Ο Φάνης Μουρατίδης στο gossip-tv: «Θα ήθελα τα παιδιά μου να έχουν ήρωες κι ας μην είμαι εγώ αυτός»
Γιορτή του πατέρα: Συνομιλώντας κανείς μαζί του θα καταλάβαινε αμέσως πόσο «δακρυγόνο» πράγμα είναι η εξομολόγηση ενός μπαμπά για την οικογένεια, τον τρόπο που μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά, τη σχέση που αναπτύσσεται στις διάφορες φάσεις μέσα σε αυτή τη «συγκατοίκηση», τις δύσκολες πίστες και φυσικά τις σκέψεις ενός ανθρώπου, που «γεννά» Τέχνη, ήρωες, χαρακτήρες που σε πάνε από τη μια άκρη στην άλλη αλλά στο τέλος της ημέρας είναι πάντα εκείνος.
«Ανάβει» φωτάκια ο Φάνης Μουρατίδης μέσα από τις σκέψεις του και τον τρόπο που τις «ξεδιπλώνει» κι αν είσαι «εκεί» την ώρα που το κάνει θέλεις μόνο να τα κρατήσεις αναμμένα σαν «φάρους» μικρούς... καθοδηγητές.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του πατέρα, ο Φάνης Μουρατίδης μίλησε αποκλειστικά στο gossip-tv για την αξία της οικογένειας, τον σπουδαίο ρόλο της μητέρας και την πατρότητα «ανοίγοντας» κεφάλαια από εκείνα που θες να μελετήσεις ξανά και ξανά για να πάρεις διδάγματα.
Φάνης Μουρατίδης
Θα σε γυρίσω λίγο πίσω στην παιδική σου ηλικία και θα ήθελα να μου πεις ποια είναι εκείνα τα διδάγματα που έχεις κρατήσει από τη ζωή στο πλευρό του δικού σου μπαμπά
«Εμείς μεγαλώσαμε σε μια εποχή που δεν είχαμε αυτή την «τρομακτική» επικοινωνία που βλέπουμε σήμερα ότι έχουν οι νεότεροι γονείς με τα παιδιά τους. Υπήρχε ένα ήθος μιας άλλης εποχής. Λίγες ήταν οι εξαιρέσεις οικογενειών που οι γονείς συνομήλικών μου είχαν μια σχέση πολύ πιο δυναμική με τα παιδιά τους. Αυτό συνέβαινε όταν κυρίως οι γονείς ήταν φορείς μιας άλλης παιδείας και είχαν μια άλλη αντίληψη για τον κόσμο και μια άλλη σκέψη. Οι δικοί μου οι γονείς είναι άνθρωποι που κατάγονται από κοινότητες χωριών. Ήταν άνθρωποι του Δημοτικού, οπότε εκ των πραγμάτων ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζαν τα παιδιά τους ήταν περισσότερο διδακτικός μέσα από τη στάση της ζωής τους και όχι τόσο με προτροπές. Αυτά λοιπόν που εγώ έχω σαν αναφορές είναι η στάση απέναντι στη ζωή, το κομμάτι μιας ηθικής ζωής που μου έδειξαν οι γονείς μου, μια στάση δικαιοσύνης και να μπορώ μέσα από τη δική μου φαντασία να οραματίζομαι έναν καλύτερο κόσμο».
Άρα, ποια είναι αυτή η συμβουλή που θα μπορούσες να μεταφέρεις εσύ στα δικά σου παιδιά από εκείνες τις ωραίες συμβουλές των ανθρώπων μιας άλλης εποχής;
«Εδώ τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Τα πράγματα μέχρι το 2005 περίπου είχαν έναν ρυθμό εξέλιξης που μπορούσαμε όλοι να τον αντιληφθούμε, να τον αποκωδικοποιήσουμε, να κατανοήσουμε και να τοποθετηθούμε. Την τελευταία δεκαετία όμως τα πράγματα «φεύγουν» με έναν ρυθμό που δεν μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε. Η τεχνολογία κάνει τόσο μεγάλα άλματα που υπάρχουν κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι τρόμο. Και σου το λέω εγώ που ανήκω σε μια γενιά – και δεν ντρέπομαι να πω τη φράση- είμαι μεσήλιξ. Τα παιδιά έχουν μια πολύ καλύτερη επαφή με την τεχνολογία από ό,τι έχεις εσύ και φτιάχνεται ένας κώδικας επικοινωνίας κι ένας τρόπος που τα παιδιά αποκτούν δεξιότητες εντελώς διαφορετικός από εκείνον που είχαμε εμείς. Έχει αλλάξει λίγο ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας. Άρα ως γονιός είμαι στην αμηχανία και στην αναζήτηση να βρω τον τρόπο που θα μπορέσω να επικοινωνήσω καλύτερα τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, την προτροπή μου, να δω το δημιουργικό του παιδιού μου και να βρω τον μηχανισμό και να το απελευθερώσω. Πάντως ξέρω πως αυτή η εποχή είναι ένα μεταβατικό στάδιο και βρισκόμαστε σε μια αμήχανη θέση. Άρα για να καταλήξω για μένα δεν ισχύει αυτό που έρχεται από το παρελθόν. Ο νέος είναι πιο μπροστά από μένα. Σε ανθρώπινο και προσωπικό επίπεδο η στάση ζωής είναι αυτή η οποία παραδειγματίζει. Είμαι πιο πολύ προσηλωμένος στο να παραδειγματίζω με τη στάση μου και απλά ο λόγος να συμπληρώνει τα κενά».
ndp photoΣυνοψίζοντας αυτή σου τη σκέψη, είναι θεωρείς αυτή η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις αντιμετωπίσει ως μπαμπάς;
«Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε όλοι οι γονείς είναι ότι τα στάδια των παιδιών συνεχώς αλλάζουν. Έχεις μπροστά σου συνεχώς μια καινούργια πίστα κι αυτό το πρότζεκτ δεν θα τελειώσει όσο ζεις».
Και μιας που αναφέρθηκες στις… «πίστες». Πόσο δύσκολη είναι η πίστα της εφηβείας;
«Φυσικά και είναι δύσκολη και ορίζεται και πάρα πολύ από τις συναναστροφές αλλά και από την κατανόηση. Νομίζω πως αν δεν έχει γίνει κανείς γονιός δεν μπορεί να το καταλάβει. Κι αν σκεφτεί κανείς πως σε εποχές κρίσης τα πράγματα δοκιμάστηκαν όσο τίποτα άλλο. Για πρώτη φορά βλέπαμε κακοποιημένα παιδιά γιατί οι γονείς δεν μπορούσαν να διαχειριστούν όλο αυτό που τους συνέβαινε σε πολλά επίπεδα κι αυτό ξέσπαγε στα κοντινά πρόσωπα. Για αυτό λέω πως αν δεν μπεις γενικά σε αυτή την «περιπέτεια» της οικογένειας δεν μπορείς να ξέρεις πώς είναι η ζωή».
Είναι νομίζω αυτό που έλεγες παραπάνω για το project παιδί, ένα σπουδαίο project μέσα από το οποίο μαθαίνεις τα λάθη σου, μαθαίνεις να γεμίζεις τα κενά σου και να ζητάς και πιο εύκολα «συγγνώμη»…
«Και να συμπληρώσω κάτι σε αυτό που λες για το «παιδί» σε σχέση με τη δουλειά μας. Εμείς που κάνουμε αυτή τη δουλειά, θεωρούμαστε ότι είμαστε το «παιδί». Γιατί εμείς ζούμε από το παιδί που κουβαλάμε. Εγώ δεν λέω πάω να «δουλέψω», λέω πάω να «παίξω». Ποιος παίζει; Το παιδί δεν παίζει; Εγώ, όσο κι αν ακούγεται περίεργο από το «παιδί Φάνη», βγάζω μεροκάματο. Αυτό το παιδί όταν γίνεται πατέρας πρέπει να πάει πίσω από το παιδί του. Να μια καλή αρχή για να ξεκινήσει μια πραγματική σχέση με τη ζωή».
Μια φορά πατέρας, πάντα πατέρας για όλα τα παιδιά
Το έχεις φιλοσοφήσει…
«Ό,τι λέω είναι εμπειρικό και όχι θεωρητικό. Το έχω βιώσει. Είναι ένα συμπέρασμα μέσα από τη βιωματική μου εμπειρία. Επιτυχία στη ζωή είναι να μεγαλώσεις δυο ανθρώπους που έχουν μπροστά τους μια καλύτερη εποχή. Να είναι πρόσωπα δημιουργικά, πρόσωπα που βρήκαν την ταυτότητά τους, να είναι οντότητες, προσωπικότητες, να δίνουν το δικό τους στίγμα. Αυτό για μένα είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Κανένα βραβείο, καμία κοινωνική καταξίωση δεν μπορεί να μπει πάνω από αυτό. Στην ιστορία και στην περιπέτεια αυτή της ζωής που λέγεται «οικογένεια» μεγάλος παράγοντας είναι ο συνοδοιπόρος σου. Και ο δικός μου συνοδοιπόρος, που έχω σε αυτή τη ζωή - κι όσο είμαστε ακόμη μαζί αλλά και να μην είμαστε αύριο μεθαύριο- αυτό δεν αλλάζει κάτι σε αυτή τη διαδρομή, για μένα είναι κορυφαία επιλογή. Η ομάδα αυτή που προχωράει «χτίζει» τις προσωπικότητες. Για μένα περιουσία μου είναι οι άνθρωποί μου – άρα είμαι ικανός να θυσιάσω τα πάντα για αυτούς».
Επιτυχία στη ζωή είναι να μεγαλώσεις δυο ανθρώπους που έχουν μπροστά τους μια καλύτερη εποχή
Υπάρχει κάτι που αποφεύγεις συνειδητά να συζητάς με τα παιδιά σου;
«Δεν αποφεύγω να συζητήσω τίποτα με τα παιδιά μου παρά μόνο επιλέγω τη θεματολογία για να μπορούν να την ακούσουν. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες για να πεις πράγματα. Θεωρώ εγωιστικό δηλαδή να πω «εγώ λέω την αλήθεια» και να μην υπολογίσω αν ο άλλος είναι στη φάση να την ακούσει».
Ο Φάνης Μουρατίδης παράλληλα με τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη σειρά του Mega «Maestro», διδάσκει και στη σχολή του Ant1 MediaLab.
«Διδάσκω σενάριο σκηνοθεσία, έχω δημιουργήσει και τη σχολή screen acting με ένα εξαιρετικό επιτελείο καθηγητών και μαθητών. Η σχολή πηγαίνει με ταχύτητες φωτός. Η σχέση μου με τα παιδιά ήταν αποκαλυπτική γιατί και αυτά με κάποιο τρόπο είναι παιδιά μου. Μια φορά πατέρας, πάντα πατέρας για όλα τα παιδιά»
Όλοι φτιάχνουμε τους ήρωες μας ή μας κινούν οι ήρωές μας. Θα ήθελα και τα παιδιά μου να έχουν ήρωες κι ας μην είμαι εγώ αυτός. Ας είναι ο Αντετονκούμπο, ας είναι ένας γιατρός που βρήκε ένα φάρμακο, ας είναι ένας άνθρωπος που κάνει φιλανθρωπικό έργο… Οποιοσδήποτε, φτάνει να είναι ένα δημιουργικό πρότυπο κι ένα πρότυπο ζωής, αντοχής, θέλησης, μαχητικότητας και οραματισμού. Όταν έχεις έναν ήρωα στα χέρια σου δεν κάμπτεσαι γιατί πάντα μπαίνεις στη διαδικασία να αναρωτηθείς τι θα έκανε στη θέση σου ο ήρωάς σου. Είμαστε σε μια εποχή που δεν έχουμε ήρωες και τους χρειαζόμαστε. Όχι για να τους αποκαθηλώσουμε αλλά για να μας μάθουν, να είναι δάσκαλοι».
Κανένα βραβείο, καμία κοινωνική καταξίωση δεν μπορεί να μπει πάνω από τα παιδιά
Τι είναι πατρότητα για σένα Φάνη;
«Θα σου πω μια φράση που μου την είχε πει ένας μακινίστας όταν κάναμε τα γυρίσματα της σειράς «Μπαμπά μη τρέχεις» και ήμουν στη φάση που θα γινόμουν μπαμπάς. Εκείνος έτρεχε να βοηθήσει μια φίλη που είχε παιδιά και αναρωτιόμουν τι κάνει και μου λέει: «Αν είσαι μια φορά μπαμπάς, είσαι για πάντα μπαμπάς». Αυτή η φράση παρότι εκείνη την ώρα δεν την κατάλαβα, εμένα με καθόρισε και άρχισα να τη δουλεύω στα πρώιμα στάδια των παιδιών μου.
Θέλω να σου πω λοιπόν ότι ο μπαμπάς, είναι ένας υπέροχος ρόλος, δύσκολος πολύ και μιλάει ένας που ασχολείται με ρόλους. Ένας ρόλος που έχει να κάνει με τον άγνωστο εαυτό σου. Υπάρχουν κομμάτια του εαυτού σου που «ξυπνάει» ο δικός σου μπαμπάς, ο μπαμπάς που θα ήθελες να είσαι, ο μπαμπάς που ζηλεύεις. Μέσα από την πατρότητα ξυπνάνε κομμάτια του εαυτού σου, που βλέπεις την ανημποριά σου, τους φόβους, τις αγωνίες και ταυτόχρονα έρχεσαι και ησυχάζεις από την εμπιστοσύνη που κάποια στιγμή πρέπει να δείξεις στη ζωή».
Με την σύζυγό του, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους
Θα ήθελα και τα παιδιά μου να έχουν ήρωες κι ας μην είμαι εγώ αυτός
Θεατρικά θα συναντήσουμε τον Φάνη Μουρατιδή τη νέα σεζόν στο θέατρο Αλάμπρα του οποίου έχει και τη διεύθυνση με την παράσταση «2:22- A Ghost Story».
«Είναι ένα έργο που αυτή τη στιγμή παίζεται σε πάρα πολλές χώρες. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι super natural όλη η φάση. 2.22 τα ξημερώματα στο δωμάτιο του παιδιού που είναι 8-10 μηνών μπαίνει κάποιος και κλαίει. Η ιστορία ξεκινάει με την οικογένεια, η οποία μόλις έχει μετακομίσει σε αυτό το σπίτι και δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Αν συμβαίνει ή όχι. Και η πραγματικότητα είναι αν υπάρχει φάντασμα».