Σπανουδάκης: Τα δύσκολα χρόνια, το άγχος του θανάτου, η καριέρα, η Κορομηλά & το σοβαρό ατύχημα

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ο οποίος σήμερα γίνεται 76 ετών, από μικρός ήθελε να παίζει και να γράφει μουσική. Όμως ο πατέρας του, ο οποίος ήταν πολιτικός μηχανικός και είχε μία οικονομική επιφάνεια, δεν ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική, επειδή τον προόριζε για διάδοχό του στη δουλειά.

Περιπέτεια υγείας για τον Σταμάτη Σπανουδάκη: «Σύντομα θα σηκωθώ. Συγνώμη για την απουσία»

Κάποια στιγμή, μάλιστα, έκρυψε μία κιθάρα που είχε και του απαγόρευσε να την ξαναγγίξει. Χάρη στον παππού του, ο οποίος ήταν πιο προοδευτικός, και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών του, σε ηλικία 12 ετών, ξεκίνησε να μελετάει κλασική μουσική. Πιο συγκεκριμένα, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα κιθάρας και θεωρίας με τον καθηγητή Χαράλαμπο Εκμεκτσόγλου. Στα μαθητικά του χρόνια γνωρίστηκε με τη μετέπειτα σύζυγο και σύντροφο της ζωής του μέχρι σήμερα, Ντόρη, σύμφωνα με το Wikipedia.

Η απώλεια του πατέρα του, ο ψυχίατρος & το «άγχος του θανάτου»

Όταν ήταν 15 χρόνων, ο πατέρας του πέθανε. Σε τηλεοπτική συνέντευξή του στον Τάσο Τρύφωνος είχε αποκαλύψει για εκείνα τα δύσκολα χρόνια:

«Όταν ήμουν 15 χρονών πέθανε ο πατέρας μου και άλλαξαν οι ισορροπίες προς το καλό. Αυτό είναι και το φοβερό. Απελευθερώθηκα, ενώ τον αγαπούσα τον πατέρα μου και θα ήμουν πολύ ευτυχής να με είχε αναγνωρίσει, δηλαδή να με είχε δεχθεί σαν παιδί του, παρόλα αυτά όμως ελευθερώθηκα γιατί ήμουν με μια μάνα που τα είχε τότε χαμένα.

Ήταν πολύ μικρή, πολύ όμορφη, δεν είχε ιδέα πως να ζήσει και τι να κάνει και από εκεί και πέρα χάθηκαν τα πολλά πλούτη αλλά δεν με ένοιαζε. Ξέφυγα σε δυο, τρία χρόνια δουλεύοντας σε ορχήστρα.

Σε ηλικία 12 ετών η μητέρα μου με πήγε σε ψυχίατρο. Δεν ήμουν καλά. Με όλα αυτά μέσα μου ένιωθα πως δεν ταίριαζα πουθενά. Η ψυχίατρος, λοιπόν, είπε πως “το παιδί αυτό έχει το άγχος του θανάτου”. Αυτή ήταν η διάγνωση. Δεν ήταν τίποτα. Αν και σε τσακίζει, δεν ήταν τίποτα φοβερό παρά οι άνθρωποι που φοβούνται το σούρουπο ή οι άνθρωποι που μόλις βραδιάσει θέλουν να βγουν για να μην μείνουν μόνοι. Αυτό είναι στην ουσία. Δεν θέλουν να μένουν μόνοι και δεν θέλουν να είναι ενώπιος ενωπίω. Αυτό με κυνήγησε σε όλη μου την ζωή και πάντα έψαχνα κάτι».

Στα 17 του έφυγε από το σπίτι, ζούσε παίζοντας μπάσο και πλήκτρα σε νυχτερινά κέντρα και έμενε σε σπίτια φίλων του. Εκεί γνώρισε αρκετούς μουσικούς ανάμεσά τους ο Λουκάς Σιδεράς, ντράμερ του συγκροτήματος Aphrodite's Child, με τον οποίο πήγαν μαζί στο Παρίσι. Εκεί έφτιαξαν ένα συγκρότημα με το όνομα Eros. Από εκεί ξεκίνησε μία ανήσυχη πορεία γεμάτη αναζητήσεις, την οποία όμως σύντομα ξεπέρασε και βρήκε τον εαυτό του. Ασχολήθηκε με τη ροκ μουσική και προσπάθησε να αποκτήσει επιτυχία σε αυτό το είδος.

Η ψυχίατρος είπε πως “το παιδί αυτό έχει το άγχος του θανάτου”. Αυτή ήταν η διάγνωση. Δεν ήταν τίποτα. Αν και σε τσακίζει, δεν ήταν τίποτα φοβερό παρά οι άνθρωποι που φοβούνται το σούρουπο ή οι άνθρωποι που μόλις βραδιάσει θέλουν να βγουν για να μην μείνουν μόνοι. Αυτό είναι στην ουσία. Δεν θέλουν να μένουν μόνοι και δεν θέλουν να είναι ενώπιος ενωπίω. Αυτό με κυνήγησε σε όλη μου την ζωή και πάντα έψαχνα κάτι

Αυτές του οι προσπάθειες τον οδήγησαν στο να μετοικήσει από τη Γαλλία στην Αγγλία, όπου έζησε αρκετά χρόνια και ηχογράφησε τους πρώτους του δίσκους. Αργότερα, όμως, συνειδητοποίησε ότι δεν είναι αυτός ο προορισμός του: «Ωραίο το ροκ, αλλά υπάρχει κάτι ουσιαστικότερο. Κάτι πιο βαθύ, που για ‘μένα τότε ήταν η κλασική μουσική. Οπότε η Γερμανία ήταν η μόνη λύση μου για να σπουδάσω». Οπότε αποφάσισε να επιστρέψει στις κλασικές σπουδές του και να μελετήσει σύνθεση, αρχικά στην Ακαδημία του Würzburg με καθηγητή τον Bertold Hummel.

Στη Γερμανία έπαθε μία μεγάλη εσωτερική κρίση. Όπως έχει διηγηθεί και ο ίδιος, είχαν φτάσει στο σημείο να σκέφτονται την αυτοκτονία, εκείνος και η Ντόρη. Από τους γκουρού και τα ναρκωτικά, που χαρακτήριζαν την εποχή εκείνη, ήρθαν σε επαφή με τον Χριστιανισμό. «Ε, όλα αυτά σε τρελαίνουνε. Από τη στιγμή εκείνης της προσευχής δεν τα χρειάστηκα ξανά. Όλα στη ζωή έχουν να κάνουν με τη στιγμή. Σε μια στιγμή γεννιέσαι, σε μια στιγμή ερωτεύεσαι ή πεθαίνεις, σε μια στιγμή πιστεύεις, σε μια στιγμή αλλάζει η ζωή σου».

Το ζευγάρι επέστρεψε πίσω στην Αθήνα όπου εκείνος συνέχισε τις σπουδές του με καθηγητή τον Κώστα Κυδωνιάτη. Ήταν τότε που γοητεύτηκε από την τρίτη του αγάπη, τη βυζαντινή μουσική, η οποία τον οδήγησε στο ελληνικό τραγούδι και την ορχηστρική μουσική. Από τότε προσπάθησε και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία ενσυνείδητα να συνταιριάξει στη μουσική του αυτά τα τρία είδη (το ροκ, την κλασική και τη βυζαντινή).

Η σύζυγός του, Ντόρη είναι η μεγάλη του αδυναμία. Στο παρελθόν έχει πει για εκείνη σε τηλεοπτική του συνέντευξη: «Δεν υπάρχω χωρίς τη Ντόρη τη σύζυγό μου. Όταν δουλεύω είναι η μεγάλη της ευτυχία. Κλείνει τα φώτα, τα τηλέφωνα για να έχω ησυχία»!

Σπουδαίες συνεργασίες

Έχει συνεργαστεί με επιτυχημένους Έλληνες τραγουδιστές (Ντέμης Ρούσσος, Ελένη Βιτάλη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Λευτέρης Ζέρβας, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μανώλης Μητσιάς, Γιάννης Πάριος, Βασίλης Σαλέας, Γιάννης Κούτρας, Μιχάλης Δημητριάδης, Ηλέκτρα, Πέτρος Γαϊτάνος, Ιροντίνα, Άνεμος), αναδεικνύοντας με επιτυχία την "άλλη πλευρά" τους, συνθέτοντας τη μουσική και γράφοντας τους στίχους για ένα μεγάλο αριθμό τραγουδιών που είναι ακόμα δημοφιλή. ("Η ακτή", "Πάμε γι' άλλες πολιτείες", "Λάθος εποχή", "Σήμερα", "Έφυγες νωρίς", "Ζωή κλεμμένη", "Καλημέρα τι κάνεις" κ.ά.)

Έχει επίσης συνθέσει μουσική για πολλές επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες στην Ελλάδα, τη Γερμανία και την Ιταλία, καθώς και μουσική για το θέατρο και την τηλεόραση, με την πρώτη κινηματογραφική συνεργασία του το 1974. Με τη μουσική για την ταινία Πέτρινα χρόνια του Παντελή Βούλγαρη, απέδειξε με επιτυχία ότι το κλαρίνο μπορεί να εκφράσει και πιο απαιτητικές μουσικές κατευθύνσεις, ακόμη και θρησκευτικές – πνευματικές αναζητήσεις (Τα χρώματα της ίριδος, Άγγελος, Ξαφνικός έρωτας, Πέτρινα χρόνια, Όλα είναι δρόμος, Νύφες κ.ά.).

Με τα θρησκευτικά του έργα, παρουσίασε μια διαφορετική προοπτική της σύγχρονης βυζαντινής μουσικής (Κύριε των Δυνάμεων, 7 παρακλήσεις, Ημέρα Τρίτη, Εαρινή ώρα, κ.ά.).

Αντλεί τα θέματά του και από την ιστορία της Ελλάδας και τον Χριστιανισμό (Αλέξανδρος, Το δάκρυ του Ιωάννη, Μαρμαρωμένος βασιλιάς, Για την Σμύρνη..., Κομμάτι απ' την ψυχή μου, Χαίρε Θάλασσά μου κ.ά.).

Το 1994, αποφάσισε να επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στη σύνθεση ορχηστρικής μουσικής.

Ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης ζει σε προάστιο της Αθήνας μαζί με τη σύζυγό του Ντόρη. Διαθέτει δικό του στούντιο, όπου ηχογραφεί τη μουσική του, όντας όχι μόνο συνθέτης αλλά και στιχουργός, ενορχηστρωτής, παραγωγός, εκτελεστής, αλλά και ηχολήπτης.

Η φιλία με τη Ρούλα Κορομηλά

Κάποτε οι δρόμοι του Σταμάτη Σπανουδάκη και της Ρούλας Κορομηλά, πίσω στα 90s συναντήθηκαν όταν η παρουσιάστρια ζήτησε να δώσει το παρών σε κάποιο σόου της. Όπως αποκάλυψε το 2021 η Ρούλα στο Ενώπιος Ενωπίω του Νίκου Χατζηνικολάου όπου ήταν κεντρικός καλεσμένος ο Σταμάτης Σπανουδάκης για τη γνωριμία τους:

«Όλοι μου έλεγαν ότι δεν θα έρθει ο Σταμάτης Σπανουδάκης στην εκπομπή… Πήγα σπίτι του με ένα κουτί γλυκά. Είχε μια φοβερή ηρεμία αλλά γινόταν και σαν 8 χρονών παιδί. Γίναμε καρδιακοί φίλοι».

Φυσικά, οι δυο τους παραμένουν καρδιακοί φίλοι και μοιράζονται ανησυχίες, χαρές αλλά και λύπες, αφού εκτιμούν ιδιαίτερα ο ένας τον άλλον.

To σοβαρό ατύχημα και το χειρουργείο

Τον περασμένο Απρίλιο, ο Σταμάτης Σπανουδάκης είχε ένα σοβαρό ατύχημα και μάλιστα μέσα στο σπίτι του. Ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης έσπασε το ισχίο του και υπεβλήθη σε επείγουσα εγχείρηση. Ο ίδιος είχε ενημερώσει τότε τους θαυμαστές του για την περιπέτειά του με κάθε λεπτομέρεια μέσα από μία μακροσκελή ανάρτησή του στο Facebook. Συγκεκριμένα είχε γράψει:

«Επίσκεψη Θεού! Σας γράφω δύο λογάκια, με χαρά, για την τελευταία μου περιπέτεια. Παρασκευή μεσημέρι, γλιστράω στο σπίτι και πέφτω πίσω με φοβερό γδούπο. Πόνος απίστευτος! Μένω ακίνητος φωνάζοντας τρομαγμένος την Ντόρη μου. Δόξα τω Θεω, ήρθε αμέσως και κατάλαβε πως κάτι σοβαρό είχε συμβεί! Έκατσε δίπλα μου και πήραμε τηλέφωνο τον αγαπημένο μας Γιώργο να τρέξει προς βοήθεια.

Προσπάθησε με χίλιους τρόπους να με οδηγήσει στο κρεβάτι, σφάδαζα όμως σε κάθε κίνηση. Αποφάσισα να μείνω στο σημείο της πτώσης μου μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Μετά από αρκετή ώρα αφόρητων πόνων, φτάσαμε στο νοσοκομείο. Η διάγνωση: σπασμένο ισχίο.

Απόφαση γιατρών: επείγουσα εγχείρηση την επόμενη μέρα το πρωί. Στο δωμάτιο προσευχή, χαρά και ευχαριστίες για την επίσκεψη αλλά και να ψάχνω το γιατί...

Έγινε η εγχείρηση και, πριν καλά καλά συνέλθω, αποφασίζω, σίγουρος πια, πως ό,τι και να γίνει αποκλείεται να ακυρώσω τη συναυλία μας. Είμαι βέβαιος, μάλιστα, ότι θα είναι και για σας και για μένα μία από τις καλύτερές μου. Επίσης υποψιάζομαι ότι ακόμα και αν πρέπει να είμαι καθιστός ή και σε καροτσάκι, θα είμαι πλήρης και ευτυχής.

“Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται". Μη τρομάξετε ή στεναχωρηθείτε. Θα δείτε ότι η μουσική και οι στίχοι μου θα ξεσηκώσουν κι εμένα και εσάς».