Καΐλας: «Ντρεπόμουν να με σταματούν στον δρόμο και να φωνάζουν «ο Βασιλάκης Καΐλας…»
Ο Βασίλης Καΐλας συμμετείχε σε πολλές δραματικές ταινίες, ήταν ο κεντρικός πρωταγωνιστής και παράλληλα πήγαινε σχολείο.
Άραγε είχε χρόνο να χαρεί τα παιδικά του χρόνια και να παίξει στις αλάνες;
Αναρωτιέμαι αν, επειδή κάθε μέρα βρισκόσασταν στα κινηματογραφικά πλατό και στο σχολείο, χαρήκατε καθόλου τα παιδικά σας χρόνια... Παίξατε σε αλάνες;
«Παρά τις αντίξοες συνθήκες, ναι. Επαιξα και πολύ μάλιστα, γιατί το είχα ανάγκη για να... ξεκουράζομαι. Οποτε έβρισκα ευκαιρία, ακόμα και στα γυρίσματα αν υπήρχε εκεί γύρω αλάνα, πήγαινα με τα άλλα πιτσιρίκια».
Τι ρόλο έπαιξε η δημοσιότητα στη ζωή σας και στη μετέπειτα επαγγελματική σας πορεία;
«Η δημοσιότητα ήταν πάντα αρνητική στη ζωή μου. Ντρεπόμουν να με σταματούν στον δρόμο και να φωνάζουν «ο Βασιλάκης Καΐλας, ο Βασιλάκης Καΐλας». Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Ποτέ δεν κατάλαβα τι διαφορετικό έχει ένας ηθοποιός από έναν απλό πολίτη».
Δεν κατάγεστε από πλούσια οικογένεια. Περάσατε φτώχειες. Αυτό ήταν που σας έκανε να βγάζετε μια μελαγχολία στις ταινίες;
«Ο μπαμπάς μου ήταν θυρωρός σε πολυκατοικία. Αρα υπήρχε φτώχεια. Από την άλλη, ο ελληνικός κινηματογράφος εκείνης της εποχής ήταν ο καθρέφτης όσων βίωναν οι Ελληνες τότε. Είναι φυσικό λοιπόν να είμαι επηρεασμένος από όσα ζούσα τριγύρω μου. Ομως τότε υπήρχε η ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε. Δες την ταινία «Ο λουστράκος». Γυάλιζα παπούτσια στην ταινία, με την προϋπόθεση ότι θα σπουδάσω και θα γίνω κάτι».
Στα παιδικά σας χρόνια βγάζατε καλά χρήματα. Βοηθούσατε με αυτά την οικογένειά σας;
«Εννοείται πως βοηθούσα με αυτά τα χρήματα τους γονείς μου. Και εκείνοι φρόντιζαν να με πηγαίνουν σε πολύ καλά σχολεία, να με ντύνουν καλά, να τρώω καλά».
Στις ταινίες κλαίγατε εύκολα;
«Πολύ εύκολα. Εχω μια υπερευαισθησία, η οποία με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή».
Με την Αλίκη είχατε κάνει τρεις ταινίες. Η «Μανταλένα» ήταν μία από τις κορυφαίες. Τι θυμάστε από τη συνεργασία αυτή;
«Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ μικρός. Τη θυμάμαι σαν ένα κομμάτι της ζωής μου, της καθημερινότητάς μου. Τότε δεν ένιωθα ότι έπαιζα σε ταινία, αλλά ότι το ζούσα όλο αυτό. Η Αλίκη ήταν μία πολύ σημαντική επαγγελματίας και παράγοντας για τον ελληνικό κινηματογράφο. Δεν άφηνε να πέσει τίποτα κάτω» λέει στην Εspresso.