Νταίζη Σεμπεκοπούλου: «Ποτέ δεν κρύψαμε τον Στέφανο. Κάθε φορά μάς εξέπληττε & κλαίγαμε»
Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία σήμερα (3-12) και η Νταίζη Σεμπεκοπούλου άνοιξε την «καρδιά» της και μίλησε αποκλειστικά στο gossip-tv για τον γιο της, Στέφανο Βούρο. «Χαίρομαι που ο Στέφανος είναι πολίτης αυτού του κόσμου», θα πει η ηθοποιός.
Ο Στέφανος Βούρος, γιος της Νταίζης και του Γιάννη Βούρου γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα, όμως, αυτό ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο για τίποτα στη ζωή του. Δημιουργικός, γεμάτος πάθος για τη ζωή και ανεξάντλητα χιουμορίστας, ο Στέφανος είναι το απόλυτο παράδειγμα πως όταν η «ζωή σου δίνει... λεμόνια, φτιάχνεις λεμονάδα».
Στέφανος Βούρος
Ο Στέφανος, όπως θα εξομολογηθεί και η μητέρα του, ποτέ δεν ζήτησε βοήθεια, πείσμωνε και τα έκανε όλα μόνος του από μικρός, αφού οι δικοί του άνθρωποι στιγμή δεν τον έκαναν να νιώσει πως ανήκει σε διαφορετική μερίδα, λόγω της αναπηρίας του.
«Να ξέρεις ότι και ο Στέφανος αναπηρία το λέει. Καμιά φορά γελάμε και μου λέει, «τι σημαίνει με ιδιαίτερες αυτές και με ιδιαίτερες τέτοιες…» Αλλά γελάει κι αυτός γιατί έχει πολύ χιούμορ. Το έχει πάρει από τον Γιάννη, που επίσης έχει χιούμορ αλλά ο Στέφανος τον έχει ξεπεράσει».
Η Νταίζη Σεμπεκοπούλου ήταν πάντα ένα βήμα πίσω του γιατί ήξερε τη δύναμή του. Φρόντιζε να μην του λείπει η αγκαλιά, το χάδι και η ανιδιοτελής αγάπη. «Ο Στέφανος μεγάλωσε μέσα σε αγκαλιές, μέσα σε φιλιά, σε τρυφεράδες και αγάπη», θα πει.
Η εξομολόγησή της είναι συγκινητική.
Το χιούμορ του Στέφανου είναι ένα είδος άμυνας ή ήταν πάντα έτσι;
«Να σου πω την αλήθεια, από μικρός ήταν έτσι. Ήταν πεισματάρης πολύ. Δηλαδή για να σου το εξηγήσω, όταν ήταν δύο χρονών και του έφερναν δώρα στα γενέθλιά του και πηγαίναμε να του τα ανοίξουμε, έλεγε: «Μόνος μου. Μόνος μου». Εγώ του έλεγα, ας πούμε, όταν μεγαλώσεις αυτό, δεν θα μπορείς να το κάνεις και ξαφνικά τον έβλεπα να το κάνει. Κάθε φορά με αυτά που έκανε ο Στέφανος μας εξέπληττε. Γιατί από μικρός τα έκανε όλα μόνος του. Δεν ξέρω πώς… Βέβαια, πιστεύω ότι σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι εμείς δεν τον κρύψαμε ποτέ. Ο Στέφανος μεγάλωσε φυσιολογικά, όπως όλα τα παιδιά».
Θα σε γυρίσω λίγο πίσω και θέλω να σε ρωτήσω αν υπήρξαν δεύτερες σκέψεις όταν είδες την ιδιαιτερότητα του παιδιού;
«Όταν σου έρχεται κάτι τέτοιο, παρόλο που το ξέρεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο εκείνη τη στιγμή. Αλλά... μόλις πήρα τον Στέφανο αγκαλιά, τέλειωσαν όλα. Μόλις είδα το πρόσωπό του που ήταν σαν αγγελάκι, τα ξέχασα όλα. Όταν γέννησα και μαθεύτηκε, με έπαιρνε τηλέφωνο πολύς κόσμος που αντιμετώπιζε τέτοιες καταστάσεις και όλοι μου έλεγαν πως τους δίνω κουράγιο».
Χρειάστηκε ποτέ να συμβουλευτείτε ψυχολόγο;
«Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά ούτε εγώ, ούτε ο Γιάννης (σ.σ. Βούρος), ούτε ο Στέφανος, ποτέ δεν πήγαμε σε ψυχολόγους. Δεν ξέρω αν ήμασταν δυνατοί ή γίναμε μετά. Πάντως όχι, δεν πήγαμε ποτέ. Αλλά σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που αυτό μπορεί να τους καταβάλει. Άλλος μπορεί να φύγει. Άλλος μπορεί να κάνει αυτό που κάναμε εμείς. Δεν ξέρεις πώς μπορεί κάποιος να το διαχειριστεί».
Ήταν και ταμπού λίγο εκείνα τα χρόνια. Θέλω να πω πως με το πέρασμα των χρόνων, αυτό κάπως έχει ξεπεραστεί...
«Ήταν λίγο πιο πολύ. Θυμάμαι, όταν γεννήθηκε ο Στέφανος, είχαν γράψει σε εφημερίδα «Ο Βούρος έκανε ένα παιδί τέρας» και τότε τον είχε πάρει ο Γιάννης και τον είχε πάει στα γραφεία της εφημερίδας και τους είπε: «συγγνώμη αυτό το παιδί εσείς το βλέπετε τέρας;». Ο Στέφανος μεγάλωσε μέσα σε αγκαλιές, μέσα σε φιλιά, σε τρυφεράδες και αγάπη. Αυτό είναι το θέμα, τα παιδιά να μεγαλώνουν με αγάπη. Όλα εξαρτώνται από τους γονείς».
Διάβασα σε συνέντευξή σου πως είχες περάσει πολλές ώρες συζητώντας με τον γιο σου.
«Δεν ήμουν από τις μαμάδες που θα σηκωθώ να τον ντύσω το πρωί, να τον πάω σχολείο και τέτοια… Εστίασα πολύ περισσότερο στο παιχνίδι και στις συζητήσεις μας. Νομίζω ότι κι εγώ και ο Γιάννης κάναμε καλή «δουλειά» περισσότερο σε αυτό το κομμάτι».
Ποτέ δεν γύρισε κλαμένος από το σχολείο
Στο σχολείο αντιμετώπισε «σκληρές» συμπεριφορές ο Στέφανος;
«Όχι, ποτέ! Από δυόμιση χρονών που πήγε στο νηπιαγωγείο μέχρι και που τέλειωσε. Ποτέ δεν γύρισε κλαμένος, ποτέ δεν ήρθε να μου πει «μαμά μου είπαν αυτό, μου είπαν το άλλο». Αφού τον είχα ρωτήσει κιόλας. «Στέφανε, να σε ρωτήσω κάτι; Στο σχολείο δεν σε ρωτάνε γιατί δεν έχεις δάχτυλα;» και μου λέει: «Ναι, με ρωτάνε. Και τους λέω ότι έτσι γεννήθηκα». Εκεί τελείωνε όλο αυτό. Ποτέ δεν θυμάμαι να υπήρξαν τέτοια θέματα. Πρέπει το παιδί να μεγαλώνει με αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι ένα πράγμα για το οποίο ευχαριστώ, τον πατέρα μου γιατί μου έδωσε αυτοπεποίθηση. Πρέπει να μεγαλώνει με αποδοχή. Όταν βλέπεις ένα παιδί, καταλαβαίνεις και πώς είναι οι γονείς από πίσω».
Κανείς δεν ξέρει πώς είναι να είσαι γονιός. Πρέπει να έχεις γνώση γιατί θες να γίνεις γονιός. Πρέπει, πριν γίνεις μάνα και πατέρας, να σου μαθαίνουν τα βασικά
Πρακτικές δυσκολίες συναντήσατε;
«Όχι, γιατί ο Στέφανος τα έλυνε όλα μόνος του. Κάθε φορά μας εξέπληττε με ό, τι έκανε και κλαίγαμε με τον Γιάννη. Δεν μας δυσκόλεψε ποτέ και ποτέ δεν είχαμε πρακτικές δυσκολίες. Δεν ξέρω αν εμείς τον κάναμε έτσι ή αν ο Στέφανος γεννήθηκε έτσι. Μπορεί να είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Και τώρα που μένει μόνος του, δεν με πήρε ποτέ να να μου ζητήσει βοήθεια με το σπίτι. Δηλαδή, λέω καμιά φορά, «Θεέ μου, του έδωσες μια κατραπακιά με το που γεννήθηκε, μεγάλη. Γιατί είναι μεγάλο πράγμα να μην έχεις και τα είκοσι δάχτυλα. Θέλω μέχρι που να φύγει από αυτή τη ζωή να μην του κάνεις τίποτα άλλο. Να του δίνεις μόνο χαρά και ηρεμία. Αυτό θέλω μόνο. Αυτό παρακαλάω. Θέλω να φύγει από αυτή τη ζωή ήρεμος και χαρούμενος. Αυτό λέμε και με τον Γιάννη, είναι ένα παιδί που δεν μας κούρασε ποτέ».
NDP Photo AgencyΑυτή η κατάσταση διατάραξε τη σχέση σου με τον Γιάννη;
«Όχι. Μας έδεσε περισσότερο. Ήταν όλη η οικογένεια πολύ υποστηρικτική. Και οι γονείς του Γιάννη, τον λάτρεψαν τον Στέφανο».
Χαίρομαι που ο Στέφανος είναι πολίτης αυτού του κόσμου
Θέλω να στείλεις το μήνυμά σου σε αυτούς τους γονείς που διαχειρίζονται παρόμοια κατάσταση...
«Νομίζω ότι για όλους τους γονείς, όχι μόνο αυτό το θέμα της αναπηρίας, γιατί η αναπηρία δεν είναι μόνο να σου λείπουν δύο δάχτυλα, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πιστεύω, όμως, ότι με πολλή αγάπη, όλα μπορούν να ξεπεραστούν. Και ειδικά όσο προχωράει και η επιστήμη, λύνονται και πάρα πολλά πράγματα. Νομίζω ότι η πολιτεία περισσότερο αλλά και οι άνθρωποι, πρέπει να συναισθάνονται τα άτομα που έχουν ένα είδος αναπηρίας και να βοηθάνε ως προς αυτό. Δηλαδή δεν μπορούμε να βάζουμε τα αυτοκίνητά μας πάνω στις ράμπες. Δεν μπορούμε να βλέπουμε έναν άνθρωπο που θέλει να περάσει ένα φανάρι, να μην μπορεί. Να υπάρχει μία ευαισθησία και μία ευγένεια. Και ως προς το κράτος να γίνουν περισσότερα πράγματα, δομές που να μπορούν να βοηθάνε την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών. Δηλαδή να είναι πιο εύκολη η πρόσβαση σε όλα τα πράγματα. Είναι θυμωμένη η κοινωνία μας. Είναι θυμωμένα πολύ τα παιδιά. Και κάτι λέει αυτό. Αυτό πρέπει να κοιτάξουν γιατί το μέλλον είναι τα παιδιά και είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά».
