Η Ρένια Λουιζίδου στο gossip-tv: «Λείπει ο Βλάσσης από όλους μας... Λείπει η χαρά του»
Όταν η Ρένια Λουιζίδου έπαιξε στη θρυλική σειρά Απαράδεκτοι, ήταν κοριτσάκι. Λίγο καιρό πριν, είχε έρθει στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη και είχε βρεθεί να παίζει στο θέατρο Παρκ δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα.
Εκεί, στα καμαρίνια του Παρκ, η Δήμητρα Παπαδοπούλου εμπνεύστηκε τους Απαράδεκτους, το σενάριο των οποίων γύριζε από γραφείο σε γραφείο διευθυντών καναλιών.
Ρένια Λουιζίδου: Ο έρωτας στα 30 χρόνια γάμου της, ο «παιδικός φίλος» Σπύρος Παπαδόπουλος & η Κάλλας
Η Ρένια, ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Βλάσσης δεν είναι μαζί μας. Κι όμως, σήμερα, 14 Οκτώβρη συμπληρώνονται 20 χρόνια από την ημέρα που ο αεικίνητος Βλάσσης Μπονάτσος έφυγε από τη ζωή.
Το gossip-tv μίλησε με τη Ρένια Λουιζίδου για τον σαρωτικό, όπως τον έχει αποκαλέσει πολλές φορές η ίδια, Βλάσση Μπονάτσο.
Σας λείπει ο Βλάσσης;
Λείπει ο Βλάσσης, από όλους μας, όχι μόνο από εμένα προσωπικά. Λείπει η χαρά που ήταν το βασικό του χαρακτηριστικό.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν τον θυμάστε;
Κέφι για ζωή.
Όλοι όταν μιλάμε για τον Βλάσση έχουμε μπροστά μας έναν τρομερά ταλαντούχο άνθρωπο
Τι έκανε και ήταν η ίδια η ζωή;
Απίστευτη φασαρία (γελάει). Όταν ο Βλάσσης ερχόταν, τον άκουγες από 2 τετράγωνα μακριά. Γέλαγε, μίλαγε, φώναζε… Ήταν ένα μερίδιο ενέργειας που εγώ δεν το έχω συναντήσει σε άλλον άνθρωπο στη ζωή μου. Τι την παρήγαγε αυτή την ενέργεια; Πού το έβρισκε όλο αυτό; Ήταν αδύνατον να του θυμώσεις. Έκανε πράγματα που μπορούσες να του θυμώσεις, αργούσε ας πούμε, μπορούσε και να μην έρθει και καθόλου, πράγματα που αν τα έκανε άλλος, μπορεί να τσακωνόσουν. Ερχόταν ο Βλάσσης, ήθελες να τσακωθείς οικτρά μαζί του και σε 2 λεπτά σε είχε τουμπάρει.
Θυμάστε την πρώτη φορά που τον γνωρίσατε;
Την πρώτη – πρώτη, όχι, δεν τη θυμάμαι συγκεκριμένα για τον Βλάσση γιατί τα παιδιά τα γνώρισα όλα μαζί. Έπαιζα σε μία παράσταση, ήταν η πρώτη που έκανα στην Αθήνα, πριν τους Απαράδεκτους εννοώ, και συμπωματικά έπαιζε και ο Γιάννης Μπέζος και η Δήμητρα Παπαδοπούλου και ο Βλάσσης αλλά έπαιζε και ο Φέρτης, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, ήταν ο Φασουλής, ήταν η Μίνα Αδαμάκη, ο Μίμης Χρυσομάλλης, έγραφε η Νικολακοπούλου, μουσική ο Κραουνάκης... Και ήρθα εγώ από τη Θεσσαλονίκη και μπήκα σε ένα θίασο που ήταν Οόόλοι αυτοί. Και ήμουν σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Έλεγα: ''Πω πω πού έχω βρεθεί;''. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους έβλεπα, τους θαύμαζα, ήμασταν στον ίδιο χώρο και ανάμεσά τους, στα καλά καθούμενα, και εγώ. Οπότε δεν θυμάμαι τον Βλάσση χώρια. Θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους μαζί.
Λείπει ο Βλάσσης, από όλους μας, όχι μόνο από εμένα προσωπικά. Λείπει η χαρά που ήταν το βασικό του χαρακτηριστικό.
Θεωρείτε ότι το ταλέντο του Βλάσση αναγνωρίστηκε όσο έπρεπε;
Τι θα πει αναγνωρίστηκε τώρα ε; Έφυγε νέος και είχε να κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα, ήταν ένας σπουδαίος τραγουδιστής, θα μπορούσε να είχε κάνει και περισσότερα πράγματα στη μουσική, ήταν ένας παρουσιαστής, μία κατηγορία από μόνος του, περφόρμερ, έκανε, επειδή ακριβώς ήταν μία πολυσχιδής προσωπικότητα, έκανε πάρα πολλά σε πολλούς τομείς και όχι μόνο λαμπρός σε έναν τομέα. Αυτό ακριβώς ήταν ο Βλάσσης. Αναγνωρίστηκε, με την έννοια ότι όλοι, όταν μιλάμε για τον Βλάσση, έχουμε μπροστά μας έναν τρομερά ταλαντούχο άνθρωπο, οπότε δεν μπορώ να πω ότι δεν αναγνωρίστηκε. Αλλά ότι είχε να κάνει άλλα τόσα και άλλα τόσα, είναι επίσης, γεγονός.