Διονύσης Σχοινάς στο gossip-tv: «Με την Καίτη μάς "τσίμπησαν φίδια" πολλές φορές»
Ο Διονύσης Σχοινάς, είναι ο φίλος, ο αδελφός, ο σύντροφος που θα ήθελες να έχεις. Ίσως, αυτός να είναι και ο λόγος που όλοι νιώθουν τόσο οικεία μαζί του. Ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης, στοργικός γιος, τρυφερός σύζυγος, δοτικός πατέρας.
Όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργήσει μία απίστευτη σχέση με το κοινό, έχει ''χτίσει'' φιλίες χρόνων, έχει κερδίσει το σεβασμό των συναδέλφων του και από το 1994 μέχρι σήμερα, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι, ο Διονύσης παραμένει το ταπεινό παιδί της Νίκαιας που δεν ξεχνάει ποτέ από πού ξεκίνησε.
Ο Διονύσης Σχοινάς, σε έναν κόσμο που δεν σταματάει να τρέχει και να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, παραμένει δυνατός στυλοβάτης, όχι μόνο για την Καίτη Γαρμπή και το γιο τους, Δημήτρη αλλά και για όλους όσοι ανήκουν στον κύκλο των ανθρώπων που αγαπάει και εκτιμάει.
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Άντρα, ο Διονύσης Σχοινάς μιλάει στο gossip-tv για τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, για το γάμο του με την Καίτη, θυμώνει που συγκρίνουν τον Δημήτρη καλλιτεχνικά με εκείνον και τη Γαρμπή και φυσικά για τον αδελφό του Τόλη, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό.
- 30 χρόνια στο χώρο της δισκογραφίας. Τι τίτλο θα έδινες στην πορεία σου;
«Τελειότητα: 30 χρόνια το ζητούμενό μου…»
- Έχετε καταλάβει πόσο συγκινητικό είναι που στη συνείδηση του κόσμου είστε ο Διονύσης και η Καιτούλα, μετά από 30 και χρόνια;
«Ναι και είναι το ίδιο συγκινητικό και για εμάς. Ο κόσμος μας αγαπάει και μας εκδηλώνει την αγάπη του παντού, όπου βρισκόμαστε!»
- Κάνοντας έναν απολογισμό στη δισκογραφική σου καριέρα ποιο ήταν το λάθος που έκανες και θα επαναλάμβανες;
«Επειδή λειτουργώ παρορμητικά και είμαι ενθουσιώδης, μάλλον έπρεπε να σκεφτώ καλύτερα κάποια τραγούδια που είπα, που εκείνη τη στιγμή μου άρεσαν πολύ, αλλά ήταν τελείως υποκειμενική η απόφασή μου».
- Ένα από τα πράγματα που θυμάμαι έντονα από εσένα είναι ο σεβασμός που έχεις στους γονείς σου. Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι μίλαγες στον πατέρα σου στον πληθυντικό…
«Η αλήθεια είναι πως εκείνος το ήθελε και μεγαλώνοντας ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω άβολα. Δεν σέβομαι και αγαπώ τη μητέρα μου λιγότερο επειδή της μιλάω στον ενικό και τη λέω «κοριτσάκι μου»...
Δεν είπα στον πατέρα μου όσα ήθελα να του πω, δεν πρόλαβα, έγιναν όλα πολύ γρήγορα και πριν φύγει δεν ήμουν κοντά του γιατί δεν άντεχα να βλέπω έναν τόσο δυνατό άνθρωπο ανήμπορο, να μην είναι κύριος του εαυτού του
- Του είπες όσα ήθελες πριν φύγει από τη ζωή; Ξέρεις, οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι οι γονείς μας είναι άτρωτοι και δε θα φύγουν ποτέ και πολλές φορές δεν απαντάμε στα τηλέφωνά τους, δεν τους επισκεπτόμαστε συχνά γιατί βάζουμε τη δουλειά ή άλλες προτεραιότητες στην καθημερινότητά μας. Εσύ έχεις αλλάξει τρόπο σκέψης/ ζωής μετά την απώλεια του πατέρα σου;
«Δεν του είπα όσα ήθελα να του πω, δεν πρόλαβα, έγιναν όλα πολύ γρήγορα και πριν φύγει δεν ήμουν κοντά του γιατί δεν άντεχα να βλέπω έναν τόσο δυνατό άνθρωπο ανήμπορο, να μην είναι κύριος του εαυτού του. Δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ. Η απώλεια, πιστεύω, μας κάνει να εκτιμάμε το δώρο της ζωής και να βάζουμε πλέον άλλες προτεραιότητες».
- Ποιες είναι οι αξίες εκείνες που έλαβες από τους γονείς σου και τις έχεις μεταφέρει στο γιο σου, Δημήτρη;
«Να είναι τίμιος και δίκαιος. Να είναι ευγενικός και να σέβεται τους πάντες. Να δουλεύει σκληρά για να πετύχει, γιατί τίποτα δεν θα του χαριστεί αν δεν κουραστεί και να μελετάει ώρες για να γίνει ο καλύτερος».
Η δύναμη της αγάπης είναι αυτή που κρατάει ένα γάμο; Και αν ναι, η αγάπη μπορεί να ηττηθεί;
«Η αγάπη είναι η βάση για ένα γάμο και γενικά για μια σχέση αλλά δεν φτάνει από μόνη της. Χρειάζεται να σέβεσαι και να θαυμάζεις τον σύντροφό σου. Να νιώθεις έλξη γι' αυτόν και παράλληλα να είναι κι ο καλύτερός σου φίλος. Να νιώθεις μέσα στη σχέση ελευθερία γιατί υπάρχει εμπιστοσύνη. Ναι, μπορεί η αγάπη να νικηθεί αν την αφήσεις μόνη της χωρίς τα υπόλοιπα».
Η αγάπη είναι η βάση για ένα γάμο και γενικά για μια σχέση αλλά δεν φτάνει από μόνη της
- 27 χρόνια έγγαμου βίου. Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω στις 4 Μαΐου του 1997 τι θα έλεγες στο νεότερο Διονύση την ώρα που περιμένει την Καίτη στην εκκλησία;
«Ό,τι του είπα και τότε: γιατί αργεί, λες να μην έρθει; (γέλια)»
- Ο γάμος, είχες πει, είναι σαν να βάζεις το χέρι σου σε έναν λάκκο με φίδια, παλεύοντας να μη σε τσιμπήσουν. Υπήρξαν στιγμές που «σας τσίμπησαν τα φίδια»; Και αν ναι, πώς βρήκατε τη λύση να προχωρήσετε;
«Πολλές φορές μας τσίμπησαν, πάρα πολλές. Η λύση στη δική μας περίπτωση είναι όταν πέφτει ο ένας να τον σηκώνει ο άλλος. Είναι μαγικό το πώς λειτουργεί αυτό στη σχέση. Αυτό, βέβαια, ισχύει όσον αφορά στους «εξωτερικούς» παράγοντες. Στο μεταξύ μας, η Καίτη φωνάζει κι εγώ ανοίγω την πόρτα, πάω μια βόλτα και γυρίζω μέχρι να ηρεμήσουμε και οι δυο!»
- Ο Δημήτρης ακολουθεί τα ίδια επαγγελματικά μονοπάτια με εσάς. Είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τη σύγκριση με την απίστευτα μεγάλη καριέρα σας;
«Αυτή η ερώτηση πάντα με κάνει να απορώ. Δηλαδή, αλήθεια, συγκρίνουμε μια καριέρα 30 και 40 χρόνων με ένα παιδί που τώρα κλείνει τα 25; Εμείς πώς ήμαστε στη δική του ηλικία; Δεν είχαμε δισκογραφία, δεν μας ήξερε κανείς, μόνο δουλεύαμε νύχτα. Περισσότερα πράγματα έχει κάνει ο Δημήτρης σήμερα από όσα εμείς τότε. Κι αυτή θεωρώ είναι μια δίκαιη σύγκριση».
- Τι φοβάσαι περισσότερο για εκείνον;
«Να μην πληγωθεί, μην και δεν κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα».
- Τι σου έχει μάθει ο Δημήτρης;
«Τα λάθη μου. Μεγάλοι δάσκαλοι τα παιδιά μας…»
- «Θεωρούσαμε ότι επειδή ο Θεός μάς τα είχε δώσει όλα, δεν θα ερχόταν στη ζωή μας ένα παιδάκι. Λέγαμε «μας δόθηκαν δόξα, χρήμα… ίσως να μην έρθει αυτό το δώρο», είχες πει σε παλαιότερη συνέντευξή σου. Θεωρείς ότι στη ζωή όταν έρχεται ένα μεγάλο καλό θα έρθει και ένα μεγαλύτερο κακό;
«Παλιά το πίστευα, τώρα όχι. Μέσα στα χρόνια και δίπλα στην Καίτη έμαθα πως αν πιστεύεις στο Θεό με την καρδιά σου, δέχεσαι και τα καλά και τα άσχημα και Τον ευγνωμονείς και για τα δυο, γιατί αυτό που εμείς παίρνουμε ως άσχημο, έχει σχεδόν πάντα ένα λόγο που μακροπρόθεσμα βγαίνει σε καλό».
Ο Δημήτρης μου έχει μάθει τα λάθη μου. Μεγάλοι δάσκαλοι τα παιδιά μας…»
- Νιώθεις ότι ο αδελφός σου, ο Τόλης, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, το 2014, σε προστατεύει; Είναι δίπλα σου;
«Πάντα και παντού είναι δίπλα μου σε κάθε στιγμή της ζωής μου, έχω άπειρα σημάδια γι' αυτό. Πιστεύω πως οι άνθρωποι που φεύγουν αποκτούν μια άλλη διάσταση και από εκεί που είναι μας «βλέπουν» και μας προσέχουν και όποτε ζητήσουμε τη βοήθεια τους, μας «ακούν» και τη στέλνουν».
- Λένε ότι η νύχτα έχει ένα σκληρό πρόσωπο. Εσύ, μετά από τόσα χρόνια και με την εμπειρία που έχεις πλέον, μπορείς να πεις ότι βγήκες αλώβητος από αυτή τη συνύπαρξη; Υπήρξαν περίοδοι που ένιωσες ότι έχανες τον εαυτό σου;
«Και στη νύχτα και στη μέρα γίνονται τα ίδια πράγματα, αυτό πιστεύω. Καθημερινά ακούμε και βλέπουμε κακές ειδήσεις, εγκλήματα, βία, οικονομική κρίση, καταστροφές και τόσα άλλα κακά πράγματα που μας γεμίζουν με φόβο και στρες. Για μένα η νύχτα δεν είναι η ζωή μου, είναι η δουλειά μου. Είναι το επάγγελμά μου και έχω τη μεγάλη τύχη και την ευλογία από τη μουσική που λατρεύω να βγάζω χρήματα και να ζω. Μαζί με τον Κώστα τον Λαϊνά δουλεύουμε σκληρά για το πρόγραμμα που παρουσιάζουμε κάθε σεζόν. Ο καλλιτέχνης στους νυχτερινούς χώρους παρουσιάζει τη δουλειά του στο κοινό, το διασκεδάζει και το κοινό τού δίνει πίσω αγάπη και χειροκρότημα. Εγώ τόσα χρόνια αυτό το πρόσωπο της νύχτας έχω επιλέξει να βλέπω».
- Όταν επέστρεψες στα live, μετά τη μεγάλη περίοδο απουσίας σου, έπαιζες σε καφετέριες και σε μικρά μπαράκια. Πόσο δύσκολο ήταν για έναν τραγουδιστή από τις μεγάλες πίστες να τραγουδάει σε 100 άτομα;
«Ήταν συνειδητή επιλογή. Είχα βαρεθεί, δεν μου έλεγε τίποτα πλέον να είμαι μέρος ενός προγράμματος σε μια μεγάλη πίστα που βγαίναμε παρέλαση ο ένας μετά τον άλλον, χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση και πρότεινα στον Κώστα τον Λαϊνά να πάμε οι δυο μας σ' ένα μικρό χώρο και να κάνουμε ένα πρόγραμμα όπως το ήθελε η ψυχή μας. Θυμάμαι με πολλή συγκίνηση όταν ξεκινήσαμε δειλά από το Dome, ένα ρεστοράν πολυτελείας στα βόρεια προάστια. Είχαμε φτιάξει ένα πρόγραμμα που δεν έμοιαζε με κανένα και αμέσως ο κόσμος το αγκάλιασε, το στήριξε και αυτή ήταν η αρχή για μια τεράστια επιτυχία που άλλαξε τα δεδομένα της νυχτερινής Αθήνας. Με αυτό το concept μείναμε 7 χρόνια στη Μύκονο και γυρίσαμε όλα τα κλαμπ της Ελλάδας. Και στην Αθήνα τα 100 άτομα που χωρούσε το Dome, μετά από 2 χρόνια έγιναν 1000 στην Αυτοκίνηση… Δεν μετάνιωσα ποτέ γι' αυτή μου την απόφαση να τραβήξω μόνος μου το δικό μου δρόμο. Αντίθετα μετάνιωσα για τις φορές που έκανα συνεργασίες γιατί δεν πέρασα καλά».
- Βρέθηκες αντιμέτωπος με τον εγωισμό σου;
«Είμαι εγωιστής μόνο στο θέμα των live εμφανίσεων γιατί δεν μπορώ να δεχτώ κάτι λιγότερο από το τέλειο αποτέλεσμα. Γι' αυτό και πάντα δουλεύουμε όλη η ομάδα τόσο σκληρά»!
- Τι σου έχει μάθει η ζωή;
«Να είμαι βαθιά ευγνώμων για όλα όσα μου έχει δώσει»!
* Ο Διονύσης Σχοινάς από την Παρασκευή 15/11 εμφανίζεται μαζί με την Καίτη Γαρμπή και τον Δημήτρη Σχοινά στην Αυτοκίνηση