Ευδοκία Τσαγκλή στο gossip-tv: «Τους εφιάλτες τους ζω και στον ύπνο και στον ξύπνιο μου»
Ένας χρόνος από την τραγωδία στα Τέμπη και όλα δείχνουν πως το ρολόι έχει κολλήσει σε εκείνα τα καταραμένα λεπτά.
Ανθρώπινα λάθη, παραλείψεις, τεχνικά κολλήματα και τόσα άλλα που κόστισαν τη ζωή σε 57 επιβάτες και ο απολογισμός δεν θα πάψει ποτέ -όσα χρόνια κι αν περάσουν- να μετριέται με πόνο βουβό -και κάποιες φορές- με ουρλιαχτά, γιατί η φωνή κομπιάζει όταν κανείς καλείται να μιλήσει για την τραγωδία που συγκλόνισε ολάκερη την Ελλάδα.
«Για εμάς που το ζήσαμε είναι μια καθημερινότητα ο τελευταίος χρόνος», θα πει αποκλειστικά στο gossip-tv η Ευδοκία Τσαγκλή. Ήταν στο βαγόνι 3, γελούσε πριν το κακό, όπως όλοι, γιατί είχαν περάσει ένα όμορφο τριήμερο -το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας- και επέστρεφαν στη βάση τους με το πιο ασφαλές -μέχρι τότε- μέσο μετακίνησης. «Δεν πρόκειται ποτέ να ξαναμπώ σε τρένο», λέει και ο τόνος της φωνής «τρέμει».
Ευδοκία Τσαγκλή
Σώθηκε παίρνοντας το ρίσκο να πηδήξει για να μην καεί, το ψυχικό τραύμα όμως, δεν έχει και ούτε πρόκειται να επουλωθεί μέχρι… «να επέλθει η δικαίωση… Τότε και μόνο τότε, ίσως οι ψυχές εκείνων που χάθηκαν να ηρεμήσουν».
Ένας χρόνος από το σοκαριστικό δυστύχημα στα Τέμπη και θέλω να μου περιγράψεις τα συναισθήματά σου ένα χρόνο.
«Για μένα, ένα χρόνο μετά, δεν έχει αλλάξει κάτι. Αυτή είναι η καθημερινότητα μας. Ήταν ένα τόσο τραγικό γεγονός που, δυστυχώς, ένα χρόνο μετά, τα τόσο άσχημα συναισθήματα είναι ακόμη εκεί. Εμείς ζούμε σε αυτή την καθημερινότητα και να μιλήσω και προσωπικά, καθώς ασχολούμαι με το θέμα σε όλα τα επίπεδα, είναι μια συνέχιση όλου αυτού του αγώνα, απλά με περισσότερη έκταση όσον αφορά στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»
Είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος στη στιγμή εκείνη, Ευδοκία;
«Φυσικά, αλλά με ακόμα περισσότερα τραύματα, γιατί μετά το πρώτο έγκλημα, δυστυχώς, την σύγκρουση των Τεμπών, ακολούθησαν και πολλά απανωτά εγκλήματα. Αυτό της συγκάλυψης, που ακολούθησε άμεσα και παράνομα με την επιχωμάτωση, παραβαίνοντας τα άρθρα σε σχέση με τη διαφύλαξη των πειστήριων, είχαμε μία τρομερή αλλοίωση του τόπου και να τονίσω πως όταν έγινε αυτό υπήρχε μια αγνοούμενη. Συν του ότι υπάρχουν και «εξαφανισμένα» βαγόνια. Ταυτόχρονα έχει γίνει ανίχνευση εύφλεκτων ουσιών. Έκαναν το πόρισμα χωρίς να υπάρξει αυτοψία στο σημείο και όλα αυτά έγιναν όσο αυτές οι πληροφορίες δεν γνωστοποιούνταν»
Τι θυμάσαι από εκείνο το βράδυ;
«Είναι οι εφιάλτες που τους ζω και στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Το θέμα όμως δεν είναι τι θυμάμαι από τότε αλλά τι βιώνουμε σήμερα, ένα χρόνο μετά. Δεν βοηθάμε κάπως αν πούμε ότι «πόνεσα και σοκαρίστηκα». Θεωρώ ότι με αφορμή την επέτειο πρέπει να βοηθάμε με το να βγάλουμε την πληροφορία και με το να ασκήσουμε δημόσια πίεση για να αλλάξει επιτέλους αυτή η ριμάδα η κατάσταση σε αυτή τη χώρα. Αυτό θεωρώ. Το πιο κρίσιμο και σκόπιμο είναι να δείξουμε την πληροφορία και την αλήθεια».
Τι μηνύματα λαμβάνεις;
«Υπάρχει πολύ μεγάλη υποστήριξη γιατί οι Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει και δεν ανέχονται την αδικία. Με δράσεις, συγκεντρώσεις, πορείες, ακόμα και από ένα σχόλιο που θα γίνει από εκείνον που κάθεται στον καναπέ. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο κόσμος πλέον απαιτεί να μαθευτεί η αλήθεια και να υπάρξει δικαίωση. Κι εσείς, ως δημοσιογράφοι, μπορείτε να βοήθησε πρακτικά»
Κρατάς επαφές και με τα παιδιά που διασώθηκαν και με τους γονείς των παιδιών που «χάθηκαν». Είστε νομίζω μια οικογένεια πια, έτσι δεν είναι;
«Κρατάω επαφές με αρκετούς ανθρώπους. Σέβομαι απόλυτα τον πόνο τους. Ξέρεις… αυτά τα συναισθήματα πολλές φορές μπορεί να σε απομονώσουν. Το έζησα κι εγώ και το ζω ακόμη. Έχω αποκόψει αρκετούς φίλους μου. Ακριβώς για να μην βγάζω αυτή την αρνητικότητα που μου έχει επιβληθεί, αν θέλεις, με αυτές τις εμπειρίες. Αλλά το να μοιράζεσαι αυτό το τραύμα με πληγέντες και με ανθρώπους που μπορούν να σε νιώσουν, είναι εν μέρει καταπραϋντικό»
Χρειάστηκε να συμβουλευτείς ψυχολόγο;
«Το κράτος δεν έχει κάνει τίποτα σε σχέση μας με αυτό. Αν εννοούσαν -τότε που έλεγαν ότι θα έχουμε ψυχολογική στήριξη σε όλη μας τη ζωή- αυτό το γκρουπ therapy που δημιουργήθηκε όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαμε καν να βγούμε από το σπίτι μας λόγω των σωματικών τραυμάτων και λόγω των ψυχικών, δεν νομίζω ότι ήταν επαρκές. Αλλά θα έλεγα ότι ψυχολόγους μάλλον χρειάζεται να δουν κάποιοι άνθρωποι που έβαλαν αυτά τα μέτρα, γιατί είναι πολύ υποκριτικό έως και προσβλητικό»
Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις όλα όσα βίωσες και ψυχολογικά και συναισθηματικά και σε νομικό επίπεδο;
«Φυσικά… γράφω καθημερινά. Κάποια μικρά κομμάτια είναι και οι αναρτήσεις που κάνω. Είναι μετά από σκέψεις που τις έχω ενώσει, καθώς εξελίσσεται και το πάζλ των στοιχείων της υπόθεσης. Αλλά ναι, η συγγραφή με βοηθάει. Ταυτόχρονα όμως και ο αγώνας. Ο αγώνας, δηλαδή, να συμμετέχω, έμπρακτα και στο να βοηθάω στην εξέλιξη της υπόθεσης. Και το έχω κάνει ενεργά και με τη συμμετοχή μου σε δράσεις. Πηγαίνοντας στον ανακριτή, κάνοντας ραντεβού με δικηγόρους, εμπειρογνώμονες, με το να βρίσκομαι στην εξεταστική με υλικό και ερωτήσεις. Αυτό είναι και κάτι που με κάνει να νιώθω μεγαλύτερη λύτρωση αν και σε ένα κράτος δικαίου όλα αυτά θα ήταν αυτονόητα, δεν θα ήταν απέναντί μας, αλλά δίπλα μας»
Αν έπρεπε να βάλεις έναν τίτλο σε όλο αυτό, ποιος θα ήταν;
«Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται αυθόρμητα ως απάντηση στην ερώτησή σου θα ήταν ο τίτλος «Ντροπή». Είναι ντροπή να βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις. Είναι ντροπή να κινούνται δύο τρένα στην ίδια κατεύθυνση σε μία γραμμή για 12 λεπτά. Αφού δεν ντρέπονται αυτοί για τον εαυτό τους, θα ντραπώ εγώ για λόγου τους. Για χάρη τους. Ίσως είναι καιρός να περάσουμε στην εποχή του «μετά… Έλληνα» και να πάρουμε όλα αυτά τα αρνητικά που κατά συρροή μας πληγώνουν, να τα κάνουμε δικά μας, γιατί το εύκολο είναι να ξεχνάς, το δύσκολο είναι να θυμάσαι. Ακόμα κι αν μας πληγώνουν να κάνουμε αυτό το άλμα πίστης, να τα προσπεράσουμε για τα παιδιά και για να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο»
Οι πληγές της ψυχής επουλώνονται;
«Για να επουλωθεί, θέλει περισσότερο χώρο για να μεγαλώσει η ψυχή και η ψυχή μεγαλώνει όταν έρθει η δικαίωση. Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω, και εμείς δεν θα «ξεδούμε» όσα είδαμε, και δεν θα «ξεακούσουμε» όσα ακούσαμε. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να δικαιώσουμε αυτές τις ψυχές, που και αυτό λίγο είναι, αλλά θα κάνουμε τουλάχιστον ένα βήμα σε μια καινούργια πραγματικότητα και προστατεύοντας τα υπόλοιπα παιδιά σε αυτή τη χώρα, έτσι η ψυχή μας, τουλάχιστον κάπως θα ηρεμήσει»
Έχεις ξαναμπεί σε τρένο;
«Όχι βέβαια και ούτε πρόκειται. Όσο δεν υπάρχουν εθνικοί κανόνες κυκλοφορίας, όσο δεν έχει ενημερωθεί ο γενικός κανονισμός κυκλοφορίας, όσο δεν λειτουργούν οι ραδιο σημάνσεις… όχι. Η κατάσταση είναι ακόμα τραγική. Η θέσπιση εθνικών κανόνων ασφαλείας δεν είναι κάτι προαιρετικό, δεν είναι κάποια άποψη, είναι προεδρικό διάταγμα»
