Κίτρινα Ποδήλατα στο gossip-tv: Είμαστε όλοι φακελωμένοι-Τα όνειρα δεν μπορεί κανείς να μας τα πάρει

Μπαίνοντας στο ασανσέρ για να ανέβω στο στούντιο ένα αδιανόητο μούδιασμα με διαπερνούσε… αναμνήσεις δεκάδες από την εφηβική ηλικία έπεφταν σαν κομήτες στο μυαλό μου και εκεί θυμήθηκα ξανά πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η επιρροή της μουσικής στη ζωή μας. Εικόνες από τις συναυλίες τους, μελωδίες που όσα χρόνια κι αν περάσουν ποτέ δεν ξεχνιούνται, στίχοι που φτιάχνουν τον μακρόκοσμο σου όπως θα ήθελες να είναι και όπως πρέπει να «παλεύεις» για να είναι. Και εκεί η πόρτα ανοίγει για να με υποδεχτούν ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς, τα αγαπημένα Κίτρινα Ποδήλατα. Ο χώρος που με υποδέχτηκαν, το πατρικό τους σπίτι και πλέον το στούντιο τους, εκεί οπού τα δυο αδέρφια εδώ και 23 χρόνια «γεννάνε» τη μουσική τους, την Τέχνη της μελωδίας που είναι ικανή να «χτίσει» κόσμους ολάκερους, να φτιάξει στιγμές τόσο δυνατές θαρρείς και ξανοίγονται μπροστά σου όλα αυτά που θες να ζήσεις έστω για ένα λεπτό στη ζωή σου.

Εκεί οι δυο τους επέλεξαν να δημιουργήσουν τον χώρο που περνάνε τις περισσότερες ώρες της ημέρας τους. Γιατί εκεί έχουν αφήσει όλες εκείνες τις αναμνήσεις που τους έδωσαν το εισιτήριο για μια θέση στον υπέροχο κόσμο της μουσικής. Για τα Κίτρινα Ποδήλατα η μουσική δεν είναι «εμπόριο»… είναι κατάθεση ψυχής, είναι η απάντηση απέναντι στο «μαύρο» της ημέρας, είναι ο έρωτας που μπαίνει σε υγιή όρια… Διδακτική η κουβέντα μας σε μια συνάντηση πολύ σπάνια, όχι γιατί δεν είναι εύκολα προσεγγίσιμοι ή γιατί δεν θέλουν, απλά γιατί επιλέγουν πότε είναι η σωστή στιγμή να καταθέσουν το «μέσα» τους που είναι πλούτος για όποιον έχει την τύχη να τους γνωρίζει! Κι εγώ είμαι ανάμεσα στους τυχερούς…

Έχεις φύγει ποτέ από συνάντηση με φίλους και μετά να πετάς από χαρά; Όχι επειδή τους είδες μετά από καιρό ή γέλασες ή είπες χαζά και ήπιες κι έναν καφέ. Επειδή φεύγοντας ένιωσες την ψυχική ανάταση που σήμερα δεν στη χαρίζει κανείς, όμως εκείνοι έχουν το χάρισμα, την προσφέρουν ολόγυρα με φως, με τα μάτια ορθάνοιχτα στο αύριο, με την ψυχή τους γεμάτη χαμογέλα και με τα λόγια τους γεμάτα ουσία είτε είναι ντυμένα με νότες είτε όχι.

Απολαύστε τους σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις τους!

Τι θα δούμε στη συναυλία της Τετάρτης στο θέατρο Αθηνά;

«Είπαμε να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση που μας έκανε το Θέατρο Αθηνά, επιστρατεύοντας μια όπτικο-ακουστική παράσταση που είχαμε καιρό να παρουσιάσουμε. Ήχος, φως και εικόνα, απόλυτα συγχρονισμένα όλα, με κάθε κίνηση της μπάντας επί σκηνής. Μία μίξη της αναλογικής και της ψηφιακής τεχνολογίας, που μας επιτρέπει να συμπράξουμε εικονικά με πολλούς μουσικούς, να παντρέψουμε διαφορετικά είδη τέχνης, όπως ας πούμε τη μουσική, το χορό, την ποίηση… Δεν θέλω να προδίδω πολλά. Και αυτό μας δίνει την ευκαιρία να συμπράξουμε με ορχήστρες, να κάνουμε ντουέτα με αγαπημένους καλλιτέχνες, με έναν τρόπο που η χρήση της τεχνολογίας, ναι, μας βοηθάει να αυξήσουμε όλη την «ευαισθησία» και να ενισχύσουμε και τα μηνύματα των τραγουδιών, να φορτιστούμε συναισθηματικά παραπάνω, όμως δεν γίνεται ποτέ εις βάρος της ίδιας της μουσικής και της πρώτης ύλης.
Αυτή είναι μια ισορροπία που έχουμε καταφέρει, πιστεύω, και θέλουμε να την παρουσιάσουμε σε έναν χώρο που αρμόζει σε αυτή την παράσταση, οπότε έχουμε επιλέξει τραγούδια που θα μπορέσουν να δώσουν ένα στίγμα των 23 ετών που κλείνουμε, διότι πρέπει να πω ότι πρόκειται μια μία γενέθλια συναυλία, γιατί Νοέμβρης του 2000 ήταν που ξεκινήσαμε και Νοέμβρης του 2023 είναι τώρα που ανεβαίνουμε σε μια σκηνή για να αποτυπώσουμε όλο αυτό το έργο που προσπαθούμε να κάνουμε και να υπηρετήσουμε αυτό που αγαπάμε, 23 χρόνια», λέει ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Γιώργος Παντελιάς.

Κομβικό αυτό το σημείο για εσάς…

«Ναι, είναι ιδιαίτερες συναυλίες αυτές γιατί χρειάζονται πάρα πολύ μεγάλη προετοιμασία, οπότε δεν γίνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τελευταία φορά είχε να γίνει το 2019 που είχαμε την τριλογία που παρουσιάζαμε και πριν από αυτό είχε γίνει το 2013», συμπληρώνει ο Αλέξανδρος Παντελιάς.

«Είναι μια απαιτητική παραγωγή με πάρα πολλή δουλειά, πολλούς μήνες προετοιμασίας. Οπότε τώρα μας πετυχαίνεις στο τοπ της κούρασης, της καλής κούρασης και της ανασύνταξης για να ανεβούμε στη σκηνή», τονίσει ο Γιώργος.

Νομίζω ότι το χειροκρότημα θα σας ανταμείψει για όλο αυτό. Τα πρόσωπα από κάτω θα είναι πολύ χαρούμενα που θα τους προσφέρετε αυτό το μουσικό υπερθέαμα

«Σίγουρα. Φίλοι που έρχονται και φίλοι που μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια είναι σημαντικοί γιατί δεν μας στηρίζουν επειδή είμαστε προϊόν μόδας ή κάτι το οποίο έχει επιβληθεί σε ένα σύστημα. Ούτε είμαστε οι αγαπημένοι εδώ και πολλά χρόνια των ραδιοφώνων, ούτε παιζόμαστε 30 φορές την ημέρα. Οπότε τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και κάθε φορά που οι φίλοι μας τιμούν, νιώθουμε ότι δεν κυνηγούν απλώς το αυτονόητο, αλλά ψάχνονται και λίγο πιο πέρα»

Έχετε μία διαχρονικότητα όμως…

«Κοίτα, ο αριθμός 23 πάει να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο, όπως τα τραγούδια που αντέχουν στον χρόνο»

Δεν είναι μόνο τα 23 χρόνια είναι και οι μουσικές σας που ακολουθούν κάθε εποχή και τώρα νομίζω ότι τα χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

«Ίσως καμία φορά όταν κάνεις τραγούδια που δεν είναι για το τώρα, αλλά είναι για το γενικώς σου και για το πάντα που λέμε, να έχεις επιστήσει την προσοχή σου σε αυτά που συμβαίνουν τριγύρω, σε αυτά που μεταλλάσσονται με βάση την αλλαγή της κοινωνίας, σε αυτά που συμβαίνουν, και δεν μιλάω μόνο για κοινωνικά και πολιτικά τραγούδια. Ακόμα και ο έρωτας, η ευαισθησία, οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν με βάση τις συνθήκες. Οπότε και εμείς προσπαθούμε να τα περιγράψουμε. Ας πούμε ότι ζούμε αυτό το «έχω μεγαλώσει με τα τραγούδια σας» το οποίο δεν περιμέναμε ποτέ να το ακούσουμε και όταν τα ακούμε κάνουμε μία παύση και σκεφτόμαστε μέσα μας «ρε φίλε, όντως;». Όταν ένα παιδί 25 χρονών σου λέει έχω μεγαλώσει με τα τραγούδια σου, ισχύει», λέει ο Γιώργος.

Σημαίνει ότι ένα τέτοιο παιδί ψάχνεται, θα συμπληρώσω εγώ…

«Ίσως ναι. Πάντως, η διαχρονικότητα δεν είχε να κάνει μόνο με την αγάπη που κάνεις κάτι, γιατί εμείς κάνουμε μουσική με όλη μας τη ζωή. Έχει να κάνει με το σεβασμό που έχεις απέναντι στην τέχνη που αγγίζεις. Αγγίζουμε ένα μικρό μέρος της μουσικής με μεγάλο σεβασμό. Έχουμε μεγάλο σεβασμό στην ιστορία του τραγουδιού. Αναζητούμε τη γνώμη της οικογένειας, της μεγαλύτερης οικογένειας που πρεσβεύει το τραγούδι, είτε με συνεργασίες επί σκηνής, είτε με συνεργασίες δισκογραφικές. Θεωρώ απαραίτητο για ένα διαχρονικό καλλιτέχνη να έχει σεβασμό, να έχει συνέχεια, την αίσθηση της βελτίωσης. Διαβάζουμε συνεχώς, ενημερωνόμαστε, αναζητούμε, έχουμε πειραματικές διαθέσεις. Οπότε ίσως η διαχρονικότητα έγγυται σε αυτά τα σημεία», σημειώνει ο Αλέξανδρος.

Ναι, μακάρι το κοινό να εκπαιδεύεται στο να αντιλαμβάνεται το μήνυμα που θέλετε να περάσετε. Γιατί θαρρώ πως είναι λίγο απαίδευτο, τολμώ να πω

«Το λες εσύ, μας βοηθάς», απαντά ο Γιώργος για να συμπληρώσει ο Αλέξανδρος:

«Ο άνθρωπος περισσότερο από ποτέ δοκιμάζεται στην ιστορία του, γιατί σήμερα έχει να κάνει με αυτό το ηλεκτρονικό σύστημα, το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στο 100%. Δηλαδή, το πυροβολητό από τις οθόνες, το καθημερινό, ο άνθρωπος πρώτη φορά το έχει στη ζωή του. Δηλαδή, τα τελευταία 20 χρόνια, το πώς έχουν αναπτυχθεί τα social media, το πώς έχει κλείσει αυτή η μέγγενη, η οποία σου πλασάρει στην οθόνη σου ό,τι απλά είναι πολύ καλά χρηματοδοτημένο, για να σου έρθει σε διαφήμιση. Αυτό πρέπει να σε κάνει να ψάξεις πολύ και να ψάξεις και σωστά. Σήμερα είναι δύσκολο, και ιδίως για τα παιδιά μας, τα οποία είναι όλη την ώρα στην οθόνη και δέχονται κατά 95% διαφημίσεις. Η νεολαία μας μπορεί μόνο με τα όνειρα και μόνο με τη σπίθα που θα έρθει από μέσα μας, όπως είπε ο Γιώργος. Είμαστε πολύ αισιόδοξοι και πιστεύουμε στη νέα γενιά. Μόνο έτσι θα βρεθεί η ομάδα των ανθρώπων ή η καινούργια φυλή, η οποία θα αντιμετωπίσει αυτό το μεγάλο τέρας, το οποίο είναι σαν μέγγενη που κλείνει και ανθρωπιστικά δεν σε αφήνει να ονειρευτείς, δεν σε αφήνει να ελπίζεις».

Αυτό το πλασάρισμα της εικονικής πραγματικότητας είναι και αυτό που θέλουν άλλοι, ώστε να τα κρύβουμε λίγο κάτω από το χαλί αυτά που συμβαίνουν;

Γιώργος: «Μη ξεχνάμε ότι τα νέα παιδιά, είτε λόγω οικονομικής κρίσης που οι γονείς τους πάθανε ένα μεγάλο σοκ και τρέχανε να βγάλουν την επόμενη μέρα, μεγάλωσαν λίγο στον αυτόματο και όταν μεγαλώνεις στον αυτόματο και παράλληλα όλο αυτό που λες το πράγμα δομείται για να μπορέσουν να ελέγξουν κάποια πραγματάκια, καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ εύκολο πια τα παιδιά να μείνουν έρμαια μιας πληροφορίας που υπάρχει. Στο πιο εύκολο που μπορούν να πάρουν είναι ένα κινητό στα χέρια. Τώρα η διάθεση του να ψαχτεί ο καθένας λίγο πέρα από το αυτονόητο είναι όλο που μπορεί να σε σετάρει ξανά στα πράγματα. Επειδή όμως όλοι τρέχουν για να προλάβουν να βγει η επόμενη μέρα, δεν τους μένει χρόνος να ψάξουν με ηρεμία και να πάνε παρακάτω. Άρα όταν θα βρουν αυτές τις δύο ώρες, προτιμούν αντί να είναι ποιοτικές και να ψάχνονται παραπάνω, να μείνουν σε αυτό το εύκολο που υπάρχει γύρω τους. Εμείς, λοιπόν, και άλλοι πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν να πορευτούν με την τέχνη τους, προσπαθούμε στο ποσοστό που αναλογεί να ξεκουνήσουμε κάποιες συνειδήσεις, ότι «μήπως η επόμενη μέρα πρέπει να στηριχτεί σε πράγματα και αξίες που είχαμε αφήσει πίσω;» όπως οι ποιητές, η ποίηση, η αλήθεια, να ψάξουμε πράγματα καινούργια και αξίες. Πού είναι οι επόμενοι που έρχονται; Έχουμε ένα ραδιόφωνο που παίζει μόνο δέκα ανθρώπους όλη μέρα. Επί εξήντα φορές. Πού είναι το καινούριο; Δεν το προτείνουν γιατί δεν έχει γίνει, λέει, γνωστό. Μα πώς θα γίνει γνωστό αν δεν το προτείνεις; Είναι ένα παράλογο πράγμα. Σε αυτό, ή θα μπεις να το υπηρετήσεις, ή θα μείνεις απ' έξω και θα προσπαθήσεις να κάνεις τη δουλειά σου. Εμείς έχουμε μείνει έξω από αυτό το σύστημα, το μεγάλο, το οποίο κατά τα άλλα μια χαρά. Εμείς κάνουμε αυτό που προσπαθούμε με τον δύσκολο τρόπο. Όπως όλα αυτά τα χρόνια είχαμε βρει δρόμους λίγο πιο δύσκολους, να τους ανεβούμε, κάνοντας πετάλι, που λένε, με τις δυνάμεις μας και χωρίς να βιαζόμαστε»

Πόσο ένας καλλιτέχνης προετοιμάζει την ψυχή του για αυτό που θα δώσει στο κοινό;

Αλέξανδρος: «Θέλει μια προετοιμασία όλο αυτό και ψυχολογική και εργασία. Εργασία και με τον εαυτό μας. Αλλά και πραγματική εργασία όσο αφορά αυτό που θα παρουσιάσει στις πρόβες και όλο το στήσιμο. Έχουμε μάθει να φτάνουμε στη στιγμή της συναυλίας. Βλέπουμε τις στιγμές της συναυλίας σαν μικρά πικ γιατί ζούμε για αυτή τη στιγμή. Με το που τελειώνει μια συναυλία, κατευθείαν υπάρχει ο επόμενος στόχος, το πώς θα φορτιστεί όλο αυτό το πράγμα για να καταλήξει πάλι στην επόμενη εμφάνιση».

Και πώς αποφορτίζεστε μετά από όλο αυτό, έχετε και τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή.

«Το πώς θα φτάσουμε την ώρα της συναυλίας, μετά από 23 χρόνια, μπορώ να σου πω ότι το έχουμε μάθει. Και επειδή ξέρουμε ότι εκείνη την ώρα, ενεργειακά, αυτό που ανταλλάσσεις με το κοινό είναι μαγικό και γεμάτο, προσπαθούμε να προετοιμαστούμε όσο καλύτερα γίνεται, ώστε να το ευχαριστηθούμε αυτό πραγματικά…», λέει ο Αλέξανδρος και ο Γιώργος συμπληρώνει με χιούμορ: «Βέβαια αυτό σημαίνει ότι εξαντλούμε όποιον δείτε γύρω μας και μας αγαπάει. Είμαστε της απόλυτης προετοιμασίας. Πολλές φορές λένε δεν χρειάζεται τόση λεπτομέρεια. Όχι, χρειάζεται γιατί αυτό σημαίνει σεβασμό ακόμα και στον έναν άνθρωπο που μπορεί να έρθει. Σε κάνει να νιώθεις καλά και εσένα τον ίδιο αλλά και όλο το team που μοιράζεται όλη αυτή την προσπάθεια. Και βέβαια η σκηνή για να αποδώσεις πρέπει να είναι απαλλαγμένη από κάθε τι που μπορεί να πάρει από αυτή τη μαγεία που είπε ο Αλέξανδρος. Εκεί λοιπόν καταφέρνουμε να την δίνουμε 100%. Απαντάω και σε αυτό που μπορεί να αναρωτιούνται κάποιοι: «καλά, τι παίρνετε πάνω στη σκηνή;». Τους απαντώ λοιπόν… Τίποτα. Νερό. Είμαστε από τους μεγαλύτερους φλώρους που μπορεί να γνωρίσεις. Μας αρέσει να αθλούμαστε, να τρώμε σωστά, δεν πίνουμε, δεν καπνίζουμε αλλά κάτι παθαίνουμε όταν ανεβαίνουμε στη σκηνή. Δεν νιώθουμε το βάρος στα πόδια μας. Η αποφόρτιση μετά, για να επανέλθω, είναι ένα ελατήριο μεγάλο που έχουμε μάθει να ζούμε με αυτό. Όλη μας η ζωή είναι 2-3 ώρες γεμάτες ευτυχισμένες στιγμές. Αυτές τις στιγμές, τις έχουμε ξοδέψει για αυτό που κάνουμε αλλά ζούμε δίωρα και τρίωρα συναυλιακά είτε στουντιακά τόσο έντονα συνδεδεμένα με το μέσα μας και τα συναισθήματα μας που αυτό ισορροπεί το όποιο τίμημα και μας κάνει να μπορούμε και να αποφορτίσουμε».

Αλέξανδρος: «Κι έχουμε και μια μεγάλη παρέα που ακολουθεί αυτή την τρέλα μας. Δηλαδή την Τετάρτη, είναι ιδιαίτερη συναυλία και απαιτεί εργασία. Είναι μια μεγάλη ομάδα, η οποία ζωντανεύει το όνειρό μας»

Νομίζω ότι και το κοινό θα βοηθήσει σε όλο αυτό…

«Είναι δύσκολη η υπόθεση της νύχτας. Ο κόσμος δεν μπορεί να βγει και να δει πράγματα και είναι εξαιρετικό όταν επιλέγει κάποιος να δώσει τα χρήματά του, να «ξοδέψει» τη νύχτα του και στο τέλος -βέβαια- να αποδειχτεί αν είναι μια κερδισμένη βραδιά. Εμείς τιμάμε αυτή την επιλογή, να αποφορτιστεί με την αφεντιά μας για αυτό και μας βρίσκεις Σάββατο να δουλεύουμε. Είναι μήνες αυτή η προετοιμασία. Και θέλουμε να ευχαριστήσουμε κι εσένα αλλά και όλους όσοι βοηθούν αυτό που θα γίνει την Τετάρτη. Έχουμε μεγάλη αδυναμία στα νέα παιδιά. Για αυτό τον λόγο κάνουμε μουσική. Τελεία…», λέει ο Γιώργος με συγκίνηση.

Συγκινείσαι;

Γιώργος: «Ναι συγκινούμαι γιατί αυτό μας έτυχε προχθές και έβλεπες ότι είναι πολύ ικανά παιδιά και άξιζαν καλύτερα»

Είναι ένα απόστημα που πρέπει να σπάσει και αυτές τις επιβεβλημένες από το σύστημα «σιωπές» νομίζω ότι εσείς τις ταράζετε…

Αλέξανδρος: «Ξέρεις τι γίνεται; Είπε ο Γιώργος κάτι πολύ σωστό πριν. Τα παιδιά είναι λίγο αποδιοργανωμένα και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Τα παρακαλούμε να μπορούν να συνδυάσουν τα πάντα. Δεν είναι μόνο διασκέδαση. Καταλαβαίνω ότι είναι απογοητευμένα από ένα πολιτικό σύστημα. Είναι απογοητευμένα από τους προγόνους τους. Καταλαβαίνω ότι τους βγαίνει μια αντίδραση. «Δεν θέλω να ασχοληθώ με τίποτα. Παρατήστε με. Είναι όλα ίσως. Θα ακούσει τραπ, που λέει μόνο "Βγάλε λεφτά". Ό,τι και να γίνει, μη σέβεσαι κανέναν. Θα πάω παρακάτω». Το καταλαβαίνω ότι μπορεί να το βλέπουν σαν αντίδραση. Όμως, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να μην ξαναφέρουμε μπροστά τους μεγάλους συνθέτες, μεγάλους ποιητές, για να δουν την αλήθεια που κρύβουν μέσα τους. Η ποίηση θα ανοίξει το μυαλό σου και θα σε κάνει να ερωτευτείς αληθινά, θα σε εμπνεύσει να πας παρακάτω, όχι ψηφιακά. Ναι, η αγκαλιά είναι αγκαλιά.

Το hug που στέλνεις δεν είναι. Και αυτά τα παιδιά δεν έχουν μάθει αληθινές αγκαλιές, αληθινά συναισθήματα και όρια.

Γι' αυτό και όταν βγαίνουν από το «κλουβί» τους φέρονται σαν αγρίμια και βλέπεις τώρα να πλακώνονται στο ξύλο για δύο ευρώ, έφηβοι, απλώς, για να ικανοποιήσουν αυτό που πρέπει να ικανοποιήσουν. 'Οτι «εγώ πρέπει να δίνω αυτό, να πάρω δύο ευρώ και να είμαι ο επόμενος μάγκας». Δεν είσαι μάγκας, ρε φίλε. Θα περάσουν τα χρόνια και κάποτε θα ανησυχείς για τον γιο σου»

Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός όμως ότι συνεχίζεται να διαχέεται η ιστορία μέσα από τη μουσική. Κι εσείς το κάνετε… Μακάρι τα νέα παιδιά να πάρουν την ουσία.

Αλέξανδρος:«Η μουσική και ο στίχος από μόνα τους είναι πράγματα τα οποία μπορούν να σε δουλέψουν σε ένα άλλο επίπεδο. Όχι με το επίπεδο που σε δουλεύει ένα βιβλίο ψυχολογίας ή ιστορίας. Ταλαντεύεται το μυαλό σου σε άλλα μηχανήματα. Επειδή εμείς έχουμε αυτή τη δύναμη, έχουμε τη δύναμη της μουσικής στη ζωή μας. Τα έφερε η τύχη και μπορούμε να κάνουμε τραγούδια και τελικά αυτά έχουν αποδέκτες. Επιλέξαμε έναν δρόμο ο οποίος δεν είναι εύκολος. Ποιος δεν είναι εύκολος; Με τα τραγούδια μας να σχολιάζουμε όλη τη ζωή. Δηλαδή αυτό που είπε ο Γιώργος πριν. Και κοινωνικά, και πολιτικά, και ερωτικά, και όλα. Δεν διαλέξαμε μόνο αυτά που λένε… τα πιασάρικα.»

Αν σήμερα ξεκινούσατε, θα ασχολούσασταν πάλι με αυτό το είδος μουσικής;

Γιώργος: «Μα δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε κάποιο άλλο. Είχαμε άπειρες προτάσεις όλα αυτά τα χρόνια από μεγάλους επιχειρηματίες σε τεράστια μαγαζιά, από εμπορικούς καλλιτέχνες, εκπομπές στην τηλεόραση. Δεν είναι κάτι που μας ενδιαφέρει. Θα κάναμε, Κατερίνα, πάλι την ίδια μουσική με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να προσπαθούμε να είμαστε απλά περιγραφικοί. Αυτό μας αρέσει. Να δούμε το επόμενο βήμα και τι κρύβεται πίσω από την κουρτίνα. Πιστεύω, αν ξεκινούσαμε σήμερα, δεν θα πετυχαίναμε γιατί εμείς είμαστε στο στούντιο από το πρωί έως το βράδυ κι έχουμε κάνει όλη τη ζωή μας μουσική. Πειραματιζόμαστε, ανακατεύουμε ρυθμούς, τρόπους, ηχοχρώματα… Δεν θα κάνουμε την «έκπτωση» και δεν θα ρίξουμε «νερό στο κρασί μας» να πάμε να παίξουμε εκεί που βλέπουν τα πάντα, για να δουν κι εμάς. Δεν θα πάμε σε μια πίστα γιατί όλοι πάνε εκεί. Δεν θα πάμε σε οποιαδήποτε εκπομπή μας καλέσουν απλά για να βλέπουν την εικόνα μας και άρα να μας ακούνε. Όποιος πιστεύει ότι για κάποιο λόγο αυτό το συγκρότημα, μπορεί κάτι να τους δώσει, ακόμη και μια στιγμή της ημέρας, θα πρέπει ο ίδιος να μας ψάξει. Δεν θα του έρθουμε σαν «μασημένη τροφή», δεν γίνεται. Άρα, αν ξεκινούσαμε τώρα, όπως και πολλά άλλα αξιόλογα παιδιά τα οποία προσπαθούμε να τα βοηθήσουμε όσο μπορούμε, δεν θα πετυχαίναμε γιατί θα ήταν πολύ μεγάλη η αξία μας για αυτή την εποχή, χωρίς να θέλω να φανεί κάτι άλλο ».

«Γεννιούνται» σήμερα νέα συγκροτήματα;

Γιώργος: «Αν υπάρχουν; Για πες μου εσύ; Πριν, ο αδερφός μου είπε «είχαμε την τύχη να κάνουμε μουσική». Διαφωνώ. Καμία τύχη δεν είχαμε. Εμείς φέραμε την τύχη κοντά μας. Η τύχη δεν υπάρχει. Δουλεύαμε από την εφηβεία μας, με απόλυτα επαγγελματική νοοτροπία. Ακόμα και σε ένα μαγαζί συνοικιακό με 20 άτομα, το κάναμε με απόλυτο σεβασμό και ήταν ιερό»

Ήταν κάποια συγκεκριμένη ανάγκη που σαν οδήγησε από την εφηβεία σας κιόλας να ασχοληθείτε με τη μουσική ;

«Αποδεδειγμένα. Όταν μιλάς 25-26 χρόνια από τότε, όταν μιλάς τόσα χρόνια μετά για το πώς ξεκίνησε κάποιος να κάνει μουσική, πάει να πει ότι κάτι είχες σαν ανάγκη. Ξεκινήσαμε μουσική, εγώ πρώτος γιατί είμαι μεγαλύτερος, ο αδερφός μου στην πορεία, κλασικές σπουδές», λέει ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος συμπληρώνει: «Τα όπλα μάς τα έδωσαν οι γονείς μας. Το θέμα είναι μεγαλώνοντας ένα παιδί να έχει επιλογή της διεξόδου και της έκφρασης»

«Εγώ ακολούθησα τα βήματα του αδερφού μου. Βρέθηκε στο δρόμο μας η μουσική, την αρπάξαμε και κατευθείαν όταν καταλάβαμε πόσο μπορούμε να εκφραζόμαστε μέσα από αυτή όλο και περισσότερο πίναμε από αυτό το ποτήρι το οποίο μας γέμισε. Ακόμη και σήμερα», λέει ο Αλέξανδρος για να συμπληρώσει ο Γιώργος:

«Όλη μας η ζωή είναι η μουσική. Ενημερωνόμαστε, διαβάζουμε. Πειραματιζόμαστε. Αέναη μελέτη. Κι επειδή είπες για τη σημερινή εποχή κι αν ξεκινούσαμε τώρα… Αυτά τα παιδιά εκεί έξω ξέρεις τι λένε «γιατί να κουραστούμε τώρα; Γιατί να παιδευτούμε; Πάω σε μια εκπομπή με βλέπουνε. Ωραίος είμαι, κουνιέμαι και λίγο θα την πετύχω εγώ τη δουλειά». Πού να το καταλάβουν; Η αγωγή από το σπίτι είναι το Α και το Ω. Όταν βλέπεις δεκάδες, χιλιάδες γονείς και παίρνουν τα παιδιά από το χέρι και τα τρέχουν στις οντισιόν από έξω για να έρθουν έξι άνθρωποι να «βγάλουν» από αυτό το πράγμα και μετά σαν «στημένες λεμονόκουπες» να τρέχουν στους ψυχιάτρους… συγγνώμη αλλά αυτά πρέπει να τα πούμε. Υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία που στηρίζει κάποια πράγματα και υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι πέρα από τα φώτα που προσπαθούν να πουν την αλήθεια και η αλήθεια είναι, όπως είπε και ο Αλέξανδρος, ένα παιδί που αγαπάει αυτό που κάνει, πρέπει να κάνει τα χιλιόμετρα που πρέπει. Να σπουδάσει, να πατήσει στα πόδια του και ό, τι κι αν καταφέρει να τα χρωστάει στις δυνάμεις του. Αν του τα δώσουμε όλα μέσα σε μια εβδομάδα, θα του τα πάρουμε πίσω μέχρι να έρθει ο επόμενος; Δεν το καταλαβαίνει κανένα από όλα αυτά τα κατά τα άλλα ταλαντούχα παιδιά; Κανένα;», ξεσπά ο Γιώργος.

Και η οικογένεια τι ρόλο παίζει σε αυτό;

«Η οικογένεια πρέπει να φροντίζει το παιδί. Όταν γεννιέται ένα παιδί είναι μια κηρήθρα άδεια και πρέπει να προσέξουμε με τι θα γεμίσει και επίσης να γεμίσει με ποικίλα πράγματα. Ο αθλητισμός, ας πούμε σμιλεύει το μυαλό σε άλλο επίπεδο, η μουσική σε άλλο… πρέπει να προσέξουμε λοιπόν όταν αυτό το παιδί θα είναι έτοιμο να έχει γεμίσει με ποιοτικές σκέψεις και εμπειρίες. Αν δεν έχει γεμίσει με αυτά, τότε ξεκινούν τα προβλήματα συμπεριφοράς, αλληλεγγύης, παιδείας…», λέει ο Αλέξανδρος.

«Και πολλοί επειδή αυτό το παρεξηγούν σαν κήρυγμα, θα σου πω το εξής. Ο τρόπος που διαμορφώνεις το πνευματικό σου επίπεδο είναι κατά αντιστοιχία, όσο ρηχό κι αν φαίνεται με τον τρόπο που τρως καθημερινά. Δεν μπορεί ένα παιδί να μεγαλώσει μόνο με μπέργκερς και πατατάκια. Γιατί θα πάθει ζημιά. Πρέπει να τρώει σωστά και όλα αυτά, ναι μεν τα τρώει, αλλά να τα τρώει όποτε πρέπει. Το junk food να είναι ένα διάλειμμα και μια στιγμή και να το βάλει σαν μια ευχαρίστηση, έξτρα κλπ. Δεν μπορείς λοιπόν να μεγαλώσεις μόνο με ένα πράγμα, οτιδήποτε ρηχό υπάρχει μπροστά σου και να νομίζεις ότι αυτό είναι «το». Δεν γίνεται. Η πραγματική τροφή και η συγκρότηση του χαρακτήρα σου είναι ακριβώς ό,τι γίνει στον οργανισμό σου όταν τον προσέχεις ακόμα και διατροφικά. Είναι η τροφή της ψυχής… είναι ακριβώς το ίδιο. Δεν υπάρχει πιο εύστοχο παράδειγμα», λέει ο Γιώργος και συνεχίζει:

«Ο πρώτος αποδέχτης είναι το παιδί και ο πρώτος διδάξας είναι η οικογένεια. Μετά βγαίνει και στο εκπαιδευτικό σύστημα»

«Πιστεύω δηλαδή ότι δε λέμε τίποτα που ο άλλος ανακαλύπτει καμιά Ατλαντίδα. Απλώς να του θυμίσουμε, αυτό που ξέχασε ότι υπάρχει πίσω από την κουρτίνα και άμα τραβήξει την κουρτίνα θα το βρει. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να διαμαρτυρόμαστε για αυτό που είναι στα Τέμπη όταν έχουμε 70% αποχή. Απαγορεύεται. Γιατί αφήνουμε αυτούς που θα ασχοληθούν να δώσουν 40, 20 και 30% εκεί που δεν πρέπει. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί εμείς που έπρεπε να ασχοληθούμε προτιμήσαμε να μην ασχοληθούμε. Αυτό το πιτσιρίκι όμως που πάει και κουνιέται στα κλαμπ και λέει «ωχ αδερφέ», αύριο θα λέει «γιατί δεν με προσέχουν εδώ;» Γιατί όταν έπρεπε να ασχοληθείς, κουνιόσουν στο κλαμπ κι έλεγες «παρατήστε με». Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε», λέει ο Γιώργος.

«Η Τέχνη δίνει αξία σε όλα. Ακόμη και στην ύφεση και στη στενοχώρια θα δώσει την αξία που πρέπει. Γιατί αυτό θα δώσει αξία σε μια επόμενη ωραία μέρα. Αυτό θα μας κάνει να μάθουμε τα όριά μας και να δώσουμε μια σπρωξιά να πάμε προς τα πάνω. Αλλά οριοθετεί και αυτά τα συναισθήματα. Δηλαδή, είναι άλλο να στενοχωρηθώ και να κάνω ένα βήμα παραπάνω. Είναι άλλο να διαλυθώ και να νιώσω ότι δεν υπάρχει αύριο. Και να μπω στα άδυτα της κατάθλιψης και του δεν υπάρχει το αύριο. Η τέχνη πιστεύουμε, η σωστή ισορροπία ανάμεσα στις παραστάσεις προστατεύει αυτά τα όρια ώστε ούτε η χαρά να φτάσει σε ένα πράγμα που να ζω σε ένα μόνο παραμύθι. Ούτε η απογοήτευση να είναι η διάλυση. Να υπάρχουν όλες οι γεύσεις της ζωής, πάντοτε γόνιμη για την επόμενη μέρα. Ισορροπία είναι αυτό»

Παιδιά, μακάρι ο κόσμος γύρω μας να είχε πολλούς από εσάς.

«Αυτά μας απασχολούν και δεν τα κάνουμε διεκπαιρεωτικά. Δηλαδή, δεν είναι σκέψεις που τις κρατάμε μέσα μας. Μέσα από τη συζήτηση μιλάμε για αυτά που έχουμε στο μυαλό μας και τα πιστεύουμε και τα υπηρετούμε», λέει ο Αλέξανδρος για να συμπληρώσει ο Γιώργος. «Γι' αυτό και είπαμε ότι δεν είναι τίποτα αυτονόητο. Έχουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη σε όσους αποφάσισαν και αυτή τη φορά να περάσουν μια βραδιά μαζί μας την Τετάρτη. Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε και μηνύματα αισιοδοξίας και να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε έναν άλλο τρόπο διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Και θα προσπαθήσουμε απλώς όταν φύγουμε όλοι την Τετάρτη (22-11) το βράδυ πια από το Θέατρο Αθηνά, να νιώσουμε ότι η επόμενη μέρα μπορεί να μας βρει πιο παρόντες και πιο δυνατούς για να κάνουμε ένα βήμα επόμενο.

Να είναι μια κερδισμένη βραδιά και πάμε παρακάτω. Σε ευχαριστούμε και εσένα γιατί ό,τι και αν επικοινωνήσεις», λέει ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος με χιούμορ σημειώνει:

«Επίσης ευχαριστούμε πάρα πολύ, γιατί δεν μας ερώτησες γιατί λεγόμαστε «Κίτρινα Ποδήλατα» για να τους απαντήσω: «Νομίζω ότι λίγη σημασία έχει ο τίτλος του συγκροτήματος, έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα αυτό που δίνει το συγκρότημα, παρά ο τίτλος. Έτσι όπως είναι το σύστημα τώρα»

«Πάντα ήταν το σύστημα έτσι. Αλλά τώρα είναι λίγο πιο δύσκολο, γιατί προηγείται πια του ανθρώπου. Είμαστε πια όλοι φακελωμένοι, δεν μπορούμε να κουνηθούμε. Παρόλα αυτά, όμως, τα όνειρά μας, τον εσωτερικό μας κόσμο και την πίστη μας μέσα μας, δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς. Δηλαδή, το πιο ωραίο κομμάτι που έχουμε γράψει ποτέ, είναι το «Να σε δω να γελάς». Να σου πω γιατί; Γιατί αυτό θέλουν όλοι, να σταματήσουμε να χαμογελάμε. Να χάσουμε την ψυχολογία μας, την πίστη στον εαυτό μας και στους ανθρώπους. Εγώ θεωρώ ότι η αντίσταση αυτή τη στιγμή, είναι το «Να σε δω να γελάς», καταλήγει ο Γιώργος.