Νίκος Μωραΐτης- Δημήτρης Γιαγτζόγλου- Δημήτρης Μηλιόγλου θυμούνται ιστορίες ραδιοφώνου και συγκινούν

Κάθε στιγμή της ζωής σου συνδέεται με ένα τραγούδι. Όταν ακούσεις τις πρώτες νότες, αυτομάτως θα θυμηθείς ένα δικό σου πρόσωπο, μία στιγμή που έζησες με ένα φίλο, τη στιγμή που χόρεψες τον πρώτο σου χορό με τον άνθρωπό σου, εκείνη την πρώτη φορά που σε φίλησαν, που μέθυσες με τους κολλητούς σου, τις πρώτες σου διακοπές, τον πρώτο χωρισμό σου…

Οι μουσικές που ακούς μέσα από το ραδιόφωνο είναι οι αναμνήσεις σου, το παρόν σου αλλά και το μέλλον σου.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από τα μικρόφωνα, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούν και να το ξέρουν, είναι οι δικοί σου άνθρωποι. Εκείνοι που με μία κουβέντα τους μπορεί να σε κάνουν να γελάσεις σε μία δύσκολη στιγμή σου, να νιώσεις ότι έχεις συντροφιά σε στιγμές που νιώθεις πραγματικά μόνος.

Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι οι άγνωστοι- γνωστοί φίλοι μας που βρίσκονται στη ζωή μας με ένα μαγικό ξεχωριστό τρόπο.

Σήμερα (13/02) Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου, το gossip-tv δίνει λόγο στους ανθρώπους των ερτζιανών, οι οποίοι θυμούνται τη δική τους προσωπική ιστορία.

ΝΙΚΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ
Στιχουργός - Brand Manager Μέντα 88
Εκπομπή 10:00-12:00 π.μ. καθημερινά στον Μέντα 88

Η πιο χαρακτηριστική σκηνή που θυμάμαι στο ραδιόφωνο ήταν η πρώτη μου στιγμή σε αυτό. Ήμουν 18 χρόνων, είχα μπει στη Νομική Αθήνας, δε μου άρεσε καθόλου, και έψαχνα να βρω ένα αντίβαρο που να μου δίνει χαρά ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τη Σχολή. Το αντίβαρο αυτό ήταν το ραδιόφωνο, που το αγαπούσα πολύ ως μέσο.
Με τη συμφοιτήτριά μου τη Νίκη, πήγαμε στον Επικοινωνία 9,41 του Δήμου Ηρακλείου Αττικής, που ζητούσε παραγωγούς. Μας έδωσαν εκπομπή αρκετά εύκολα, αφού δε θα πληρωνόμασταν κιόλας! Μπήκαμε στο στούντιο για την πρώτη μας εκπομπή προετοιμασμένοι, με σημειώσεις, με τα βινύλιά μας, με όλα τα τραγούδια που θα παίζαμε στη σειρά.

Η πιο χαρακτηριστική σκηνή που θυμάμαι στο ραδιόφωνο ήταν η πρώτη μου στιγμή σε αυτό. Ήμουν 18 χρόνων, είχα μπει στη Νομική Αθήνας, δε μου άρεσε καθόλου, και έψαχνα να βρω ένα αντίβαρο που να μου δίνει χαρά ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τη Σχολή.

Με το που ανοίγει ο ηχολήπτης το μικρόφωνο για να μιλήσουμε, κοιτάω τη Νίκη, με κοιτάει, και μας πιάνει νευρικό γέλιο. Ήμασταν τόσο παιδιά ακόμη… Εκείνη την ώρα ένιωσα ότι μπορεί να χάσω το όνειρό μου, να μας πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Μάζεψα όση δύναμη μπορούσα να βρω και μίλησα σοβαρά και… κανονικά στον αέρα.
Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο η υπεύθυνη προγράμματος, μου είπε ότι της άρεσε πολύ η εκπομπή και ότι της είχαν πει καλά λόγια όσοι την άκουσαν. Με ρώτησε όμως: «Στην αρχή τι έγινε; Ακούγονταν κάτι σαν φωνές, σαν γέλια ή ήταν παράσιτα;»: Της απαντώ: «Παράσιτα θα ήταν». Έτσι, με ένα νευρικό γέλιο και με ένα μικρό ψέμα, μπήκα στον κόσμο του ραδιοφώνου.

- Θυμάσαι την πρώτη φορά που άκουσες στο ραδιόφωνο δικό σου τραγούδι;

Ως στιχουργός -είναι περίεργο- δε θυμάμαι πώς ένιωσα όταν άκουσα το πρώτο μου τραγούδι στο ραδιόφωνο («Τα χάρτινα» ήταν, με τη Δήμητρα Γαλάνη, σε μουσική Τάκη Σούκα). Θυμάμαι όμως τη στιγμή που άκουσα το τραγούδι «Ο άγγελός μου» (μουσική Στέφανος Κορκολής, ερμηνεία Άλκηστις Πρωτοψάλτη).

Τον είχα ακούσει τον «Άγγελό μου» στο στούντιο, όταν ηχογραφούσε η Άλκηστις. Είναι όμως αυτή η ανεξήγητη μαγεία του ραδιοφώνου, που φανερώνει τη δυναμική των πραγμάτων.

Ήταν Οκτώβριος του 2004, επτά ακριβώς χρόνια μετά «Τα χάρτινα». Κι ενώ είχα κάνει συνεργασίες (Μακεδόνας, Μπάσης, Πασπαλά, Αλεξίου, Πρωτοψάλτη κ.α.), δεν είχε γίνει ένα τραγούδι μου μεγάλη επιτυχία, αυτό που λέμε «να πέσει η Ελλάδα κάτω». Κι εγώ είχα ανάγκη να συμβεί κάτι τέτοιο. Για ψυχολογικούς λόγους. Για να μπορέσω να υπάρξω, να ξεπεράσω την αμφισβήτηση που ζούσα ως τότε -όπως δυστυχώς την περνάει σχεδόν κάθε νέος δημιουργός που μπαίνει με φόρα στον χώρο και αντιμετωπίζει από επιφυλακτικότητα μέχρι εχθρότητα.

Έλεγαν ότι «Ο άγγελός μου» θα κάνει τεράστια επιτυχία. Το έλεγε η Άλκηστις, το έλεγε ο Στέφανος, η εταιρεία, όποιος το άκουγε πριν κυκλοφορήσει. Προσωπικά δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Μόλις το άκουσα όμως πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, ένιωσα αυτόν τον κραδασμό, ότι είχαμε μπροστά μας κάτι δυνατό.
Τον είχα ακούσει τον «Άγγελό μου» στο στούντιο, όταν ηχογραφούσε η Άλκηστις. Είναι όμως αυτή η ανεξήγητη μαγεία του ραδιοφώνου, που φανερώνει τη δυναμική των πραγμάτων.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΓΤΖΟΓΛΟΥ
Εκπομπή «Ζούμε αληθινά», 22:00-01.00 καθημερινά στον ΣΚΑΪ 100.3

Πρώτη φορά δική μου ραδιοφωνική εκπομπή 1 Απριλίου 1995. Ημέρα Σάββατο. Σαν ψέμα. Και θυμάμαι με το που άρχισα να μιλάω τρόμαξα και πέταξα τα ακουστικά για να μην ακούω. Κάποια στιγμή, μετά από κάποιες εκπομπές, με φώναξε η Σοφία Μιχαλίτση (μεγάλο σχολείο του ραδιοφώνου) και μου είπε την καταπληκτική ατάκα «ρε Δημήτρη τα λες υπέροχα. Μακάρι να είχες και πιο βαριά φωνή». Ναι, ήμουν πιτσιρικάς και η φωνή κάπως παιδική.

Έπρεπε να διαχειριστώ πρώτο θέμα της επικαιρότητας για αρκετές μέρες τη δολοφονία ενός πολύ δικού μου ανθρώπου

Υπάρχουν και δυσκολίες. Κι εκεί πρέπει να κρατηθείς. Έπρεπε να διαχειριστώ πρώτο θέμα της επικαιρότητας για αρκετές μέρες τη δολοφονία ενός πολύ δικού μου ανθρώπου, για το οποίο δε θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο. Αυτό όμως που μπορώ να σου πω είναι ότι μέσα μου έκλαιγα. Αλλά η δουλειά είναι δουλειά. Και φυσικά εκεί κρατάς τις αποστάσεις από το συναίσθημα.

Πρώτη φορά δική μου ραδιοφωνική εκπομπή 1 Απριλίου 1995. Ημέρα Σάββατο. Σαν ψέμα. Και θυμάμαι με το που άρχισα να μιλάω τρόμαξα και πέταξα τα ακουστικά για να μην ακούω.

Μια ευχή για το ραδιόφωνο. Να το αγαπάμε. Να το σεβόμαστε και μακάρι να φτάσουν όλοι όσοι εργάζονται σε αυτό να το βλέπουν και να το βιώνουν όπως εγώ εδώ και πολλά χρόνια. Ως τρόπο ζωής.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΙΟΓΛΟΥ

Καθημερινά 16:00-19:00 στον Ελληνικό 93.2

Κάθε φορά που γιορτάζει το ραδιόφωνο, γιορτάζει πλέον περισσότερη από τη μισή μου ζωή. 28 χρόνια που νιώθω πως πέρασαν «νερό». Δεν είναι τυχαίο που όσοι το αγαπούν, το αγαπούν βαθιά. Γιατί είναι ανθρώπινο, γιατί είναι αληθινό, γιατί ακόμα και οι πιο δύσκολες μέρες εκεί φεύγουν γρήγορα. Για μένα πια είναι αδύνατο να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς αυτό.

Μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς από εκείνους που άκουγα πιτσιρικάς, και να τους φιλοξενήσω στις εκπομπές μου. Κάποιους συνέχισα να τους θαυμάζω (ευτυχώς τους περισσότερους) και κάποιους τους απομυθοποίησα. Αλλά και αυτό ακόμα, είναι μέρος της αλήθειας που έχει το μέσο. Στο ραδιόφωνο δεν μπορεί να σε ξεγελάσει η εικόνα, γιατί η φωνή περνάει μοιραία από την ψυχή και εκεί, μόνο η αλήθεια ακούγεται.

Η αλήθεια είναι πως έχω μόνο χαρές να θυμάμαι. Οι κακές στιγμές ήταν τόσες λίγες (και τόσο «λίγες») που δεν υπάρχουν καν στο σκληρό μου δίσκο… Στα 28 αυτά χρόνια, υπάρχουν στιγμές και άνθρωποι που έχουν κάνει τη διαδρομή να αξίζει…

Στο ραδιόφωνο δεν μπορεί να σε ξεγελάσει η εικόνα, γιατί η φωνή περνάει μοιραία από την ψυχή και εκεί, μόνο η αλήθεια ακούγεται.

Η παρέα του 88,3 Village FM, οι εκπομπές από το Πάρκο Νερού στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα το 2004, η συνέντευξη από τους Savage Garden, την Emma Bunton των Spice Girls αλλά και πιο πρόσφατα από το Γιώργο Θεοφάνους, η ραδιοφωνική αναμετάδοση της Eurovision 2008 στον Λάμψη, η συνεργασία με τον Νίκο Μωραϊτη και η καθοδήγησή του στον Μέντα όπως και οι ώρες που περάσαμε μαζί για να φτιάξουμε (2 φορές ) τις μουσικές του σταθμού από το μηδέν. Αλλά και οι κουβέντες μας με γέλιο, διαφωνίες και … πολύ φαγητό! Τα ντουέτα μου με τη Μαρία Κωνσταντάκη, τη Γιολάντα Διαμαντή και τη Θεοδώρα Βουτσά. Τα live με τον κόσμο που είναι πάντα πολύτιμα…

Μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς από εκείνους που άκουγα πιτσιρικάς, και να τους φιλοξενήσω στις εκπομπές μου. Κάποιους συνέχισα να τους θαυμάζω (ευτυχώς τους περισσότερους) και κάποιους τους απομυθοποίησα.

Τα σαρδάμ… αυτά τα σαρδάμ που όταν τα κάνεις τρελαίνεσαι, αλλά τα αφήνεις να «περάσουν» και όποιος τα ακούσει, τα άκουσε (Από τα μηνύματα των ακροατών, κατάλαβα πως τα ακούνε πολλοί!)

Οι στιγμές που η τεχνολογία σε προδίδει, και πρέπει να μιλάς ασταμάτητα στον αέρα μέχρι να λυθεί το πρόβλημα… Και τα τραγούδια… τα τραγούδια που όταν παίξουν την κατάλληλη στιγμή , γίνονται για πάντα τα ΔΙΚΑ σου τραγούδια. Σαν τα τραγούδια που ακούμε μαζί στο τωρινό μου ραδιοφωνικό σπίτι. Στον Ελληνικό 93.2.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο… αλλά θα μείνω σε μια λέξη. Ευχαριστώ. Ραδιόφωνο σε ευχαριστώ!