O Στέλιος Καλαθάς στο gossip-tv: Το βράδυ που ξέσπασε η φωτιά στο Μάτι & η φιλία με την Σπηλιώτη

Ο γνωστός ηθοποιός που έζησε την απώλειά της, την τιμά μέσα από το έργο της που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «Μικρό Γκλόρια».

Ο Στέλιος Καλαθάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής Μ. ΤΡΑΓΚΑ και απόφοιτος της σχολής Διοίκησης και Οικονομίας. Έχει παρακολουθήσει Ευρωπαϊκά σεμινάρια μουσικού θεάτρου, κλασικό τραγούδι, ενώ μέχρι σήμερα συνεχίζει να παρακολουθεί σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με θέμα τους δείκτες συναισθηματικής νοημοσύνης.

Ο ίδιος μιλάει στο gossip-tv.gr για τη διαδρομή του, το θέατρο, τις δύσκολες στιγμές και το μέλλον.

Θα ήθελα αρχικά να μου μιλήσετε για την παράσταση Φωτιά και Νερό που είναι έργο της Χρύσας Σπηλιώτη στο Μικρό Γκλορια.

Είναι ένα εξαιρετικό έργο που μιλάει για τη σύγκρουση των δύο κόσμων και το πώς οι διαφορετικοί πολιτισμοί ενώ φαινομενικά δείχνουν ότι δεν ταιριάζουν μεταξύ τους και έχουν διαφορές τελικά έχουν μόνο ομοιότητες. Μιλάει μέσα από ένα μεταφορικό λόγο η Χρύσα Σπηλιώτη για τις διαφορές που έχουμε, οι άνθρωποι, για οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε ξένο από μας, που το κυνηγάμε, το πολεμάμε, το μαχόμαστε, ενώ αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά, ίσως να είμαστε ίδιοι με αυτό που εμείς νομίζουμε διαφορετικό και σίγουρα όσο και διαφορετικές γνώμες να έχουμε, μπορεί τελικά να έχουμε ίδια συναισθήματα με τους ανθρώπους.

Η αείμνηστη ηθοποιός είχε εκφράσει σε εσάς την επιθυμία της να γίνει κάποια στιγμή θεατρικό έργο;

Ναι, είχε ξανανέβει αυτό το έργο και το ξαναδιασκεύασε η Χρύσα και ήθελε πάρα πολύ να ξαναγίνει έτσι όπως ήθελε με την καινούρια φρέσκα μάτια της και έτσι και έγινε αυτή τη φορά.

Ήσασταν φίλοι;

Ήμασταν πολύ καλοί συνάδελφοι για πάρα πολλά χρόνια. Κάναμε μαζί μεταγλωττίσεις. Και ήμαστε μαζί και στο ανοιχτό θέατρο του Γιώργου Μηχαηλίδη, όπου παίξαμε μαζί σε πολύ σημαντικές παραστάσεις. Οπότε, καταλαβαίνετε, με τόσες εργατοώρες που ήμαστε μαζί, αποκτήσαμε και μια άλλη άνεση να γνωρίζουμε λίγο καλύτερα ο ένας τον άλλο.

Ισχύει ότι εκείνο το βράδυ που ξέσπασε η πυρκαγιά ήσασταν στο πλοίο από Άνδρο;

Ναι, ήταν ένα βράδυ αρκετά δύσκολο, γιατί ξαφνικά ήμουν στο καράβι και γύριζα από διακοπές στην Άνδρο και σταματάει το καράβι μέσα στο πέλαγος, γιατί ακούγαμε φωνές να ζητάνε βοήθεια μέσα από το πέλαγος. Ακούγαμε τις φωνές αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από πού έρχονται. Ήμασταν αρκετές ώρες σταματημένοι στο πέλαγος και έπρεπε να έρθουν τα ελικόπτερα και κάποια σκάφη του λιμενικού να ψάξουν και να περισυλλέξουν τον κόσμο και να μπορέσουμε εμείς να ξεκινήσουμε, γιατί σε αυτήν την περίπτωση υπήρχε μεγάλος κίνδυνος οι προπέλες του πλοίου να λιώσουν κάποιον. Οπότε περιμέναμε αρκετές ώρες, υπήρχε μεγάλη αγωνία για αυτούς τους ανθρώπους και όταν φτάσαμε μετά στην Αθήνα μάθαμε ότι έπεσαν στη θάλασσα για να γλιτώσουν. Την επόμενη μέρα μάθαμε ότι ένα από τα θύματα σ' αυτή την πυρκαγιά ήταν και η Χρύσα.

Θεατρικά, πού αλλού σας βρίσκουμε;

Σκηνοθετώ μια εξαιρετική παράσταση που ονομάζεται Kαφενείο «Το επέκεινα» και είναι του Μιχάλη Σπέγκου στο Απο μηχανής θέατρο. Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία θα έλεγα, που μιλάει για το μεγαλύτερο φόβο μας, για το φόβο του θανάτου και το τι μπορεί να συμβεί μετά, επέκεινα είναι το πέρασμα, είναι το μετά τη ζωή. Οπότε, με ένα έτσι πολύ ιδιαίτερο τρόπο, γράφει ο Μιχάλης Σπέγκος για τη μετάνοια, για το κατά πόσο όλοι έχουμε δικαίωμα στη μετάνοια, στην κάθαρση, για το τι μπορεί να μας περιμένει και για το ρόλο που παίζει ο Έρωτας, ακόμα και εκεί στο επέκεινα. Παίζει η ομάδα Γέφυρα, εξαιρετικοί ηθοποιοί και περιμένω πώς και πώς να κάνουμε πρεμιέρα και σε αυτό το έργο. Έχω μια ομάδα που λέγεται ομάδα προσφοράς, είναι από τις ομάδες της συναισθηματικής διαλεκτικής που έχω. Με αυτή την ομάδα προσφοράς πηγαίνουμε και παίζουμε σε ιδρύματα, σε γηροκομεία, σε φυλακές. Έχουμε πάει και στις ανδρικές φυλακές και στις γυναικείες Κορυδαλλού και συνεχίζουμε βέβαια τις δράσεις, δεν τελειώσαμε.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει συναντήσει ο Στέλιος μέχρι σήμερα;

Όταν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι δεν είναι καλά και περνάνε δύσκολες ώρες με την υγεία τους, τότε αυτό αυτομάτως για μένα μεταφράζεται ως μια πολύ δύσκολη στιγμή.

Θυμάστε την πρώτη φορά που ανεβήκατε στη θεατρική σκηνή;

Ήμουν 11 χρονών και βέβαια τη θυμάμαι. Πρέπει να σας πω ότι εμένα όλα μου τα παιχνίδια από μικρό παιδί είχαν σχέση με το θέατρο και στα 11 χρόνια βρέθηκα σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Δήμου Δάφνης και αυτή ήταν η πρώτη μου οργανωμένη εμπειρία θεατρικά, γιατί πριν από αυτό οργανώναμε με τον αδερφό μου παραστασούλες στην ταράτσα του σπιτιού και φωνάζαμε τους φίλους μας και τους γείτονες και μας βλέπανε. Νομίζω δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από την τέχνη του θεάτρου.

Τηλεοπτικά θα θέλατε να κάνετε κάτι;

Βεβαίως, θα ήθελα. Με προϋποθέσεις γιατί τώρα πια έχει γίνει ζωή μου... Δουλεύω πάρα πολλές ώρες γιατί έχω αυτές τις ομάδες της συναισθηματικής διαλεκτικής στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει και μια ομάδα διαδικτυακά. Αν είναι κάτι που να αξίζει τον κόπο να αφήσω ένα κομμάτι από τα άλλα πίσω. Η τηλεόραση έχει μεγάλες απαιτήσεις από άποψη χρόνου και είναι λίγο δύσκολο να συνδυαστεί. Αν αξίζει όμως τον κόπο θα το κάνω.

Η Συναισθηματική Διαλεκτική είναι κάτι με το οποίο ασχολείστε τα τελευταία 20 χρόνια. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για αυτό;

Πρόκειται για μια βιωματική μέθοδος που μέσα από ασκήσεις και τεχνικές μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, να επικοινωνούμε σωστά τις σκέψεις μας, να μπορέσουμε να διαχειριστούμε το θυμό μας, το άγχος μας, τη θλίψη μας. Όλα αυτά γίνονται μέσα από τα μονοπάτια του θεάτρου. Δεν απευθύνεται σε ηθοποιούς, γιατί πολλοί το μπερδεύουν. Απευθύνεται σε όλους. Είναι μια μέθοδος προσωπικής ανάπτυξης και υποκριτικής με στόχο τους δείκτες συναισθηματικής ευφυίας.