Τάκης Χάλας: Το θλιβερό τέλος του «γιγαντιαίου» νάνου του Eλληνικού κινηματογράφου!
Μπορεί ο Τάκης Χάλας να ήταν ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς ωστόσο η καριέρα του -που του χάρισε υπέροχες στιγμές- έληξε νωρίς λόγω του νανισμού του.
Ο Τάκης Χάλας ποτέ δεν ντράπηκε για το ύψος του. Αυτοσαρκαζόταν και αυτό ήταν ένα από τα ταλέντα του.
Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του ’80 όπου έπαιξε με τον Στάθη Ψάλτη, τον Θανάση Βέγγο, τον Κώστα Τσάκωνα, τον Απόστολο Σουγκλάκο και πολλούς άλλους. Κάποιοι θα τον θυμούνται, δίπλα σε καταξιωμέvoυς ηθοποιούς στις επιθεωρήσεις, όπου αποσπούσε τη συμπάθεια και το χειροκρότημα. Ίσως μερικοί να τον λυπούνταν λόγω του νανισμού του καθώς η κοινωνία των ‘80ε ήταν λιγότερο εξοικειωμένη με τους νάνους....
Όμως ο ίδιος ήταν πάντα ένας περήφανος άνθρωπος που δούλεψε εντατικά για να βελτιωθεί. Ο Τάκης Χαλάς είχε παίξει στο Εθνικό θέατρο αλλά και στο θέατρο του Καρόλου Κουν, μεταξύ άλλων στα έργα «Καζιμίρ και Καρολίνα» 1981, «Βολπόνε» 1996, «Η γυναίκα της Ζάκυνθος» 1998, «Δον Ζουάν» 2000. Για να επιβιώσει, κατέφυγε και στις βιντεοκασέτες για ένα κομμάτι ψωμί. Η πορεία του ήταν σύντομη καθώς είχε προβλήματα με τα πόδια του λόγω του νανισμού, γεγονός που τον έκανε να αποσυρθεί από τον χώρο της υποκριτικής.
Το θλιβερό τέλος και το συγκλονιστικό γράμμα του Κώστα Τσάκωνα
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε βρει άσυλο στην Πάρο όπου ζούσε με την αδελφή του. Η αίτηση του για αναπηρική σύνταξη ώστε να μπορεί να αυτοσυντηρείται, απορρίφθηκε. Για πολλούς μήνες έμεινε κατάκοιτος με μοναδικό στήριγμα την αδερφή του. Κανένας συνάδελφός του δεν του συμπαραστάθηκε. Δεν κράτησε κακία σε κανέναν.
Παρακάλεσε την αδελφή του σαν τελευταία χάρη, στην κηδεία του να τους καλέσει όλους, ώστε ο κόσμος να δει, πόσο αξιαγάπητος ήταν. Το 2003 σε ηλικία 52 χρονών και μετά από αρκετούς μήνες ταλαιπωρίας, έφυγε από την ζωή.... Στην κηδεία δεν παρευρέθηκε κανείς από τους συναδέλφους του.
«Την τελευταία φορά που τον είδα, πριν κάμποσα χρόνια, ήταν στη Πάρο, είχε βρει άσυλο στην αδερφή του. Είχαμε τελειώσει μια παράσταση στο νησί και βόλταρα, αργά τη νύχτα στη παραλία, όταν άκουσα ένα ξεψυχισμένο ψίθυρο σ’ ένα παγκάκι, σταμάτησα κι ήταν ο κοντούλης συνάδελφος μέσα στη νύχτα. Ανήμπορος και με πρησμένα πόδια. Συχώρα μας φίλε Τάκη και μένα και τους άλλους που δεν ήρθαμε στον αποχαιρετισμό, αλλά ντρεπόμαστε γιατί όλοι σε είχαμε ξεχάσει, πώς λοιπόν να σε θυμόμαστε στο φριχτό φευγιό σου από ένα κόσμο θεατρίνικο γεμάτο υποκρισία, θα μιλήσουμε άλλοτε αν ηθοποιός σημαίνει φως ή απλά ένα επάγγελμα...», είχε γράψει σε ένα αποχαιρετιστήριο άρθρο του ο Κώστας Τσάκωνας.