Λυδία Φωτοπούλου: «Πρέπει τα πράγματα να μυρίζουν ανθρωπίλα. Αυτό μας αξίζει μέχρι τέλους»
Φέτος συναντάμε τηλεοπτικά τη Λυδία Φωτοπούλου στη νέα κωμική σειρά του Ant1 «VIΠ- Καλά γεράματα».
Ηθοποιός με περγαμηνές αποθεώθηκε ως Μαριλού στη σειρά της ΕΡΤ «Η τούρτα της μαμάς» ενώ την περασμένη σεζόν ήταν η τηλεοπτική σύζυγός του Αντώνη Καφετζόπουλου στη σειρά «Τρίτος όροφος». Και να που φέτος η Λυδία Φωτοπούλου σαν με κάποιο τρόπο να συνεχίζει το ρόλο της Υβόννης αλλά αυτή τη φορά στη VIP πτέρυγα ενός γηροκομείου «παιδική χαρά».
Η Λυδία Φωτοπούλου έχει μια μοναδική ικανότητα να σε μεταφέρει στον «κόσμο» της και να θες να ξεφυλλίσεις κάθε σελίδα της ενδιαφέρουσας ζωής της, η οποία συνδέεται αριστοτεχνικά με την τέχνη της. Γιατί η Λυδία Φωτοπούλου «γεννήθηκε» για να κάνει τέχνη.
Μιλήσαμε για τη νέα σειρά στην οποία πρωταγωνιστεί, την ηρωίδα της ενώ συγκίνησε μιλώντας για την τρίτη ηλικία, θέμα που πραγματεύεται ουσιαστικά η σειρά. Κι όταν έχεις απέναντί σου τη Λυδία Φωτοπούλου, δεν μπορείς να ξεκινήσεις τη συζήτηση χωρίς να παρατηρήσεις πόσο εντυπωσιακή γυναίκα είναι.
«Όταν είσαι νέος δεν το καταλαβαίνεις το κομπλιμέντο αλλά όταν είσαι μεγάλος το δέχεσαι με πάρα πολλή χαρά. Μέσα μου σε αυτή τη φάση νιώθω «’τι ωραία που συνεχίζεται η ζωή μου και δεν έχω φύγει’».
Πείτε μου δυο λόγια τον ρόλο σας
«Η πρόταση ήταν πολύ ωραία και χάρηκα πολύ που τη δέχτηκα. Η ηρωίδα μου είναι μια πάρα πολύ πλούσια γυναίκα, την οποία ενδιαφέρει μόνο να πηγαίνει καλά η εταιρία της. Είναι μια φοβερή γυναίκα. Επειδή όμως απεχθάνεται τα παιδιά της γιατί τσακώνονται συνεχεία, αποφασίζει να πάει σε αυτό το γηροκομείο για να μην τα βλέπει. Αφήνει και τη βίλα της, αφήνει και τα γιοτ της και πηγαίνει εκεί αλλά παρέα με μια φίλη της και την παίρνει μαζί της μόνο και μόνο για να έχει έναν άνθρωπο να τσακώνεται κι αυτό της δίνει μια φοβερή ενέργεια»
Τι είναι αυτό που έχετε ξεχωρίσει σε αυτή τη συνεργασία;
«Αυτό που μου αρέσει στη σειρά είναι ότι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει η αγάπη. Υπάρχει η επαφή της παλαιότερης με τη νέα γένια και έτσι μπορείς να καταλάβεις πως για τους νέους οι γέροι δεν είναι για πέταμα αλλά ούτε για τους γέρους οι νέοι δεν ξέρουν να ζουν και πόσο καλά τα κάναμε εμείς. Αυτό είναι κάτι που εκτιμώ πολύ στη σειρά και φυσικά πραγματοποιείται κάτω από πολύ όμορφες συνθήκες και σεναριακά και σκηνοθετικά και τεχνικά»
Είναι πηγή ενέργειας το γεγονός ότι συνεργάζεστε και με τη νέα γενιά ηθοποιών;
«Φυσικά γιατί παίρνεις πολλή ενέργεια από τους νέους και οι νέοι αντίστοιχα από εμάς μπορούν να πάρουν μια άλλη κοσμοθεωρία»
Οι άνθρωποι στη δύση τους δεν πρέπει να το βάζουν κάτω
Είναι ρίσκο μια καλή κωμωδία ανάμεσα σε τόσες σειρές εποχής;
«Η κωμωδία είναι κάτι που χρειαζόμαστε πολύ ειδικά σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε. Είναι όμως κι ένα είδος πολύ δύσκολο. Πιο εύκολα κάνεις μια δραματική σειρά από το να κάνεις μια κωμωδία, η οποία όμως πραγματικά να πιάσει τον παλμό και να βγάζει γέλιο. Προσωπικά προτιμώ στην τηλεόραση να κάνω κωμωδίες. Το δράμα το αγαπώ στο θέατρο γιατί οι συγγραφείς με τους οποίους έχω ασχοληθεί έχουν γράψει για πράγματα, τα οποία δεν «πεθαίνουν» ποτέ. Στην κωμωδία είναι ωραίο να ζεις αυτό που υπάρχει σήμερα. Να καλμάρω και να μπορέσω να θεραπεύσω την πληγή του σήμερα που είναι πολύ δύσκολο διότι γύρω μας ζούμε τον πόλεμο, υπάρχει φτώχεια, ανέχεια και θέλουμε κάτι όχι μόνο για να γελάσουμε επειδή είναι αστείο αλλά γιατί μπορεί να έχει την επαφή. Κι αυτή η σειρά έχει την επαφή ανάμεσα σε γέρο και νέο, των νέων μεταξύ τους αλλιώς, των γέρων μεταξύ τους αλλιώς. Θέλω να πω δηλαδή πως πρέπει τα πράγματα να μυρίζουν ανθρωπίλα μέχρι τέλους».
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε εσείς να περάσετε μέσα από τη σειρά;
«Οι άνθρωποι στη δύση τους να μην το βάζουν κάτω. Να σκέφτονται «είμαι εδώ ακόμα πάντα ενεργός». Κοίτα, από τη στιγμή που ζω, ενεργώ. Δεν χρειάζεται να με πάρει από κάτω επειδή έχω μεγαλώσει αλλά ούτε και οι γύρω μου να με αφήσουν να μπω από κάτω. Κι έχω να σου πω πως αυτό το γηροκομείο λειτουργεί με τους όρους, τους οποίους όλοι οι γέροι θα έπρεπε να ζουν υπέροχα στην πραγματική ζωή. Δυστυχώς δεν υπάρχει σωστή υποδομή στην κοινωνία για να φτιαχτεί ένα τέτοιο γηροκομείο»
Δεν είναι εύκολο να γεράσουμε. Η μαμά μου πέθανε 46 χρονών, δεν γέρασε ποτέ της. Εγώ κάθε μέρα μετά τα 46 μου χρόνια, χαίρομαι
Τι θέλει ένας άνθρωπος στη δύση του για να ζήσει «καλά γεράματα»;
«Το χάδι είναι το πιο θεραπευτικό αλλά είναι κάτι που παίρνεις μόνο από τον άλλον. Πρέπει λοιπόν να βρεις πράγματα μέσα από σένα. Δηλαδή την αγάπη για τη ζωή μέχρι τέλους, η πίστη στον εαυτό σου ότι μπορείς να αγαπιέσαι μέχρι τέλους… Αυτό νομίζω πως έχει τη δύναμη να φέρει στον άνθρωπο αυτό που πραγματικά του αξίζει γιατί κατάφερε να γεράσει. Δεν είναι εύκολο να γεράσουμε. Η μαμά μου πέθανε 46 χρονών, δεν γέρασε ποτέ της. Εγώ κάθε μέρα μετά τα 46 μου χρόνια, χαίρομαι», λέει με συγκίνηση.
Ο ρόλος της - Λουκία Παρθενίου / Τρόφιμος
Γιαγιά εφοπλιστικής οικογένειας, που δεν αντέχει κανένα απ’ τα εγγόνια της. Αυτοδημιούργητη. Φημολογείται ότι έχει ξεπαστρέψει κόσμο και κοσμάκη για να φτάσει εκεί που έφτασε. Νομίζει ακόμα ότι ελέγχει τον κόσμο και στήνει κάθε τόσο πλεκτάνες νομίζοντας ότι έχει μπράβους και υπηρέτες. Μόνο που αντί να διατάζει σαμποτάζ σε άλλο καράβι, διατάζει το τρύπημα καθετήρα. Παίζει μπαρμπούτι μανιωδώς, ξέρει να χειρίζεται καραμπίνα και διοικεί από μακριά τις μεγάλες καλλιέργειες καπνών που της ανήκουν. Ενοχλεί πολύ τους άλλους τρόφιμους αλλά και τη διοίκηση, η οποία, όμως, με τις παχυλές δωρεές που κάνει, δεν τολμά να την ενοχλήσει. Κυρίως ενοχλείται η «φιλάσθενη» και εύθραυστη Φιλαρέτη, με την οποία υπήρξαν από παλιά φίλες και συγκατοικούν.