27 χρόνια χωρίς την Αλίκη Βουγιουκλάκη! Οι σπουδαίοι ρόλοι, η πολυτάραχη ζωή & το τραγικό τέλος!

Μίση, πάθη, επιτυχίες, αποτυχίες, ίντριγκες, έρωτες, σταριλίκια αλλά και πολλή λάμψη περιείχε η ζωή της αξέχαστης Αλίκης Βουγιουκλάκη που είναι κοινώς αποδεκτό πως το άστρο της, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια από τον θάνατό της, παραμένει λαμπερό και φωτίζει την καλλιτεχνική πορεία, ακόμα και σήμερα, πολλών wannabe starlet.

Έχοντας κάνει το θεατρικό ντεμπούτο της μόλις σε ηλικία 19 ετών, η νεαρή τότε Αλίκη ήταν ακόμα δευτεροετής μαθήτρια της Δραματικής του Εθνικού, όμως είχε τέτοια λάμψη που όταν ανέβαινε στη σκηνή, ήταν σαν να υπάρχει μόνο εκείνη στο σανίδι. Όλα τα άλλα εξαφανίζονταν. Ένα χρόνο μετά δοκίμασε και τις δυνάμεις στον κινηματογράφο ο οποίος και την κέρδισε τελικά αφού ο φακός την ερωτεύτηκε, όπως τόσοι και τόσοι άνδρες. Ήταν ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία «Το ποντικάκι» όπου ακόμα η Αλίκη εμφανιζόταν με σκούρα μαλλιά και δεν είχε ακόμα αποκτήσει το ξανθό λουκ το οποίο και την καθιέρωσε. Πρωταγωνίστησε σε 42 κινηματογραφικές ταινίες, μεταξύ των οποίων και ορισμένες διεθνείς παραγωγές, οι περισσότερες των οποίων έγιναν τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες, καταφέρνοντας να εκτινάξουν την καριέρα της στα ύψη και να της αποδοθεί ο χαρακτηρισμός της «εθνικής σταρ» της Ελλάδας.

Τα βραβεία και οι Κάννες

Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α' γυναικείου ρόλου στο 1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Στο ίδιο φεστιβάλ βραβεύτηκε στο αναδρομικό αφιέρωμα (ρετροσπεκτίβα) η ταινία του 1959 Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, όπου επίσης πρωταγωνιστούσε η Αλίκη.

Ακολούθησαν με μεγαλύτερη επιτυχία τα έργα Χτυποκάρδια στο θρανίο το 1962 (η πασίγνωστη κινηματογραφική μεταφορά έγινε το 1963), Περάστε την πρώτη του μηνός το 1963 κ.ά.

Το 1963, έχοντας την ανάγκη για διεθνή αναγνώριση της καριέρας της πρωταγωνίστησε με Βρετανούς συμπρωταγωνιστές στην αγγλόφωνη ταινία Aliki my love (στην Ελλάδα προβλήθηκε το 1964 ως Αλίκη), η οποία όμως δεν είχε την επιτυχία που κάποιοι περίμεναν. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με τη Φίνος Φιλμ. Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσά τους τις ταινίες: Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Μανταλένα, Το κλωτσοσκούφι, Η Αλίκη στο ναυτικό, Η Λίζα και η άλλη, Η ψεύτρα, Το δόλωμα, Η αρχόντισσα κι ο αλήτης, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η νεράιδα και το παλικάρι, Υπολοχαγός Νατάσσα, Η κόρη του ήλιου, Η Μαρία της σιωπής, Ένα αστείο κορίτσι, Σ' αγαπώ κ.ά. Επιπλέον, πρωταγωνίστησε σε δημοφιλείς ταινίες άλλων εταιρειών όπως: Μοντέρνα Σταχτοπούτα, Η σωφερίνα, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το πιο λαμπρό αστέρι, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, Αχ! Αυτή η γυναίκα μου, Διπλοπενιές κ.ά. Η ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες, με τις δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες να ανήκουν επίσης στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Οι έρωτες και το πάθος με τον Παπαμιχαήλ

Όπως αναφέρει το wikipedia.org, ο πρώτος μεγάλος της έρωτας, υπήρξε ο Αλέξης Σολομός, δάσκαλός της στη Δραματική Σχολή. Μεσολάβησε ένα φημολογούμενο ειδύλλιο με τον τότε διάδοχο του θρόνου, Κωνσταντίνο για το οποίο γράφτηκαν απίστευτα πράγματα στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής χωρίς η Αλίκη Βουγιουκλάκη ποτέ να αναφερθεί σε αυτό.

Ο πιο δυνατός και θορυβώδης έρωτάς της όμως, υπήρξε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, όπως όλοι γνωρίζουμε με τον οποίο παντρεύτηκαν στις 18 Ιανουαρίου του 1965. Υπήρξαν συμφοιτητές στη Δραματική Σχολή και κουμπάροι στον γάμο τους ήταν ο Βίκτωρ Μιχαηλίδης, ο Θεοφάνης Δαμασκηνός και ο Δημήτρης Μακρίδης. Το γλέντι που ακολούθησε άφησε εποχή. Οι δυο τους πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης ενώ έξι χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 5 Ιουλίου 1975 οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.

Η Αλίκη έκανε έναν δεύτερο γάμο, παντρεύτηκε έπειτα από πέντε χρόνια σχέσης τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη στις 25 Ιανουαρίου 1982, ωστόσο ο γάμος αυτός δεν κράτησε πολύ κι έμεινε μυστικός ακόμα και χρόνια μετά τη λήξη του. Ο γάμος είχε τελεστεί στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών και τον είχε αποκαλύψει το 1993 η ίδια σε συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου στην τηλεοπτική εκπομπή Ενώπιος ενωπίω.

Στην παράσταση Εβίτα την περίοδο 1981-1982 γνώρισε τον Βλάσση Μπονάτσο με τον οποίο υπήρξαν ζευγάρι μέχρι τον Δεκέμβριο του 1987. Τελευταίος σύντροφος της ζωής της για οκτώ χρόνια (1988-1996) υπήρξε ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος.

Το απρόσμενο τέλος

Μετά από δύο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 σε ηλικία 62 ετών στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών από καρκίνο στο ήπαρ (επίσημη αιτία θανάτου ήταν το ηπατικό κώμα, στο οποίο είχε περιπέσει τις τελευταίες ώρες).

Ακολούθησε διήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 24 Ιουλίου 1996 εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και πλήθους κόσμου, που έδωσε στην κηδεία τη μορφή λαϊκού προσκυνήματος. Τα οστά της έχουν μεταφερθεί στο οστεοφυλάκιο καλλιτεχνών του πρώτου νεκροταφείου Αθηνών.

To τελευταίο βράδυ της όπως το έζησε ο Φασουλής

Όπως περιέγραψε πρόσφατα σε συνέντευξή του Σταμάτης Φασουλής, προσωπικός φίλος της Αλίκης τα τελευταία χρόνια της ζωής της, ήταν από τους ανθρώπους που βρισκόταν στο πλευρό της όταν άφησε την τελευταία πνοή, όπως και πολλοί ακόμα στενοί φίλοι της, ανάμεσά τους η Κάτια Δανδουλάκη και η Νόνικα Γαληνέα με τον Λάκη Λαζόπουλο. Όπως αποκάλυψε στη συνέντευξή του ο Φασουλής:

«Είχα πολύ ιδιαίτερη σχέση με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, με βοήθησε πάρα πολύ σαν άνθρωπο. Στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου μού συμπαραστάθηκε όσο κανείς με έναν τρόπο συγκλονιστικό. Μου προσέφερε τη ζωή της απροκάλυπτα για να με συνεφέρει όταν είχα πέσει και ήμουν στα τάρταρα.

Δεν πληροφορήθηκα τον θάνατό της… Ήμουν δίπλα στο Ιατρικό Κέντρο. Ήμασταν στο διπλανό δωμάτιο. Θυμάμαι πως ήταν ο Μάριος Πλωρίτης, η Κάτια Δανδουλάκη, η Νόνικα Γαληνέα, ο Λάκης Λαζόπουλος, εγώ και η Νινέτα Λεμπέση σε έναν διπλανό θάλαμο και στο τέλος, γιατί ήμασταν όλη τη νύχτα, είχαμε στρώσει κάτω κουβέρτες κάπως να καθίσουμε.

Εκτός από τη Νόνικα, η οποία κάθισε 24 ώρες με το ταγιέρ και την τσάντα ακίνητη σαν φόρο τιμής. Την περιμέναμε. Εγώ το πρωί έφυγα για να κάνω ένα μπάνιο και με πήρε τηλέφωνο, δεν θυμάμαι ποιος, «μόλις έφυγες, έγινε» μου είπε. Ήταν ένα περίεργο βράδυ γιατί περνούσαμε από κλάματα σε γέλια που θυμόμασταν για τη ζωή της, κάποια στιγμή τραγουδήσαμε την «Μικρή Νεφέλη» με τον Λάκη. Μου στοίχισε πάρα πολύ προσωπικά. Για χρόνια, δεν ήξερα πόσο την αγαπούσα. Δεν ήξερα. Και εγώ μετά το ανακάλυψα. Νόμιζα ότι της χρωστάω πράγματα αλλά ότι η αγάπη μου ήταν λίγο κουτσή. Με το φευγιό της, όμως, ανακάλυψα ότι την αγαπάω πάρα πολύ».