Η Μαίρη Ραζή στο gossip-tv: «Το θέατρο είναι βάλσαμο, είναι φάρμακο. Λυτρώνει... »
«Σιωπηλές κραυγές» είναι ο τίτλος της νέας παράστασης που θα απολαύσουμε στο θέατρο Πρόβα από 6 Ιανουαρίου.
Πρόκειται για μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσόγκα. Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης η Μαίρη Ραζή μίλησε αποκλειστικά στο gossip-tv.
«Η τέχνη ομορφαίνει τη ζωή μας. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους», θα πει η Μαίρη Ράζη στο gossip-tv.
Η Μαίρη Ραζή γεννήθηκε για να δημιουργεί Τέχνη. Είναι το γέννημά της, η ανάγκη της να συνδέει αριστοτεχνικά το «ξεγύμνωμά» της πάνω στη σκηνή με το «τσαλάκωμα» που επιβάλλει η Τέχνη.
Φέτος μέσα από το ρόλο της στην παράσταση «Σιωπηλές κραυγές» μεταφέρει μηνύματα επίκαιρα με «φωνή» που μιλάει απευθείας στην ψυχή του θεατή.
Πείτε μου δυο λόγια για την παράσταση «Σιωπηλές κραυγές» που ανεβαίνει στις 6 Ιανουαρίου στο θέατρο Πρόβα.
«Κάνουμε μία σύνθεση θεατρική με ένα υπέροχο κείμενο της Κωστούλας Μητροπούλου, της σπουδαίας Μητροπούλου. Από όλα της τα έργα επιλέξαμε τα «Παπούτσια» και επίσης βάλαμε και ένα «διαμάντι» της Κυπριακής θεατρικής σκηνής του σπουδαίου συγγραφέα, Γιώργου Νεοφύτου, τον «Μανώλη». Αυτά τα δύο μαζί έχουν κάνει μια σύνθεση και παίζουμε κάτω από το γενικό τίτλο «Σιωπηλές κραυγές». Είναι δύο άτομα τα οποία δεν έχουν διέξοδο, είναι σύμβολα ανθρώπων που επειδή μίλαγαν, τους έκοψαν τη γνώμη τους, τους λογόκριναν. Είναι δύο άτομα σε αδιέξοδο και γι' αυτό οι κραυγές τους δεν ακούγονται. Ο ένας που τον υποδύεται, ο Σωτήρης Τσόγκας, ο «Ροβεσπιέρος» είναι ένας ηθοποιός, δηλαδή η τέχνη εγκλωβισμένη που δεν την αφήνουν πάντα να έχει φωνή, που προσπαθούν να της κλείσουν το στόμα και η Μαρία που υποδύομαι εγώ είναι μια γυναίκα που έχασε τον γιο της από τους φασίστες το 1974 όταν έγινε η εισβολή και τον σκότωσαν μέσα στην αυλή της και ζητάει δικαίωση γιατί ποτέ δεν δικάστηκαν οι ένοχοι και δεν καταδικάστηκαν.
Σωτήρης Τσόγκας – Μαίρη Ραζή
Δηλαδή δεν ήταν στον πόλεμο ή κάπου, μέσα στην αυλή της μπήκαν και τον «φάγανε». Και αυτή η γυναίκα δεν ακούγεται και κάθε βράδυ μιλάει στον γάτο της που είναι ο μόνος που της έχει απομείνει και αυτό μέσα στο μυαλό της και τον φωνάζει "Μανώλη… Μανώλη" και έχει αντικαταστήσει κατά κάποιον τρόπο το γιο της, το Μάνο. Και είναι μέσα στη φαντασία της, του λέει όλη της την ιστορία και ζητάει δικαιοσύνη. Δεν ακούγεται ποτέ και κάνει μια δίκη στη φαντασία της γιατί δεν εκτονώνεται. Είναι πολύ άσχημο πράγμα να βιώνεις μια ανάλογη κατάσταση.
Τώρα βέβαια φέτος συμπληρώνουμε και τα 50 χρόνια. Είναι ένας επετειακός χρόνος το 2024, από το ΄74, και σκεφτήκαμε να ανεβάσουμε αυτά τα δύο υπέροχα κείμενα να τα γνωρίσει το ελληνικό κοινό, παρόλο που και τα δύο κείμενα έχουν μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες. Είναι δύο διαμάντια του θεάτρου, των θεατρικών κειμένων. Τα σκηνικά για αυτό το έργο τα έκανε ο Μιχάλης Σδούγκος και τη μουσική την έχει φτιάξει ο μόνιμος συνεργάτης του θεάτρου, ο σπουδαίος Νίκος Χαριζάνος. Και τους ρόλους τους δύο τους ερμηνεύουμε ο Σωτήρης κι εγώ.
Έτσι όπως μου το περιγράφετε είναι πολύ επίκαιρη η παράσταση. Σωστά το αντιλαμβάνομαι;
Ναι, είναι οικουμενικό. Ένα πράγμα που θα είναι εσαεί επίκαιρό. Δηλαδή είναι δύο θύματα, σύμβολα των αδικημένων, των κατατρεγμένων, των χαμένων, των αποκλεισμένων του κόσμου ας πούμε. Αλλά και πάλι επειδή αγωνίζονται και ακούγεται η φωνή τους πάνω στη σκηνή υπάρχει μια κάθαρση. Ο θεατής δηλαδή με μια ανάταση φεύγει από το θέατρο. Υπάρχει μια κάθαρση εσωτερική, ότι τελικά δικαιώνονται χωρίς να δικαιώνονται στην πραγματικότητα, αλλά υπάρχει μια διάδραση με το κοινό που συμμετέχει σε όλη αυτή τη διαδικασία. Είναι συγκλονιστικό… είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενα που έχουμε παίξει. Έχουμε κάνει 90 παραγωγές, τα 46 έργα περίπου είναι ελληνικά και τα άλλα τόσα είναι από το Διεθνές Ρεπερτόριο, κλασικό και σύγχρονο. Αυτό όμως νομίζω ότι είναι ένα έργο σταθμός στην ιστορία του Θεάτρου Πρόβα.
Εξαιρετικό αυτό που λέτε και όταν επέρχεται και αυτή η λύτρωση νομίζω πως δεν υπάρχει ιδανικό τέλος.
«Ναι, δηλαδή η γυναίκα έχει στήσει μέσα στο μυαλό της ένα ολόκληρο δικαστήριο, τα λέει στον κόσμο και Το κοινό το ζει και ταυτίζεται μαζί της κι έτσι αυτή πιστεύει ότι λυτρώνεται. Κανένας θεατής δεν πρέπει να χάσει αυτή την παράσταση»
Θα πάρει και ο θεατής τα μηνύματά του…
«Έτσι ακριβώς. Ξέρετε, ακούω καμιά φορά και τη λέξη «είναι βαρύ». Δεν υπάρχει βαρύ, δεν είναι πεπόνι μία παράσταση για να σου πέσει βαριά στο στομάχι.
Ξεφεύγεις. Είτε μέσα από μια γραφή κωμική, είτε μέσα από μια γραφή δραματική ξεφεύγεις από την δική σου καθημερινότητα, από τα δικά σου τα άγχη από τις δυσκολίες, από τους προβληματισμούς και τα προβλήματα που έχει η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή. Γι' αυτό το θέατρο είναι βάλσαμο. Είναι φάρμακο. Λυτρώνει.
Απογυμνώνεσαι… Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω και το φετινό το εγχείρημα μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Κάνω πρόβες γύρω στους 6,5 μήνες για να αποδώσω αλλά το αποτέλεσμα με ευχαριστεί πάρα πολύ. Και ας κουράστηκα και ας ταλαιπωρήθηκα, η διαδικασία των προβών ήταν δύσκολη. Έπρεπε να αποκωδικοποιήσεις την ηρωίδα και να κάνεις όλα αυτά που απαιτεί ένα κείμενο χωρίς να το περάσεις έτσι στο ντουκού, κάθε λέξη έχει τη δική της σημασία και το δικό της νόημα».
Σας ακούω πολύ χαρούμενη γι' αυτή τη δουλειά.
«Ναι, είμαι πολύ χαρούμενη που κατάφερα να φτάσω στο τέρμα. Και θέλω να πω πως είναι ανάγκη δίπλα στις μεγάλες σκηνές να υπάρχουν και οι διαφορετικές σκηνές με διαφορετικές προσεγγίσεις. Αυτές οι σκηνές εξάλλου προετοιμάζουν τα καινούργια «φιντάνια» για να παίξουν στις μεγάλες σκηνές. Τροφοδοτούν το ελληνικό θέατρο. Ως ηθοποιοί περνάνε μέσα από αυτές τις χαμηλών τόνων σκηνές, μετά κάνουν μεγάλες καριέρες ή και μέσα στις μικρές σκηνές γίνονται μεγάλες καριέρες. Αυτά που λέγονται στις μικρές σκηνές είναι μεγάλα και πολύ σημαντικά. Διότι και με τις επιχορηγήσεις βοηθιούνται»
Εσείς το γνωρίζεται και καλύτερα λόγω της σχολής σας
«Το κοινό μας ακολουθεί 40 χρόνια. Εμείς δεν έχουμε να αποδείξουμε κάτι απλώς συνεχίζουμε την προσφορά μας και προσπαθούμε και με τα παιδικά εργαστήρια που έχουμε και με τη σχολή και με την παιδική σκηνή, να συνεχίσουν οι πιο νέοι αυτό που έχουμε ξεκινήσει εμείς... τα όνειρά μας, τους στόχους μας. Γενικότερα η καλλιτεχνική εκπαίδευση πάσχει. Είναι κάτι που είναι υποτιμημένο. Και τι θα γίνει χωρίς καλλιτεχνική εκπαίδευση; Τι θα γίνει ο άνθρωπος; Η τέχνη ομορφαίνει τη ζωή μας. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους»
Η καλλιτεχνική εκπαίδευση είναι παραγκωνισμένη. Η τέχνη αφυπνίζει.
Πώς είναι να συνεργάζεστε και με τον σύζυγο αλλά και με την κόρη, Κοραλία;
«Στον τομέα της υποκριτικής επειδή έχουμε κοινούς κώδικες υπάρχει μεγάλη ευκολία. Τα καταφέρνουμε γιατί αγαπάμε και οι τρεις αυτό που κάνουμε. Έχουμε βρει έναν τρόπο και επικοινωνούμε ομαλά. Πλέον με ένα βλέμμα, χωρίς να κάνουμε πολλά πολλά, συνεννοούμαστε και επί σκηνής . Αυτό είναι πολύ σημαντικό»
Αυτό είναι νομίζω πολύ σημαντικό γιατί είναι και αλληλένδετο. Δηλαδή, όταν ο στόχος σας είναι κοινός, το ένα φέρνει το άλλο και κινείται ομαλά η όλη διαδικασία.
«Ναι, είναι έτσι ακριβώς. Εμείς οι μεγαλύτεροι να δίνουμε την ευκαιρία, τη δυνατότητα στην καινούρια γενιά. Να δίνουμε τα εφόδια μας, να τα μεταλαμπαδεύουμε, για να πηγαίνουν τα παιδία μπροστά»
Νομίζω πως έχετε έναν επιπλέον λόγο τώρα που έχετε γίνει και γιαγιά
«Ο εγγονός μου είναι πανέξυπνο παιδί! Είναι 18 μηνών και λέει όλες τις λέξεις! Ξέρει όλα τα ζώα, τα χρώματα! Είναι εξαιρετικός»
«ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ»
Μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου
Σκηνοθεσία Σωτήρης Τσόγκας
ΕΝΑΡΞΗ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ
Λίγα λόγια για το έργο:
Η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Πρόβα παρουσιάζει το έργο «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ».
Η παράσταση μιλάει για έναν ήρωα που πέρασε όλη του τη ζωή ως ηθοποιός του θεάτρου και τώρα που μεγάλωσε δεν μπορεί να πιστέψει ότι τελείωσε η καριέρα του και μία μάνα που μπροστά στα μάτια της δολοφονήθηκε ο γιος της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974. Σύμβολο κάθε αδικαίωτης μάνας, έρχεται να θέσει ξανά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.
Οι ήρωες αυτοί είναι πρόσωπα συναισθηματικά εύθραυστα που χαρακτηρίζονται από απέραντη εσωτερική μοναξιά που προέρχεται κυρίως από την αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου. Άτομα που βιώνουν μια βασανιστική καθημερινή ρουτίνα που τους οδηγεί αναπόφευκτα σε απόγνωση, απομόνωση και σε αδιέξοδο. Άτομα με καταργημένες ελπίδες και κατακερματισμένα όνειρα, καταρρακωμένες προσωπικότητες.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
