2 χρόνια από τον θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη: Μου λείπει η αγκαλιά του που με προστάτευσε απ'όλα
«Του υποσχέθηκα ότι θα σταθώ βράχος στα παιδιά μας και ότι δεν θα πρέπει να ανησυχεί για το τι θα απογίνουμε», θα πει η Δώρα Τσαμπάζη στο gossip-tv αποκαλύπτοντας τα τελευταία λόγια που αντάλλαξε με τον λατρεμένο της σύζυγο, Αλέξανδρο Νικολαΐδη λίγο πριν εκείνος ξεκίνησε το «ταξίδι» του προς το φως.
Δυο χρόνια έχουν περάσει από την απώλεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Ήταν 14 Οκτώβριου 2022 όταν ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής άφησε την τελευταία του πνοή «νικημένος» από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Ολάκερη η Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος μα πιότερο οι δικοί του άνθρωποι.
«Βράχος» στο πλευρό του στάθηκε από το πρώτο λεπτό η γυναίκα της ζωής του, η Δώρα.
Η Δώρα… Ένα αυτόφωτο πλάσμα, γεμάτο καλοσύνη, αγάπη και δύναμη που ούτε εκείνη γνώριζε πως κρύβει μέσα της, αφού μετά το «φευγιό» του Αλέξανδρου έγινε για τα παιδιά της και μάνα και πατέρας.
«Το γεγονός ότι τα καταφέραμε και οι τρεις μας δίνει δύναμη ότι ο άνθρωπος όταν το θέλει μπορεί να αντέξει τα πάντα», θα πει.
Η Δώρα μεγαλώνει τα παιδιά τους μέσα από τα «μάτια» του Αλέξανδρου, μέσα από τις εικόνες τους και μέσα από τις αξίες της. Κι αν η πληγή επουλώνεται, όπως λέει, κοιτάζει πια το σημάδια που της άφησε η πληγή στην καρδιά και χαμογελάει γιατί…
Νιώθω η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο που με διάλεξε για σύντροφό»
Δυο χρόνια από την απώλεια του λατρεμένου σου συζύγου, Αλέξανδρου. Πώς είναι η ζωή χωρίς εκείνον δυο χρόνια μετά;
«Η ζωή μας πια είναι τελείως διαφορετική. Μας λείπει πολύ, αλλά το γεγονός ότι τα καταφέραμε και οι τρεις μας δίνει δύναμη ότι ο άνθρωπος όταν το θέλει μπορεί να αντέξει τα πάντα.»
Πώς ήταν εκείνες οι στιγμές που πια γνωρίζατε πως ο αδυσώπητος χρόνος δεν ήταν σύμμαχός σας στη άνιση αυτή μάχη που δίνατε;
«Όσοι έχουν στο σπίτι τους ασθενείς που νοσούν με καρκίνο, ξέρουν και καταλαβαίνουν από κάποια στιγμή ότι έρχεται το τέλος. Και ο ίδιος ο ασθενής το νιώθει πρώτος από όλους. Η καθημερινότητα είναι δύσκολη στο να φροντίσεις έναν ασθενή τελικού σταδίου και δύο μικρά παιδιά. Η μέρα δεν φτάνει και λειτουργείς σαν ρομπότ. Όμως η σκέψη ότι μάλλον τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά, πάντα σε γεμίζει με φόβο».
Είχατε χρόνο να πείτε όσα θέλατε. Θυμάσαι τα τελευταία λόγια που ανταλλάξατε;
«Του υποσχέθηκα ότι θα σταθώ βράχος στα παιδιά μας και ότι δεν θα πρέπει να ανησυχεί για το τι θα απογίνουμε. Ότι θα τον κάνουμε περήφανο».
Κλείνει ποτέ η «πληγή» μιας τέτοιας απώλειας;
«Όλες οι πληγές κλείνουν και επουλώνονται, αυτή είναι η δύναμη της φύσης, όμως μένουν κάποια σημάδια για να μας θυμίζουν τι περάσαμε. Εγώ κρατώ τις όμορφες αναμνήσεις που ήταν πάρα πολλές και συνεχίζω να νιώθω η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο που με διάλεξε για σύντροφό του. Οπότε κοιτώντας αυτό το σημάδι στην καρδιά μου, χαμογελώ».
Μου λείπει η αγνότητά του, η καθαρότητά του, η μεγάλη αγκαλιά του που με προστάτευσε από όλους και όλα
Αν σήμερα είχες ένα λεπτό μαζί του, τι θα του έλεγες;
«Αυτό θα μου επιτρέψετε να το κρατήσω για εμένα».
Συνεχίζεις να του στέλνεις ηχητικά μηνύματα;
«Όχι, δεν μιλούσαμε ποτέ εξάλλου μεταξύ μας με ηχητικά. Πάντα με μηνύματα ή τηλέφωνο. Τις πρώτες μέρες του έστειλα ένα μήνυμα και χτύπησε το κινητό του δίπλα μου, το διάβασα, οπότε και πάλι παραλήπτης του ήμουν εγώ. Εκεί κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα αυτό. Όσα ζήσαμε ήταν υπεραρκετά για να έχω τις αναμνήσεις και τις απαντήσεις που χρειάζομαι».
Του υποσχέθηκα ότι θα σταθώ βράχος στα παιδιά μας
Η απώλεια του, σου «γέννησε» ανασφάλειες σχετικά με την ιδέα του θανάτου ή ακόμη και με την ιδέα μιας ασθένειας;
«Ναι πολλές, τον πρώτο χρόνο της απώλειας, πίστευα ότι ο κάθε πόνος στο σώμα μου ήταν καρκίνος. Έκανα επισκέψεις σε γιατρούς συνέχεια. Με το χρόνο και με τη δουλειά με τον εαυτό μου, έχω αρχίσει να το ξεπερνώ πια».
Πώς περιγράφεις τον Αλέξανδρο στα παιδιά σου;
«Ως έναν τεράστιο αθλητή, κορυφαίο στο άθλημά του, που ο κόσμος και οι συναθλητές του τον θαύμαζαν για το ήθος του και ως έναν υπέροχο και πολύ αστείο μπαμπά που τους έκανε πάντα να ξεκαρδίζονται».
Χρειάστηκε να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό ώστε να μπορέσεις να διαχειριστείς την απώλεια σε σχέση με το μεγάλωμα των παιδιών σας;
«Συμβουλεύτηκα και ψυχολόγο για εμένα και παιδοψυχολόγο για τα παιδιά. Οι συμβουλές τους ακόμη και σήμερα είναι καθοριστικές και πολύ βοηθητικές στο να διαχειριστώ καταστάσεις που δεν γνωρίζω. Και δεν θα πάψω να τους συμβουλεύομαι».
Να θυμούνται ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί
Ποιο μήνυμα στέλνεις σε όλους όσοι παλεύουν με τον καρκίνο;
«Να έχουν πίστη, υπομονή και να διαβάζουν τις ιστορίες ανθρώπων που τα έχουν καταφέρει γιατί είναι πάρα πολλοί. Να μην επιτρέπουν γύρω τους άτομα με θετική τοξικότητα, να έχουν κοντά τους ανθρώπους με ενσυναίσθηση, που δεν θα τους κρίνουν αν κάποια στιγμή θέλουν να τα παρατήσουν και να επιλέξουν προσεχτικά τον ογκολόγο τους γιατί θα είναι ο πιο πολύτιμος σύντροφός τους σε αυτό το ταξίδι. Να θυμούνται ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και ότι από αυτή την περιπέτεια μια μέρα θα βγουν ακόμα πιο δυνατοί».