Νίκος Βουρλιώτης στο gossip-tv: «Επί 2 μήνες άφηνα μηνύματα στον τηλεφωνητή του Βλάσση»

Η, επί δύο μήνες, επιμονή του Νίκου Βουρλιώτη έκανε τον Βλάσση να ακούσει το τραγούδι στον τηλεφωνητή του σπιτιού του και να μπει στο στούντιο για την ηχογράφηση.

Ο Νίκος Βουρλιώτης μιλάει στο gossip-tv για αυτή τη δίμηνη καθημερινή προσπάθειά του να πείσει τον Βλάσση Μπονάτσο να ακούσει το τραγούδι, για την ημέρα που εκείνος βρέθηκε στο στούντιο για την ηχογράφηση, αλλά και για το πώς η ζωή τούς ένωσε και πάλι στην… ίδια πολυκατοικία.

Γιατί ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε διασκευή το «Γαρύφαλλε» με τον Βλάσση;

Καταρχήν γιατί είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Τουλάχιστον εκείνη την εποχή ήταν ένα τραγούδι το οποίο, μπορώ να παραδεχτώ, ότι ήταν στα τοπ 3 των τραγουδιών που ξεχώρισα και αγαπούσα. Ο Βλάσσης ήταν ένας άνθρωπος που στο μυαλό μου ήταν ο leader του συγκροτήματος, άσχετα αν το είχε πρωτοτραγουδήσει αυτός.
Κάπως έτσι προέκυψε η ιστορία και κάπως έτσι άρχισε να ενισχύεται η ιδέα, μέσα στο μυαλό μου, της συνεργασίας με τον Βλάσση γιατί υπήρξαν γύρω από εμάς, εκείνη την περίοδο, άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν θεωρητικά να μας φέρουν σε επαφή μαζί του.

Οι Πελόμα Μποκιού ήταν το πρώτο ροκ ελληνικό συγκρότημα το οποίο δισκογράφησε επίσημα τη δουλειά του σε φυσικό προϊόν. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν το γνωρίζει κανείς

Γιατί αυτό το τραγούδι θεωρείς ότι έχει τόση μεγάλη αξία στον χρόνο; Παραμένει ένα τραγούδι διαχρονικό...

Αυτό που δεν ξέρει κανείς, ή μάλλον ξέρουν πάρα πολύ λίγοι, είναι ότι ο Βλάσσης και οι Πελόμα Μποκιού ήταν οι πρώτοι που δισκογράφησαν. Ήταν το πρώτο ροκ ανεξάρτητο ελληνικό συγκρότημα το οποίο δισκογράφησε επίσημα τη δουλειά του σε φυσικό προϊόν. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν το γνωρίζει κανείς. Ότι ο Βλάσσης ουσιαστικά και το συγκρότημα του Πελόμα Μποκιού ήταν οι πρώτοι που βγάλανε δίσκο.
Θεωρητικά λοιπόν, αλλά και πρακτικά, ήταν οι leaders μίας σκηνής όπου ξεκίνησαν κάτι και στη συνέχεια, άσχετα από την πορεία του συγκροτήματος, αν διατηρήθηκαν ή τέλος πάντων διαλύθηκαν, ήταν πρωτοπόροι. Ξεκίνησαν μία φάση η οποία εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο μουσικό είδος που κυριάρχησε στα 70s για παραπάνω από μία δεκαετία.

Και σου λέει το «ναι» και έρχεται στο στούντιο...

Δεν μου το λέει απλά το «ναι». Με παίρνει τηλέφωνο κάποια στιγμή στο τηλέφωνο του σπιτιού μου. Κάποια στιγμή, πολύ αργά, μετά τις δώδεκα το βράδυ. Ξυπνάει τους γονείς μου, γιατί τότε έμενα με τους γονείς μου και με παίρνει τηλέφωνο και λέει στον πατέρα μου «θέλω τον Νίκο» κλπ. «Ποιος είναι;», λέει ο πατέρας μου και του λέει «Είμαι ο Βλάσσης». Του απαντάει ο πατέρας μου ότι «ο Νίκος παίζει αυτή τη στιγμή μουσική σε ένα μπαρ». Και με πήρε τηλέφωνο στο μπαρ. Την ώρα που έπαιζα μουσική ήρθε ο άνθρωπος που δούλευε στο ταμείο του μαγαζιού και μου λέει ''σε θέλει κάποιος Βλάσης στο τηλέφωνο''. Παράτησα τη μουσική, την κονσόλα και τους δίσκους και πήγα στο τηλέφωνο και μου λέει: «Είμαι Βλάσσης, το άκουσα το κομμάτι, πότε θέλεις να δοκιμάσουμε;». Τον ρωτάω «Πότε μπορείς;» ,«Την Τετάρτη» μου απαντάει. Του έδωσα τη διεύθυνση του στούντιο και δώσαμε ένα ραντεβού στο οποίο ήρθε με τον Βασίλη Σαλέα. Και μου λέει ''ξέρεις, θα παίξει ο Σαλέας στο κομμάτι. Το έχω σκεφτεί πώς θα γίνει''. Στο δικό μου μυαλό, ξέρεις, από τη μία ήμουνα απόλυτα ικανοποιημένος γιατί είχα μπροστά μου τον άνθρωπο που κυνηγούσα σχεδόν 2 μήνες για να τραγουδήσει στο τραγούδι μας. Είχα στο μυαλό μου ''αυτό είναι το ξεκίνημα μιας μεγάλης επιτυχίας, μιας μεγάλης συνεργασίας, ενός come back μίας ολόκληρης μουσικής φάσης που κυριάρχησε μέσα στα 70s και θα μπορούσε να έχει σπουδαίο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον''. Από την άλλη, είχα μπροστά μου έναν Βασίλη Σαλέα που δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα χρησιμοποιηθεί μέσα στο κομμάτι.

Του έδωσα τη διεύθυνση του στούντιο και δώσαμε ένα ραντεβού στο οποίο ήρθε με τον Βασίλη Σαλέα. Και μου λέει ''ξέρεις, θα παίξει ο Σαλέας στο κομμάτι''. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα χρησιμοποιηθεί ο Σαλέας στο τραγούδι

Ο Βλάσης ήρθε στο στούντιο τότε και ήταν σαν να βλέπεις κάτι παιδιά που τα πηγαίνεις στην παιδική χαρά, η οποία παιδική χαρά έχει 15 διαφορετικά παιχνίδια και δεν ξέρει πού να πάει να πρωτοπαίξει. Έπαιξε τύμπανα, τραγούδησε το κομμάτι, έπαιξε κιθάρα. Ήταν τρελαμένος! Σαν να τον έβαζες στις κούνιες και ήταν ένας τετράχρονος πιτσιρικάς που τον έβαζες να παίξει. Κατεύθυνε ο ίδιος το session. Δηλαδή, ''εδώ θα μπει ο Σαλέας, εδώ θα μπω εγώ''. Ήταν το κομμάτι σε έναν πολύ υψηλό τόνο και λέει ''αφήστε το, μην το αλλάξετε, θα το πω εκεί''. Εκεί ψηλά, όπως ήτανε. Τώρα μονολογώ και σου λέω μία ιστορία που αφορά τον Βλάσση. Η σχέση με τον Βλάσση είναι μία σχέση η οποία ξεκίνησε μεν από 'κει, εξελίχθηκε με τα χρόνια. Υπό την έννοια ότι όταν εμείς κάναμε το "Θέλω να γυρίσω στα παλιά" και συναναστραφήκαμε, και ως παρέα και ως καλλιτέχνες με τον Μαζωνάκη, ο Βλάσσης έμενε στο από πάνω διαμέρισμα. Που αυτό σήμαινε ότι ξαναβρεθήκαμε με τον Βλάσση αμέσως μετά, σε μία άλλη συνθήκη, κάτω από άλλη παράμετρο, έχοντας διανύσει και τη διαδρομή από το κομμάτι μέχρι την επόμενη μεγάλη συνεργασία.

Ήσουν πάντως πολύ τυχερός γιατί ήρθε στο δρόμο σου αυτός ο άνθρωπος...

Θα διαφωνήσω εδώ μαζί σου. Δεν ήμουνα τυχερός, είμαι από τους ανθρώπους που θεωρώ ότι τις τύχες τις διαμορφώνουμε μόνοι μας. Εγώ ήμουνα αυτός ο οποίος διεκδίκησε 2 ολόκληρους μήνες αυτή τη σχέση με τον Βλάσση. Θα μπορούσα να είχα παραιτηθεί από το τρίτο-τέταρτο τηλεφώνημα. Ήμουν ένας τύπος, ο οποίος επέμεινε σε αυτή την προσπάθεια και η ιστορία μού λέει ότι δεν το έχω κάνει αυτό το πράγμα μόνο μία φορά αλλά πολλές περισσότερες. Και με την Πρωτοψάλτη το ίδιο έκανα. Πήγα ο ίδιος. Η δισκογραφική εταιρεία ήταν σε φάση ότι σιγά μην συνεργαστεί η Πρωτοψάλτη μαζί σας. Και πήγα εγώ ο ίδιος στο καμαρίνι της, της πήγα το demo και κάπως έτσι παρόμοια έγινε και το "Ψυχές".

Ένας πολύ αυθόρμητος άνθρωπος. Μία ροκ φυσιογνωμία. Τολμώ να πω ότι δεν ταίριαζε απόλυτα στην ελληνική πραγματικότητα, στο ελληνικό καλλιτεχνικό περιβάλλον

Εσύ που τον έζησες και καλλιτεχνικά, μέσα στο στούντιο και τον έζησες και εκτός στούντιο. Πώς ήταν ο Βλάσσης;

Ο Βλάσσης ήταν ένας καλλιτέχνης σε όλο το φάσμα της προσωπικότητάς του. Είχε διαμορφώσει την προσωπικότητά του με τα δομικά υλικά, με τα δομικά συστατικά, ας πούμε, της τέχνης. Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος κατάφερε να διατηρήσει όλα τα στοιχεία της παιδικής του πλευράς. Ένας πολύ αυθόρμητος άνθρωπος. Μία ροκ φυσιογνωμία. Τολμώ να πω ότι δεν ταίριαζε απόλυτα στην ελληνική πραγματικότητα, στο ελληνικό καλλιτεχνικό περιβάλλον, ήταν πιο αμερικάνικος ο τρόπος με τον οποίον διαχειρίστηκε τη λογική του και την καλλιτεχνική πλευρά. Αυτό προφανώς και δημιούργησε συμπάθειες και αντιπάθειες, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε άποψη, την οποία κατάφερε να την καταθέσει, σε όποιο βαθμό κατάφερε, με πολύ αυθεντικό τρόπο.
Ένας πολύ αυθεντικός άνθρωπος, καλλιτέχνης, ροκ. Και λέω ροκ, άσχετα από το ρεπερτόριο που υπηρέτησε. Γιατί μπορεί μέσα στα χρόνια να έκανε κι άλλα πράγματα, να έκανε και διασκευή του Χιώτη, το «Λαός και Κολωνάκι», να έκανε και πέντε ακόμα πράγματα τα οποία ήταν πολύ μακριά, αισθητικά, από το ξεκίνημά του, αλλά δεν έπαψε ποτέ να είναι μία ροκ προσωπικότητα με τα αγνά, αυθεντικά, μάλλον, στοιχεία της ροκ.

Διαβάστε επίσης:

• Τζώνη Καλημέρης στο gossip-tv: «Είχε αυτό το φως ο Βλάσσης! Ήταν σταρ»
• Γιώργος Αλκαίος στο gossip-tv: «Ο Βλάσσης ήταν ένα πνεύμα αδάμαστο»