Η Μαρία Εκμεκτσίογλου στο gossip-tv: «Ξαφνικά οι μάγειρες γίνανε περιζήτητοι γαμπροί»

Τα τελευταία τρία χρόνια η Μαρία Εκμεκτσίογλου ζει μόνιμα στο Φέτιγιε, όπου έχει δημιουργήσει το δικό της εστιατόριο σε ένα νησί, Αιγαίο και Μεσόγειο γωνία, όπως λέει χιουμοριστικά και η ίδια. Χαμογελαστή, προστατευτική, δοτική και γεμάτη ενέργεια. Η Μαρία Εκμεκτσίογλου είναι ο άνθρωπος που δε διστάζει να σου εκμυστηρευθεί τα συστατικά των συνταγών της και να γελάει βλέποντας την απορία στα μάτια σου όταν η διαδικασία εκτέλεσης της συνταγής και τα συστατικά ακούγονται στα αυτιά σου σαν μαθηματική εξίσωση. Η Μαρία της Πόλης, η Μαρία, η μοναδική Χριστιανή σε μια πόλη 500.000 κατοίκων που κατάφερε να την αγκαλιάσουν όλοι, αναπολεί, θυμάται, γελάει με τη ψυχή της αλλά και συγκινείται, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, όταν αναφέρεται στις δύσκολες στιγμές που έχει περάσει. Γιατί στη ζωή της τίποτα δεν ήρθε εύκολα αλλά και τίποτα δεν ήταν ικανό να την εμποδίσει να σταθεί όρθια και να νικήσει.

-Γιατί ήθελες να διοργανώσεις ένα γαστρονομικό φεστιβάλ ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους;

Πάντα σκέφτομαι ότι στο ρωμαίικο τραπέζι λυνόντουσαν όλα τα θέματα της οικογένειας. Σε ένα ωραίο στρωμένο τραπέζι γινόντουσαν προξενιά, γάμοι, χωρισμοί, βαφτίσεις, κηδείες. Είναι πάρα πολύ σημαντική η ζωή πάνω σε ένα τραπέζι. Τα τραπέζια ενώνουν και οι πολιτικοί τα χωρίζουν αλλά και πάλι εμείς τα ενώνουμε.

-Έτσι ήταν και η ζωή σου; Σε ένα τραπέζι λύνονταν τα προβλήματα;

Πάντα έτσι ήταν η ζωή μου. Το φαγητό έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Και να σκεφτείς ότι στην οικογένειά μου ήταν όλοι επιχειρηματίες ή γιατροί. Εγώ το είχα στο αίμα μου, το ονειρευόμουνα. Μου άρεσε.

-Ο αδελφός σου είχε πει ότι δεν ήξερες όταν ήσουν μικρή να μαγειρεύεις ούτε ένα αυγό και τώρα η ζωή τα έφερε έτσι όχι μόνο να μαγειρεύεις επαγγελματικά αλλά να διοργανώνεις και το πρώτο γαστρονομικό φεστιβάλ Ελλήνων και Τούρκων στο Φετιγιέ.

Η μαμά μου μού έλεγε ότι δε θα με παντρευτεί κανείς γιατί δεν ξέρω να ψήνω ούτε καφέ. Δυστυχώς δεν έζησε για να τα δει και να τα χαρεί όλα αυτά η μαμά μου. Ήταν τρομερή μαγείρισσα.

-Από εκεί πήρες την τέχνη και το μεράκι;

Σίγουρα! Οι γιαγιάδες μου όταν μαγείρευαν καθόμουν και τις παρακολουθούσα. Ειδικά την μια γιαγιά μου, την Πολυξένη. Άσε που νόμιζα ότι είναι μάγισσα. Η γιαγιά μου έσβησε στα χέρια μου τρώγοντας μουχαλεμπί.

Τι είναι το μουχαλεμπί;

Είναι μια κρέμα που γίνεται χωρίς γάλα, μόνο με νερό, με καλαμποκάλευρο και ροδόνερο. Γίνεται αν θέλεις αλλά το μουχαλεμπί στην Πόλη γίνεται με νερό. Μέσα δεν βάζεις άχνη αλλά την πασπαλίζεις πάνω από το γλυκό και το περιχύνεις με ροδόνερο. Κολυμπάει στο ροδόνερο και είναι καταπληκτικό γλυκό.

Και γιατί την φοβόσουν;

Η γιαγιά μου μαγείρευε στο καζάνι και έριχνε μέσα μπαχάρια στο τέντζερε και εγώ την παρακολουθούσα από μακριά να κρατάει την κουτάλα και έλεγα είναι μάγισσα, την φοβόμουνα, επηρεασμένη από τα παραμύθια που μας έλεγαν σε εκείνες τις ηλικίες. Την έβλεπα με τα άσπρα της μαλλιά και την φοβόμουνα. Ήταν πολύ μεγάλη. Πέθανε 100 χρονών παρά 3 μέρες. Τρεις μέρες μετά ήταν τα γενέθλιά της και μαγείρευε μέχρι τα τελευταία της. Θυμάμαι το μουχαλεμπί που ζήτησε και την τάισα και ένα σκηνικό που γύρναγε την κουτάλα πάνω από τον τέντζερε και έριχνε αλάτι πιπέρια και εγώ έτρεχα να φύγω από το φόβο μου.

Δεν μου αρέσει η άρνηση

-Γιατί λείπεις από την τηλεόραση;

Δεν μου έγινε κάποια πρόταση.

-Γιατί;

Δεν ξέρω. Εγώ είμαι ειλικρινής. Δεν λέω ψέματα. Ετοιμάζω κάτι για την Τουρκία κάτι πολύ ιδιαίτερο και θα ταξιδέψω και στην Ελλάδα για αυτή την εκπομπή ,αλλά από Ελλάδα δεν μου έγινε κάποια πρόταση.

-Τι είναι αυτό που μπορεί να τους εμπόδισε να μη σε σκεφτούν για κάποια εκπομπή; Γιατί οι εκπομπές σου έκαναν νούμερα

Τεράστια νούμερα τηλεθέασης. Υπήρχε εκπομπή μου που έκανε 38%. Το πιο χαμηλό μου νούμερο ήταν 18% και με είχαν πάρει και μου είχαν πει «Μαρία μου δεν κάναμε καλά νούμερα στη χθεσινή εκπομπή» και είχα στεναχωρηθεί πολύ θυμάμαι.

-Δεν ανήκεις μήπως σε «κύκλωμα»

Δε ζω στην Ελλάδα για να ανήκω σε κάποιο τηλεοπτικό κύκλωμα. Εγώ ήρθα ουρανοκατέβατη στην Ελλάδα. Ήρθε με ένα φίλο που πίστευε σε εμένα. Με πήρε ένα τηλέφωνο και μου είπε θα κάνουμε εκπομπή στον ΣΚΑΙ και μετά μου είπε: Ξέρεις δε θα γίνει στον ΣΚΑΙ αλλά στο MEGA. Και έτσι ξεκινήσαμε και κάναμε εκείνα τα μεγάλα νούμερα στο Mega και μετά στον Alpha, με επίσης μεγάλη επιτυχία. Μετά από εκεί… δεν ξέρω. Ο κόσμος στην Ελλάδα με αγαπάει πάρα πολύ και αυτό το νιώθω κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα. Η εκπομπή παίζεται στην Αμερική και όταν πήγα πριν δύο χρόνια δεν πίστευα αυτό που ζούσα από τους ομογενείς. Μακάρι να έρθει μια καλή πρόταση γιατί έχω πολλά project στο μυαλό μου.

Όποιος πάει στον ράφτη και ζητάει να γράψει στο πουκάμισό του executive chef γίνεται σεφ. Απλά πρέπει να πετύχει καλό ράφτη

-Ποιος σου αρέσει από τους σεφ που έχουν εκπομπή στην τηλεόραση;

Κοίταξε και η Ντίνα Νικολάου είναι πολύ καλή και την αγαπώ. Την Αργυρώ Μπαρμπαρίγου την εκτιμώ, αν και δεν έχουμε γνωριστεί ακόμη. Εκτιμώ την δουλειά της γιατί είναι μια γυναίκα που δουλεύει ασταμάτητα. Εκτιμώ εκείνους που διοικούν μέσα από την κουζίνα τους, όχι εκείνους που λένε ότι είναι σεφ και διοικούν από 50 χλμ μακριά. Εκτιμώ αυτούς που είναι μέσα στην κουζίνα και μαγειρεύουνε. Εκτιμώ τον Λαζάρου γιατί κατάφερε και έφερε στην Ελλάδα το πρώτο μισελέν αστέρι και μόνο για αυτό αξίζει απέραντη εκτίμηση.

-Τον Άκη; Τον παρακολουθείς

Έχω τύχει να δω εκπομπές του. Είναι ένα παλικάρι που προσπάθησε, δούλεψε, αναδείχτηκε και έχει κάνει ένα brand name. Είναι άξιος σεβασμού, έχει κάνει την οικογένειά του και ότι έχει κάνει το έχει κατακτήσει με κόπο. Εγώ δεν αγαπώ αυτούς που έχουν κατακτήσει πράγματα χωρίς να κουραστούν απλά γιατί ήταν σε κάποιο κύκλωμα. Δεν μπορώ να τους παραδεχτώ. Εσύ με ξέρεις πολύ καλά και ξέρεις πόσο έχω δουλέψει και ακόμη και τώρα στο εστιατόριό μου, το Mayikas, πηγαίνω και χαιρετάω όλα τα τραπέζια να τους ευχαριστήσω που ήρθαν και έφαγαν το φαγητό μου, γιατί πάντα είχα πρότυπό μου τον Πολ Μποκούζ.

-Ετοιμάζεις και μια βιογραφία. Πώς αποφάσισες να το κάνεις αυτό;

Το έχω ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια αλλά τώρα είμαστε έτοιμοι. Έχω απέναντί μου τη Ρόδο, δεξιά μου είναι το Φέτιγιε και εμπνέομαι. Το μόνο που ακούω είναι η θάλασσα. Σε αυτό με βοήθησε ο φίλος μου ο Γιάννης Βίτσας που μου είπε να γράφω κάθε μέρα μερικές λέξεις για το βιβλίο σου γιατί με όλα αυτά που κάνω καθημερινά δε θα το τελείωνα ποτέ. Και το έκανα. Κάθε μέρα έγραφα. Τα τελευταία τρία χρόνια έγραφα. Το τέλος του με προβληματίζει για αυτό το καθυστερώ

-Μπορεί να μην υπάρξει τέλος

Έχεις δίκιο. Δεν θα υπάρξει τέλος. Θα έχει ένα ωραίο μυστήριο.

Έκλαψα πάρα πολύ

-Πολλούς θανάτους Μαρία. Και όλοι σε σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Ήταν να σου έδινε κάποιος κάτι καλό και να στο έπαιρνε αμέσως με κάτι άλλο που σου έδινε πόνο.

Μου έδωσε μια ζωή και την επόμενη ώρα μου πήρε μια ζωή. Κυριολεκτικά. Αυτά τα ξεπέρασα κοιτάζοντας από την καλή πλευρά. Αυτό έπρεπε να γίνει για να δυναμώσω να γίνω μάνα. Στον πρώτο μου γιο, ναι μεν τον γέννησα, αλλά δεν έγινα μάνα. Ενάμιση χρόνο τον πρόσεχε η μαμά μου. Οπότε γεννώντας το δεύτερό μου γιο και χάνοντας την μαμά μου την ίδια στιγμή έγινα μάνα με δύο παιδιά. Μου πήρε την μαμά μου και έκανε εμένα μάνα. Όσο περνάνε τα χρόνια ακούω τον εαυτό μου να μιλάει με την μαμά μου. Καμιά φορά ρωτάω τον αδελφό μου, τον πατέρα μου. Ξέρω ότι είναι εδώ. Στον ένα ώμο είναι η μαμά και ο μπαμπάς μου και στον άλλον ο αδελφός μου και πάντα οδηγούν τα βήματά μου.

-Αμφισβήτησες την πίστη σου στο Θεό όταν σου έφερνε αντιμέτωποι με τους θανάτους των δικών σου ανθρώπων;

Ποτέ

-Είπες γιατί μου πήρες τον άνθρωπό μου;

Όχι. Ποτέ. Ποτέ δεν τον αμφισβήτησα. Αγαπώ το Θεό. Αγαπώ την πίστη

-Δεν έχασες την πίστη σου;

Όχι δεν είχα να πιστέψω κανέναν. Μου έπαιρνε ανθρώπους αλλά έλεγα έχει το λόγο του που το κάνει. Αλλά όταν δεν έχεις κανέναν άλλον να πιαστείς μόνο Αυτόν έχεις.

- Μετά από τόσα χρόνια έχεις βρει μέσα σου το λόγο;

Ναι. Με έκανε αυτή που είμαι. Το κάθε τι που έχω ζήσει στη ζωή μου ήταν και ένα διδακτορικό. Ήταν ένα πανεπιστήμιο για εμένα. Η κάθε απώλεια, το κάθε βήμα μου, ένας γάμος που δεν προχώρησε ήταν ένα διδακτορικό.

-Ένας δύσκολος γάμος. 15 χρόνια διαφοράς με προξενιό.

Προξενιό της μαμάς μου. Η μάνα μου με πάντρεψε.

-Και εσύ είπες αμέσως ναι σε αυτό το γάμο για να φύγεις από το σπίτι

Τα ξέρεις εσύ. Έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Ο μπαμπάς μου έξι το απόγευμα με έβαζε πάλι στο σπίτι. Ηλιοβασίλεμα δεν είχα δει. Τον γάμο έτσι τον είχα συνδυάσει. Ότι θα καταφέρω να πάω σινεμά, να πάω ντισκοτέκ. Μεγάλη χαρά για εμένα. Θα έβγαινα έξω χωρίς να πει ο μπαμπάς μου δεν θα πας. Το πρώτο βράδυ που βγήκαμε αρραβωνιασμένοι να πάμε ντισκοτέκ είπα: «Δεν ρώτησα τον μπαμπά μου» και μου λέει ο αρραβωνιαστικός μου «γιατί να τον ρωτήσεις; Αφού είσαι αρραβωνιασμένη». «Ναι είμαι αρραβωνιασμένη! Ζήτω»!

Και μετά από αυτό το γάμο η Μαρία βγήκε ακόμη πιο δυνατή. Η Μαρία άνοιξε την πόρτα και επαναστάτησε σε μια εποχή που τα διαζύγια δεν τα αποδεχόταν κανείς.

Πολύ δύσκολη εποχή.

-Αναγκάστηκες να φύγεις από τον τόπο σου γιατί ήσουν η ντροπή της οικογένειας.

Ναι ακριβώς. Ο θείος μου μού είπε: «εμείς διαζύγια δεν έχουμε στην οικογένεια». Μετά όμως χώρισε και η κόρη του και ο γιος. Εγώ έκανα την αρχή και ήμουν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Δεν μου μιλούσε κανείς από την οικογένειά μου. Χάθηκαν όλοι χωρίς να μου μιλήσει κανείς.

-Και η Μαρία μένει πάλι μόνη της.

Ναι πάλι μόνη μου με τρία παιδιά. Έπρεπε να είμαι δυνατή για να έχουν τα παιδιά μου ένα δυνατό πρότυπο, μια δυνατή μάνα που νικάει τα πάντα. Τα πάντα. Για αυτό και γράφω αυτό το βιβλίο. Τα παιδιά μου δε θέλανε να το γράψω. Το γράφω γιατί πρέπει να δώσω δύναμη στις γυναίκες, που θέλουν να ξεφύγουν, που θέλουν να δημιουργήσουν και φοβούνται και δεν μπορούν, καταπιέζονται. Είτε από την μάνα τους, είτε από τον μπαμπά τους, είτε από τον άνδρα του, είτε από τον αδελφό τους. Μια γυναίκα έχει τεράστια δύναμη από τη στιγμή που μπορεί και υπομένει μια γέννα και γεννάει μια καινούργια ψυχή, έχει τη δύναμη να κερδίσει τα πάντα. Ήρθα εδώ σε ένα χωριό σε μια πόλη που δεν υπάρχει κανένας Ρωμιός. Είμαι η μοναδική χριστιανή. Εδώ ζούνε 500.000 άνθρωποι. Και όμως με τον δυναμισμό μου, με την πειθώ μου, με τον χαρακτήρα μου κατάφερα όλους αυτούς τους ανθρώπους και τους έφερα σε μια πλατεία που μαγειρέψαμε Έλληνες. Και ήμασταν εμείς οι πρωτοπόροι που ξεκινήσαμε αυτό το φεστιβάλ.

Είχα άγνοια κινδύνου

-Τελικά ο γιος σου υιοθέτησε τα ορφανά παιδάκια από το σεισμό στην Τουρκία;

Όχι δεν τα κατάφερε. Δεν δώσανε σε ξένη χώρα, δυστυχώς. Ήρθε, τρέξαμε, πήγαμε στην Άγκυρα, στην Κωνσταντινούπολη. Δεν μπορείς να φανταστείς την τραγωδία.

-Πόσοι είναι οι άστεγοι; Γνωρίζουνε;

Η Αντιόχεια πλέον δεν υπάρχει. Πριν μια βδομάδα ήμουν στο Καντιάγιε, στο φεστιβάλ γαστρονομίας. Ήμουν ομιλήτρια. Περάσαμε στο Χάται. Δεν υπάρχει πια. Χάταϊ- Αντιόχεια δεν υπάρχουν πια. Είναι όλα κατεστραμμένα. Είχαμε και έναν ομιλητή, ο οποίος είχε εστιατόριο και πολύ πετυχημένο στο Γκαζιάντε και είπε: «Ήμουν ζάμπλουτος, με τις κούρσες μου, τις βίλες μου, τις πισίνες μου, τα εστιατόριά μου και δεν υπολόγιζα τίποτα. Και την επόμενη ημέρα ξύπνησα και δεν είχα φάει να φάω. Ήμουν πάμφτωχος. Και πήγαινα με το τάσι να μου βάλουν μια κουταλιά σούπα αυτοί που μαγείρευαν στα συντρίμμια για εμάς. Τα αυτοκίνητά μου πλακώθηκαν, οι βίλες μου καταστράφηκαν, η πολυκατοικία που είχα χτίσει γκρεμίστηκε, το μαγαζί μου γκρεμίστηκε». Μέσα σε ένα λεπτό έχασε τα πάντα. Τώρα έφτιαξε ένα εστιατόριο με ότι μέσα, 100χλμ μακριά από την Αντιόχεια, και είπαμε όλοι ότι θα πάμε να φάμε σε εκείνον. Εδώ δίπλα είναι βράχοι αν είδες. Και όμως αυτόν τον βράχο τον έσκαψα, τον δούλεψα και όλο το καλοκαίρι μαζί με ανθρώπους που έχασαν τα πάντα από το σεισμό. Τους πήρα στην επιχείρησή μου και δουλεύουν εδώ μαζί μου. Έναν κηπουρό μαζί με τους 3 γιους του. Όλη η υπόλοιπη οικογένεια χάθηκε στα συντρίμμια. Η γυναίκα του, οι κόρες, οι πεθερές, χάθηκαν όλες. Έχω τον Αιχάν μαζί με τους 3 γιους του δίπλα μου και ασχολείται μαζί μου. Και όλο το καλοκαίρι σκάψαμε αυτόν τον βράχο και πήραμε ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες μέχρι και καρπούζι. Φυτέψαμε όλο το βράχο και τον κάναμε μποστάνι. Το καρπούζι βέβαια δεν το κατάφερα βγήκε σαν αγγούρι (γέλια)

Τι τίτλο θα έχει το βιβλίο σου;

Δε ξέρω ακόμη. Η Πόλη μου μάλλον. Εμένα η Πόλη με γέννησε, η Πόλη με μεγάλωσε, με γαλούχησε και συνεχίζει η Πόλη να με ζει.

Σε ένα χρόνο από τώρα τι θα ήθελες για την Μαρία;

Να γίνουν τα καρπούζια μου κόκκινα (γέλια)

Η νύφη τελικά έμαθε να φτιάχνει ντολμαδάκια;

Το προσπαθεί (γέλια)