2023: Μια χρονιά γεμάτη συγκλονιστικές εξομολογήσεις επωνύμων στο gossip-tv

Έρρικα Πρεζεράκου

«Μετά το ατύχημά μου, που σχεδόν έχασα το μισό μου αίμα, βίωσα ένα τεράστιο σοκ σε ορμονολογικό επίπεδο. Κάνοντας σταθερές επισκέψεις, κάποια στιγμή, ο γυναικολόγος μου όπως και ο ορμονολόγος μου μού ανακοίνωσαν ότι από την όλη διαταραχή δεν μπορώ να κάνω φυσιολογικά παιδί. Θυμάμαι ότι έκλαιγα για μια ολόκληρη βδομάδα, ήταν η χρόνια που η μια πρόκληση διαδεχόταν την άλλη στη ζωή μου. Πολύ στεναχωρημένη κατέβηκα να εξομολογηθώ στη Μονή των 40 μαρτύρων στη Σπάρτη. Ήτανε η εβδομάδα που χιόνιζε. Πήγα στη Μονή και ήταν όλα χιονισμένα. Αφού εξομολογήθηκα, κάθισα έξω στο κρύο, σε έναν ξύλινο πάγκο και κάπως μέσα στην προσευχή μου ζήτησα από τον Θεό, αν είναι κατάλληλο να έχω ένα παιδί, ας μου το προσφέρει. Αν όμως έχει άλλα σχέδια για μένα, υποσχέθηκα ότι από εκείνη την ημέρα κάθε παιδί που θα συναντάω, θα το αγαπάω σαν να είναι το δικό μου παιδί. Από εκείνη τη στιγμή όλα έγιναν ήρεμα μέσα μου... Πάντα γίνονται ήρεμα μέσα μας τα πράγματα όταν έχουμε κατεύθυνση. Στο Replayce όλοι έχουμε διαφορετικά ενδυναμωτικά ονόματα: Το δικό ήταν “Αερικό” .. Το άλλαξα σε Evriheart για να θυμάμαι ότι κάθε καρδιά που συναντώ, αξίζει την αγκαλιά και την αγάπη»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Ιωάννα Μαλέσκου

«Λίγες μόνο ημέρες έχουν κυλήσει, από τη στιγμή που ήρθε το αγγελούδι μας στον κόσμο, κι εγώ νιώθω σαν να υπήρχε πάντα στη ζωή μου.
Με βουρκωμένα μάτια, από συγκίνηση, ευγνωμοσύνη και χαρά, γράφω αυτό το κειμενάκι και συνειδητοποιώ πώς ένιωθε η μητέρα μου, όσες φορές μου έλεγε: «Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις». Τόσα συναισθήματα, συχνά ετερόκλητα, παντρεμένα μεταξύ τους, με τέτοιον τρόπο, θαρρείς πως ξεπήδησαν από την παλέτα ζωγράφου. Που στην αρχή δε φαντάζεσαι τι θέμα θα έχει το έργο του, όμως στο τέλος, κι ενώ όλα εναλλάσσονται, καταλαβαίνεις ότι όλα χρειάστηκαν»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Ελένη Ουζουνίδου

«Φοβάμαι να φοβάμαι! Δεν μπορώ άλλο να φοβάμαι. Θέλω να φτάσω σε ένα σημείο που να μην φοβάμαι. Φοβάμαι μην γίνω ποτέ ένα φοβισμένο και φοβικό πλάσμα. Δεν θα το ήθελα καθόλου. Τώρα πρέπει να έχουμε δύναμη και θάρρος. Πολλά πράγματα δεν πάνε καλά και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με θάρρος. Τώρα ας πούμε σκεφτόμουν αυτό που έλεγες για τις απώλειες. Αρχίζουμε σιγά σιγά και γινόμαστε κάτι άλλο. Ο θάνατος στην Ελληνική κουλτούρα ήταν κομμάτι της ζωής μας. Είχαμε το νυχτέρι, είχαμε τους αγαπημένους μας στο σπίτι, τους ξενυχτούσαμε και μετά τους αποχαιρετούσαμε. Πια δεν υπάρχει. Έχει «απαγορευτεί» να μιλάς για την απώλεια, για τον θάνατο, να θλίβεσαι. Αυτά με ξενίζουν εμένα. «Απαγορεύεται» να αναρωτιέσαι… «απαγορεύεται» να πεις ότι κάτι δεν πάει καλά με την παιδεία. Δεν μπορείς να τα βάλεις με την οικογένεια, οπού οι γονείς δουλεύουν 16 ώρες την ήμερα για αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά πάνε σχολείο και πρέπει με ωραίο τρόπο οι εκπαιδευτικοί να είναι πάνω στα παιδιά και όχι οι γνώσεις να είναι επιφανειακές. Για αυτό βλέπουμε και όλα αυτά τα φαινόμενα βίας. Σαν να θέλουν να καταργήσουν τη μνήμη. Γινόμαστε κάτι άλλο και με τρομάζει αυτό. Πρέπει να παλέψουμε. Δεν έχω παιδιά αλλά θέλω να παλέψω για τα παιδιά όλου του κόσμου. Η εικόνα μας ενώ δείχνει προοδευτική όμως είμαστε ακριβώς το ανάποδο. Ένας περίεργος νέο συντηρητισμό»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Άννα Αδριανού

«Αν έκανα πέντε πράγματα στην ζωή μου, αν η ζωή μου αξίζει κάτι, ο πατέρας μου ευθύνεται γι αυτό. Όχι για όσα πέτυχα στην καριέρα μου, που δεν τα θεωρώ σημαντικά, αλλά για αυτά που ίσως αξιώθηκα να προσφέρω σε άλλους τομείς»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Δημήτρης Κόκοτας

«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να φύγει. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που ήταν στο νοσοκομείο. Του είπα "πατέρα με κάλεσαν για μία συναυλία εκτός Ελλάδος" και χάρηκε τόσο πολύ. Μου είπε, "και βέβαια θα πας". Του είπα πως "δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω" και μου είπε πως πρέπει να πάω. Έλεγε "εγώ θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω". Είχε πάντοτε όρεξη για όλα αυτά και κυρίως για τη δουλειά. Εμείς πιστεύαμε πως θα τελειώσει η εβδομάδα και θα φύγουμε όλοι μαζί από το νοσοκομείο»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Κατερίνα Καινούργιου

«Έχω φάει πόλεμο. Από συναδέλφους σίγουρα. Θυμάμαι μια περίοδο, τότε ήμουν στον Alpha, στο Δέστε Τους. Τότε ήταν το δελτίο ειδήσεων του Star. Σκέψου ότι τότε ήταν ο Θέμης στο Star. Και θυμάμαι κάθε μέρα να με κοροϊδεύουν και να παίζουν ρεπορτάζ στο Star, bullying κανονικό. Και σε επίπεδο προσωπικό, δηλαδή εξωτερικής εμφάνισης, σχέσεων, πράγματα τα οποία δεν έκαναν σε άλλους»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Ματθίλδη Μαγγίρα

«Έχω δύο επιθανάτιες εμπειρίες, οι οποίες μού έδειξαν ότι την ώρα που κάποιος παίρνει την απόφαση ότι φεύγει επέρχεται μια ηρεμία, μια γαλήνη, μια αίσθηση οικεία ότι τώρα γυρνάω στο σπίτι μου. Αυτή τη δήλωση την έκανα για να μοιραστώ μέσω των εμπειριών μου αυτή τη γαλήνη που βιώνει κάποιος τη συγκεκριμένη στιγμή για να ξεφοβηθούμε από την ιδέα του αγνώστου θανάτου, γιατί στην πραγματικότητα κανείς μας δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά. Τα γεγονότα δεν θα τα περιγράψω γιατί θα εξαντλήσω τη συνέντευξη σε αυτά. Η ουσία έχει σημασία και αυτήν σας παραθέτω»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Γιώργος Ψυχογιός

«Αυτό που έζησα σε μια πόλη σε απόλυτο πένθος ήταν συγκλονιστικό. Επέστρεψα με ΚΤΕΛ. Σε απόλυτη θλίψη και συντριβή μένοντας ακούνητος για 4 ώρες και γύρισα σπίτι μου. Αυτό που ζω αυτές τις ημέρες μετά το δυστύχημα δεν περιγράφεται. Φαντάσου ότι ακόμη και ο σκηνοθέτης της παράστασης που ετοιμάζουμε ήθελε να χρησιμοποιήσει τη λέξη "τρένο" σε μια υπόδειξη και τελικά δεν το έκανε γιατί είπε πως αυτή η λέξη για την Ελλάδα δεν πλέον είναι η σωστή. Μεταφέρουμε όλη αυτή τη θλίψη και καθώς περνούν οι μέρες και βγαίνουν στην επιφάνεια αυτοί οι διάλογοι αυτών των ανθρώπων που εγώ ήμουν πίσω ακριβώς από τον οδηγό στο πρώτο κάθισμα...
Τη φωτογραφία λοιπόν την ανέβασα από χαρά το απόγευμα που έφτασα και ξαφνικά βλέπω να γίνεται θέμα και ντράπηκα τόσο πολύ μαθαίνοντας παράλληλα πόσος κόσμος έχει φύγει... Δεν υπάρχει αυτό, είναι βαθιά πληγή. Δεν μπορώ να ησυχάσω και να κοιμηθώ καλά. Είναι σαν μνημόσυνο. Δεν γίνεται να μην σε επηρεάσει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Έχω ζήσει τα τρένα από πολύ παλιά. Θα μπορούσε ο καθένας μας να ήταν εκεί. Θα σου πω και τι μου συνέβη. Όταν πήγα στα ΚΤΕΛ να πληρώσω ήταν εκεί μια κοπέλα που έκλαιγε και όταν τη ρώτησα τι συμβαίνει μου είπε πως μόλις είχε μάθει για έναν φίλο της που ήταν στο μοιραίο τρένο. 21 ετών. Έκλαιγε με αναφιλητά και δεν ήξερα τι να κάνω. Σε αυτή τη χώρα δεν μπορείς να πάρεις ούτε 2 ημέρες χαράς. Τώρα θα μπορούσα να είμαι σε έναν κουβά. Τίποτα δεν είμαστε, φθαρτοί και δεν εξαρτάται από εμάς η ασφάλειά μας. Δεν ορίζουμε τίποτα. Όλα αυτά τα παιδιά που κάηκαν ζωντανά είχαν κατέβει στην Αθήνα να περάσουν ένα τριήμερο και μετά να επιστρέψουν στα μαθήματά τους. Ποιος το περίμενε; Είναι συγκλονιστικό. Και βγαίνουν μερικοί και λένε «ευτυχώς τώρα θα γίνει το τρένο». Αυτό... Εγώ για αυτό μπορώ να κάνω φόνο. Όταν το άκουσα, είπα ''δεν μπορεί''! Και υπάρχουν άνθρωποι που θα τους ψηφίσουν... Αυτή είναι η εποχή μας»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Ηλίας Βρεττός

«Σωματικά υπάρχουν πάρα πολλά θέματα. Καταρχάς είμαι γεμάτος σίδερα παντού, και βίδες. Δεν έχει φύγει τίποτα απ’ όλα αυτά, και ούτε πρόκειται. Έχω τεράστιες τομές παντού πάνω μου, σφαξίματα δηλαδή που με πονάνε πάρα πολύ στην αλλαγή του καιρού. Σε κάθε μου στιγμή και σε κάθε μου βήμα το νιώθω συνέχεια. Τώρα που μιλάμε, αισθάνομαι στη λεκάνη μου τα σίδερα. Έχω μάθει να ζω με αυτό. Ευτυχώς, δεν μου έχει μείνει κάποιο κουσούρι… Γιατί όταν έχεις χτυπήσει τόσο σοβαρά, σου βγαίνουν θέματα, κάποια στιγμή σίγουρα θα έρθω αντιμέτωπος. Δεν υπάρχει κάποια αδυναμία στην κίνηση αλλά αυτό για να μην φαίνεται, απαιτεί πολύ μεγάλη προσπάθεια από εμένα. Όσον αφορά το ψυχικό κομμάτι, ήταν μία τεράστια αλλαγή στη ζωή μου όλο αυτό που συνέβη, με έκανε να δω τελείως διαφορετικά τα πράγματα, να βάλω τελείως διαφορετικές προτεραιότητες στη ζωή μου.»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

Γιώργος Αλκαίος

«Υπάρχουν και καλλιτέχνες που έγιναν σελέμπριτις. Αλλάξανε κατηγορία. Νομίζω ότι αυτός που το αντέχει, το κάνει γιατί έτσι είναι η εποχή. Αλλά να μην ξεχνάμε όλοι ότι η εποχή αλλάζει, το παρελθόν όμως δε σβήνει. Αλλάζει η εποχή αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει ο άλλος. Υπάρχει μνήμη ακόμα. Η μνήμη είναι αυτή που θα μας σώσει όλους»

Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ