Η μια και μοναδική τιμωρία της Ζωής Λάσκαρη στην κόρη της
Μιλάει με λατρεία και θαυμασμό για τη μαμά της. Η Ζωή Λάσκαρη, άλλωστε, δεν ήταν μια συνηθισμένη μητέρα και η Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου μεγάλωσε εντελώς διαφορετικά, μακριά από τα κλισέ που συνοδεύουν τον μύθο της αγίας ελληνικής οικογένειας.
«Από τη μητέρα μου αυτό που μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό είναι το γέλιο της και το ότι ήθελε να με... μυρίζει συνέχεια. "Αχ, αυτή η μυρωδιά σου", μου έλεγε. Η ίδια λάτρευε το White Musk το οποίο και φορούσε τα τελευταία χρόνια. Επίσης, τρελαινόταν για σκουλαρίκια. Να φανταστείς με το που ξυπνούσε κάθε πρωί κι ενώ ήταν με τη ρόμπα και τη νυχτικιά της, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να φορέσει σκουλαρίκια. Στο Πόρτο Ράφτη μαζεύαμε πολλά σκυλιά. Βγαίναμε και όπου τα βρίσκαμε, τα φέρναμε σπίτι. Είχαμε φτάσει κάποια στιγμή να έχουμε εφτά. Η μητέρα μου όμως, ήταν ένας άνθρωπος, που βοηθούσε και πολύ κόσμο. Έκανε πράγματα κρυφά, χωρίς να τα ξέρουμε ούτε, εμείς. Μετά τον θάνατο της μάθαμε πολλά από ανθρώπους που μας πλησίασαν. Φυσικά έχω πάει σε όλες τις πρόβες και έχω δει όλες τις παραστάσεις της. Εμένα οι μνήμες μου είναι στα καμαρίνια και, μετά την παράσταση, έξω, στον "Ηριδανό", με τη μαμά και τους συνεργάτες της. Με έπαιρνε παντού μαζί της και αυτό αποτελούσε αιτία τσακωμού με τον πατέρα μου που της έλεγε: "Το παιδί δεν ξυπνά για να πάει σχολείο γιατί ξενυχτά μαζί σου".
Ήταν εξαιρετικά ελεύθερος άνθρωπος. Τα πρέπει και τα καθωσπρέπει δεν υπήρχαν στη ζωή της. Η μαμά μου με έσπρωχνε συνεχώς, να κάνω πράγματα, με αποτέλεσμα να έχω κάνει πολλά σε τόσο μικρή ηλικία που πλέον δεν μου λένε τίποτα όλα αυτά τα περί δημοσιότητας. Από την άλλη βέβαια δεν έχω πολλές μνήμες με παιδιά της ηλικίας μου. Οι περισσότερες είναι κυρίως με μεγάλους. Στην εφηβεία, αυτονομήθηκα και άρχισαν να βγαίνω με τους φίλους μου και με παρέες. Μέχρι τότε ήμουν παιδί της μαμάς και ήμασταν αυτοκόλλητες.
Τσακωνόμασταν, βεβαίως, πάρα πολύ από την εφηβεία και μετά, αλλά ανταγωνιστικά δεν την είδα ποτέ. Η μαμά μου με μεγάλωσε να είμαι _και του λιμανιού και του σαλονιού. Δεν με μεγάλωσε ψεύτικα, ούτε στημένα. Μου έδωσε τρομακτικά πολλή αγάπη, αγκαλιές, φιλιά, ό,τι ένιωθε το έλεγε, τσακωνόμασταν, φιλιόμασταν. Έχω πάρει τόσο πολλά που πραγματικά θα ήθελα να μεγαλώσω κι εγώ έτσι το παιδί μου. Με τόση αλήθεια, με τόση αγάπη, με τόση τρέλα, με αυθεντικότητα. Τιμωρία δεν ξέρω τι θα πει. Η μόνη φορά που με έβαλε τιμωρία ήταν στην εφηβεία μου γιατί είχα κάνει κάτι που την ενόχλησε πολύ. Έβγαλε λοιπόν κι εκείνη την πόρτα από το δωμάτιο μου για τρεις μήνες, για να μην έχω ιδιωτικότητα. Ήταν, σίγουρα, κάτι διαφορετικό από τις τιμωρίες που ήξερα από τους φίλους μου. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο, η ζωή γενικώς με αυτή την οικογένεια δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Είχαμε τον δικό μας τρόπο να λειτουργούμε. Δεν είχαμε τίποτα στημένο, ούτε συνηθισμένο.
Να σκεφτείτε, εγώ δεν βαφτίστηκα μικρή. Ήμουν 7 χρονών όταν βαφτίστηκα γιατί η μαμά μου ήθελε να επιλέξω εγώ τη νονά μου και να θυμάμαι για πάντα την ημέρα της βάφτισης μου. Και η αλήθεια είναι πως τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα, που ήταν ένα ατελείωτο πάρτυ από το πρωί ως το βράδυ στο Πόρτο Ράφτη. Χορεύαμε, παίζαμε, γελούσαμε. Υπέροχη ημέρα» τόνισε στο Gala.
