Ένας χρόνος χωρίς τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη-Γιατί αγαπήθηκε τόσο πολύ & μας λείπει ακόμα περισσότερο;

Η απώλειά του στοίχισε σε όλους τους Έλληνες. Ίσως ήταν το νεαρό της ηλικίας του. Μόλις 42 ετών. Ίσως η ορφάνια των δύο ανήλικων παιδιών του. Ίσως τα τρυφερά λόγια με τα οποία τον αποχαιρέτησε η σύζυγός του Δώρα Τσαμπάζη δημόσια και ιδιωτικά. Ίσως το γεγονός ότι «λύγισαν» όλοι οι επώνυμοι φίλοι του μπροστά στις κάμερες και τους φωτογράφους, στον τηλεοπτικό «αέρα» ή στο τελευταίο «αντίο».

Ίσως τίποτα απ' όλα αυτά. Το κόστος ήταν απλά ότι χάθηκε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Ένας κορυφαίος αθλητής, ένας σπουδαίος άνθρωπος....

Ήταν 14 Οκτωβρίου 2022 όταν ο Αλέξανδρος άφηνε την τελευταία του πνοή. Ο γίγαντας παραδινόταν στο θεριό με το οποίο πάλευε για δύο χρόνια. Όμως ακόμα και αυτό δεν κατάφερε να κλέψει τη μοναδικότητα του Αλέξανδρου ο οποίος διάλεξε τον τρόπο που θα έγραφε το φινάλε της ζωής του. Με μία συγκλονιστική ανάρτησή του η οποία δημοσιεύτηκε μόλις μία μέρα αφότου πέθανε, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης μας «γονάτισε» όλους.

Μας «γονάτισε» αλλά μας δίδαξε και ανθρωπιά

Σε αυτή την τελευταία του, συγκλονιστική ανάρτηση που ανέβηκε στα social media, ο ίδιος μετέφερε τον αγώνα που έδωσε για δύο χρόνια με ένα σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut.

Συγκεκριμένα έγραφε:

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν τη δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, εγώ έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».

Φρόντισε για τα παιδιά και μετά θάνατον

Η σύζυγός του Δώρα Τσαμπάζη, δεν θα μπορούσε παρά να αφοσιωθεί στην τελευταία επιθυμία του Αλέξανδρου μετά τον θάνατό του. Μπροστά σε ένα τέτοιο μεγαλείο ψυχής, ακόμα και το βαρύ πένθος της, έπρεπε να μπει στην άκρη. Έπρεπε άμεσα να ασχοληθεί με τη δημοπρασία των μεταλλίων του που έκαναν τόσο περήφαν μία ολόκληρη Ελλάδα.

Δύο μήνες μετά τον θάνατό του, η Δώρα Τσαμπάζη είχε ευχάριστα νέα. Με μία ανάρτησή της έκανε γνωστό ότι τα μετάλλιά του είχαν δημοπρατηθεί:

«Η διαδικασία της δημοπρασίας ολοκληρώθηκε τα μεσάνυχτα και ήταν η πρώτη φορά που χαμογελάσαμε πραγματικά από την ημέρα που έφυγε ο Αλέξανδρος μας. Σαν να μπήκε η καρδιά μας κάπως πάλι στη θέση της.

Ακόμα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της αγάπης και της βοήθειας του κόσμου, επιχειρηματιών, απλών ανθρώπων που επέμεναν μέχρι τελευταία στιγμή στην προσπάθειά τους να προσφέρουν ένα υψηλό πόσο για καλό σκοπό σε μια διαδικασία πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, μιας και είναι ο πρώτος Έλληνας αθλητής που δημοπρατεί μετάλλια του.

Ακόμα πιο συγκινητική είναι η πρόθεση αρκετών συμμετεχόντων να καταθέσουν και εκείνοι στα ιδρύματα που έχουμε επιλέξει το ποσό της προσφοράς τους, κι ας μην έχουν "κερδίσει" στη δημοπρασία.

Δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι σε αυτήν την προσπάθεια. Έχουμε κερδίσει όλοι, γιατί έχει κερδίσει η κοινωνία και ο άνθρωπος. Τα χρήματα θα δοθούν απευθείας από τους πλειοδότες στους τραπεζικούς λογαριασμούς των οργανώσεων ισόποσα.

Να είστε όλοι καλά. Καλές γιορτές με υγεία σε όλους!».

Έναν χρόνο μετά, πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή της οικογένειάς του. Η Δώρα Τσαμπάζη στις πρόσφατες Εθνικές εκλογές αποφάσισε να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ως προσωπική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα και πλέον έχει μετακομίσει από τον Βορρά και έχει εγκατασταθεί με τα παιδιά της στην Αθήνα ώστε να αφοσιωθεί στο έργο της να προσφέρει όπου και όπως μπορεί στα κοινά. Το μόνο που δεν άλλαξε και προφανώς δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι πως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν θα πάψει να είναι ο φωτεινός φάρος για την οικογένειά του που θα τη καθοδηγεί με ήθος και αξιοπρέπεια, έτσι όπως μας έμαθε όλους!