Τάσος Ιορδανίδης στο gossip-tv: «Μία "θεατρική" χαρά ισούται με 1000 "θεατρικές" λύπες»

Έχει μοιραστεί την ίδια σκηνή με τον τεράστιο Γιώργο Μιχαλακόπουλο, έχει συνεργαστεί με τον Γεωργιανό σκηνοθέτη Λεβάν Τσουλάντζε και φυσικά έχει κάνει το μεγάλο άλμα, όχι μόνο να βρεθεί στο ρόλο του σκηνοθέτη, του θεατρικού συγγραφέα αλλά και σε εκείνο του παραγωγού.

Το 2021, ο Τάσος Ιορδανίδης κάνει το ντεμπούτο του ως θεατρικός συγγραφέας με το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι», ένα σύγχρονο έργο αφιερωμένο στις ανθρώπινες σχέσεις, στο οποίο συμπρωταγωνιστεί μαζί με την σύζυγό του, Θάλεια Ματίκα.

Το έργο συνεχίζει να παίζεται στο θέατρο Στέφανος Ληναίος για 4^η συνεχόμενη χρονιά σε ένα ατελείωτο sold out. Πριν από μερικές ημέρες ανακοινώθηκε και νέα παράταση παραστάσεων μέχρι τις 13 Απριλίου.

Ο Τάσος Ιορδανίδης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, μίλησε στο gossip-tv, για εκείνες τις στιγμές που έχει ζήσει πίσω από την κουΐντα αλλά και στην εσωτερική του σύγκρουση λόγω του διπλού ρόλου του, ως παραγωγού και ηθοποιού .

Τι προσφέρει το θέατρο ως βασική μορφή τέχνης στον ηθοποιό και τι στους θεατές;

Αυτή τη στιγμή που με ρωτάτε, θα σας απαντήσω ότι στον υποκριτή προσφέρει τη δυνατότητα εξερεύνησης της προσωπικής του αλήθειας και στο θεατή την ευκαιρία να μετατοπιστεί συναισθηματικά "διεγείροντας" τα εγκεφαλικά του κύτταρα και τον ψυχισμό του. Παλαιότερα, θα σας έλεγα κάτι άλλο και στο μέλλον εικάζω, κάτι διαφορετικό. Γιατί η θεατρική πράξη έχει μία τεράστια διαδρομή, βρίσκει νέους δρόμους, νέους εκπροσώπους, εξελίσσεται και θέτει ερωτήματα ή ψάχνει τις απαντήσεις πάνω σε ερωτήματα, αφουγκραζόμενη την ανθρωπότητα και τις κοινωνίες. Μια παραστατική- μεταβλητή ως προς τα ερεθίσματά που την κiνητοποιούν- τέχνη που ανελίσσεται πατώντας σε γερά θεμέλια.

Μπήκε το σαράκι που λέμε. Σαράκι αδηφάγο, με την καλή έννοια

Πείτε μας μια ιστορία που έχετε ζήσει πίσω από την κουΐντα κι έχει σηματοδοτήσει την πορεία σας;

Πολλές οι ιστορίες πίσω από την κουΐντα και όλες υπήρξαν πολύ χρήσιμες για τη διαμόρφωση της μέχρι τώρα θεατρικής μου συνείδησης. Θα σας εξομολογηθώ όμως μία προσωπική-κομβική για μένα-στιγμή, στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου. Μπήκα στη βιβλιοθήκη της σχολής και "χάθηκα" μέσα στα δοκίμια και τις δραματουργίες. Εκεί κατάλαβα-αφού ήμουν ήδη δηλαδή φοιτητής- ότι εδώ θέλω να βρίσκομαι, ότι αυτό θέλω να κάνω, να προσπαθήσω να γίνω ηθοποιός και να υπάρχω στο θέατρο. Μπήκε το σαράκι που λέμε. Σαράκι αδηφάγο, με την καλή έννοια.

O καλλιτέχνης, όπως και οφείλει εδώ που τα λέμε, γίνεται αθεράπευτα ρομαντικός και ονειροπόλος ή στη χειρότερες εκδοχές του, υπερφίαλος

Ποιο είναι το μεγαλύτερο παράσημο για έναν ηθοποιό; Είναι το χειροκρότημα αρκετό;

Το χειροκρότημα, μια επιδοκιμαστική κουβέντα, ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Ναι,τα κινητήρια παράσημα αυτά είναι.

Το θέατρο δε μιμείται απλώς τη ζωή, τη μεγεθύνει

Το θέατρο έχει τις σκοτεινές πλευρές του αλλά έχει και τις φωτεινές. Το θέατρο έχει σκοτάδι αλλά και πολύ φως», δηλώσατε σε παλαιότερη συνέντευξή σας. Υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια της διαδρομής σας όπου το σκοτάδι σκέπασε το φως; Και αν ναι πώς καταφέρατε να δείτε το φως;

Το θέατρο δε μιμείται απλώς τη ζωή, τη μεγεθύνει.Και μιλάω για τη θεατρική διαδρομή, όχι για την πράξη.Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι το ουράνιο τόξο συνεχίζει να εμφανίζεται. Έτσι συμβαίνει και στο θέατρο. Εγώ, πρώτη φορά - εποικοδομητικά - το είδα, όταν άρχισε να με ενδιαφέρει περισσότερο η ουσία μιας παραστασιακής πραγμάτωσης και το ψάξιμο της αλήθειας μου μέσω αυτής και λιγότερο η αναγγελία της.

Εκτός από ηθοποιός, τα τελευταία χρόνια έχετε και την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου Στέφανος Ληναίος. Πόσο δύσκολο είναι να έρχεσαι σε σύγκρουση με τα θέλω και τα πρέπει σε αυτό το επάγγελμα;

Με τα χρόνια έχει γίνει εύκολο. Κάπου -κάπου ακούγονται "φωνούλες" διαμαρτυρίας από τον καλλιτέχνη αλλά σε γενικές γραμμές έχουν βρεθεί οι ισορροπίες με τον παραγωγό. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί ο καλλιτέχνης, όπως και οφείλει εδώ που τα λέμε, γίνεται αθεράπευτα ρομαντικός και ονειροπόλος ή στη χειρότερες εκδοχές του, υπερφίαλος.