω κι αυτά», είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή του περιγράφοντας με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο τα δύσκολα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Αυτά, που πάντα μας ακολουθούν σκιαγραφώντας με έναν απροσδιόριστα καθοριστικό τρόπο τη συνέχεια της ζωής μας. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, ο Γιάννης και η Σμαράγδα Καρύδη καταφέρνουν να προικίσουν τον γιο τους με τα δύο βασικά συστατικά που συνθέτουν έναν πραγματικά καλό άνθρωπο: την αξιοπρέπεια και την αγάπη, κάτι που ο μεγάλος ηθοποιός δεν ξεχνά να μνημονεύει σε κάθε ευκαιρίας αναδρομής στο παρελθόν: «Οι γονείς μου, δύο ορφανά παιδιά, μπορεί να μην είχαν να μου προσφέρουν υλικά αγαθά, μου προσέφεραν όμως το δώρο της αξιοπρέπειας και με έμαθαν να θέτω την αγάπη ως κυρίαρχο παίκτη στο παιχνίδι της ζωής. Θυμάμαι ότι το πρώτο δώρο που μου έφερε ο πατέρας μου ήταν ένα κομμάτι ψωμί με βούτυρο και ότι γεμάτος έκπληξη γύρισα και του είπα “Δικό μου είναι όλο αυτό;”.

Θυμάμαι ακόμη ότι στην Α’ Δημοτικού είχα ερωτευτεί ένα κοριτσάκι, τη Στέλλα, μόνο και μόνο επειδή φορούσε... λουστρίνια. Θυμάμαι ότι είχα ζητήσει από τον Αγιο Βασίλη να μου φέρει ένα ποδήλατο που δεν μου έφερε ποτέ». Η ζωή, ωστόσο, έκρυβε πολλά δώρα για τον μικρό Ντίνο που από τύχη έγινε ηθοποιός και από αιτία αγαπήθηκε από ολόκληρη την Ελλάδα...»