Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης στο gossip-tv: «Η Τέχνη αποτελεί ένα καταφύγιο παρηγοριάς για τον άνθρωπο»
«Κάθε είδους τέχνη αποτελεί ένα καταφύγιο παρηγοριάς για τον άνθρωπο που μπορεί να τον συν-κινήσει λίγο περισσότερο προς τον ευγενή εαυτό του», λέει ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης στο gossip-tv με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θέατρου.
Η περίπτωση του ιδιαίτερη και από εκείνες που σε οδηγούν να ανακαλύψεις το «πλούτο» μέσα του όταν μιλά για την Τέχνη του.
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης «ταξιδεύει» στον κόσμο της υποκριτικής με «όπλα» του τον αμέριστο σεβασμό σε αυτό που κάνει αλλά και την ανάγκη του να επικοινωνεί μέσω αυτού.
«Ένιωσα την αναπνοή μου να ρέει ελεύθερα, τα λόγια του μονολόγου και το σώμα μου να αποκτούν μια αρμονία και κοιτώντας του θεατές - κριτές της επιτροπής συνειδητοποίησα πόσο όμορφο αλλά και δύσκολο είναι αυτό το επάγγελμα που ετοιμάζομαι να κάνω», λέει αποκαλύπτοντας πότε αντιλήφθηκε το μεγαλείο της Τέχνης του. Η ενασχόληση με την υποκριτική για τον Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη ήταν μονόδρομος και σίγουρα διόλου τυχαία αφού σώμα, πνεύμα και σκέψη μετουσιώνονται και η διαδικασία «γεννά» το θαύμα του!
Θυμάστε την πρώτη φορά που ανεβήκατε στη σκηνή του θεάτρου;
Θυμάμαι τις εισαγωγικές εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινα σε θεατρική σκηνή. Ενώ είχα ετοιμάσει δυο μονολόγους δεν περίμενα τι θα βγει από το στόμα μου και τι θα κάνει το σώμα μου τη στιγμή που θα ξεκινούσα. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή ένα μέλος της κριτικής επιτροπής και μετέπειτα καθηγήτρια μου στην τεχνική Alexander, Βίκυ Παναγιωτάκη καθώς έλεγα ένα απόσπασμα από τον Άμλετ ανέβηκε στη σκηνή και ευθυγράμμισε το σώμα μου. Ήταν η στιγμή που ένιωσα την αναπνοή μου να ρέει ελεύθερα, τα λόγια του μονολόγου και το σώμα μου να αποκτούν μια αρμονία και κοιτώντας του θεατές - κριτές της επιτροπής συνειδητοποίησα πόσο όμορφο αλλά και δύσκολο είναι αυτό το επάγγελμα που ετοιμάζομαι να κάνω.
Η Παγκόσμια ημέρα θεάτρου γιορτάζεται για να τονιστεί η ιδιαιτερότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης και η σημασία του θεάτρου στις σύγχρονες κοινωνίες. Πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος σήμερα να παρακολουθεί αυτό που λέμε «καλές παραστάσεις» και γιατί;
Ο κόσμος ανέκαθεν είχε την ανάγκη να παρακολουθεί και να γίνεται μέρος ενός καλλιτεχνικού θεατρικού γεγονότος όπως αντίστοιχα θέλει να είναι μέρος ενός θρησκευτικού και πολιτικού γεγονότος. Με λίγα λόγια αυτό που τον παρακινεί σε αυτού του τύπου τις εκδηλώσει είναι η ανάγκη να επικοινωνήσει τις ιδέες του, τα όνειρα του και να ακούσει έναν αντίλογο. Βασικό θέμα της συνάντησης αυτής είναι οι σχέσεις μας. Ο κόσμος αισθάνεται ότι μια παράσταση που παρακολουθεί είναι καλή όταν νιώθει ότι τον εμπεριέχει. Συνήθως οι καλές παραστάσεις είναι σαν όμορφες παρέες που θέλουμε να γίνουμε κομμάτι τους.
Πείτε μας μια ιστορία που έχετε ζήσει πίσω από την κουΐντα κι έχει σηματοδοτήσει την πορεία σας;
Είναι μια ιστορία που ξεκινάει πριν ακόμα μάθω τι σημαίνει κουΐντα. Δούλευα ταμεία σε ένα ταχυφαγείο βράδυ δίπλα στο θέατρο Άλφα, όπου τότε έπαιζε ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ένας άλλος ηθοποιός από το θίασο κάποιο βράδυ βγήκε μετά την παράσταση για να πάρει κάτι να φάει. Πιάσαμε την κουβέντα και τον ρώτησα πώς μπορεί κάποιος να γίνει ηθοποιός. Μου είπε ότι πρέπει να πάω σε δραματική σχολή και καταλήξαμε να του λέω ότι θέλω να το κάνω. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο Καρακατσάνης ο ηθοποιός του είπε, ''δάσκαλε το παιδί λέει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός'', εκείνος με κοίταξε και έπειτα από δέκα δευτερόλεπτα σιωπής είπε ''να μην το λέει, να το κάνει''.
Kάθε είδους τέχνη αποτελεί ένα καταφύγιο παρηγοριάς για τον άνθρωπο που μπορεί να τον συν-κινήσει λίγο περισσότερο προς τον ευγενή εαυτό του
Τι προσφέρει το θέατρο ως βασική μορφή τέχνης στον ηθοποιό και τι στους θεατές; Γιατί θέατρο χωρίς κοινό δεν υφίσταται
Στον ηθοποιό προσφέρει μια μακροχρόνια σπουδή με βασικό άξονα τον άνθρωπο και ό,τι τον αποτελεί, σώμα, πνεύμα, σχέσεις, πολιτική, σκέψη, φιλοσοφία. Στο θεατή προσφέρει το αποτέλεσμα αυτής της σπουδής. Η μεταξύ τους διαλογική σχέση μετουσιώνεται σε αυτό που λέμε δημοκρατία.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο παράσημο για έναν ηθοποιό; Είναι το χειροκρότημα αρκετό;
Θυμάμαι κάποια στιγμή τελείωσα από μια παράσταση και βγαίνοντας στο φουαγιέ μια κυρία μου είπε σε αισθάνομαι σαν παιδί μου τώρα που σε είδα. Αυτή η άμεση οικειότητα που δημιουργείται ανάμεσα στον ηθοποιό και τον θεατή είναι, πιστεύω, το μεγαλύτερο παράσημο για έναν ηθοποιό.
Στον κόσμο τού σήμερα, όπου η μισαλλοδοξία, το μίσος και η βία ακολουθούν ανοδική πορεία το θέατρο έχει τη δύναμη να ενεργοποιήσει και να κινητοποιήσει την ανθρωπότητα;
Ελπίζω πως ναι. Δεν ξέρω αν έχει τη δύναμη να κινητοποιήσει την ανθρωπότητα γιατί θεωρώ ότι αυτό δεν εξαρτάται μόνο από το θέατρο αλλά από πολλούς άλλους παράγοντες. Σίγουρα όμως κάθε είδους τέχνη αποτελεί ένα καταφύγιο παρηγοριάς για τον άνθρωπο που μπορεί να τον συν-κινήσει λίγο περισσότερο προς τον ευγενή εαυτό του.
Πόσο «βαριά» είναι η αποστολή των ανθρώπων του θεάτρου να είναι στην πρώτη γραμμή ενάντια σε κάθε τι άσχημο και απάνθρωπο;
Η γνώμη μου είναι ότι δεν αποτελεί αποστολή μόνο των ανθρώπων του θεάτρου να μάχονται ενάντια σε καθετί άσχημο και απάνθρωπο αλλά είναι χρέος όλων και κυρίως τον γονέων, των δασκάλων και της πολιτείας να μάχονται καθημερινά ενάντια στην ασέβεια και τη αγένεια. Σίγουρα, πάντως αισθάνομαι σαν χρέος μου και όχι σα βάρος να μάχομαι όπως μπορώ και εγώ με την τέχνη μου για έναν καλύτερο κόσμο.
Τη φετινή σεζόν ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά του Alpha «Διάφανη Αγάπη» σε έναν μοναδικό ρόλο!
Παπαδοκωνσταντάκης: Η πίστη σού δίνει ψυχραιμία να διαχειριστείς ένα μεγάλο βάρος
Παπαδοκωνσταντάκης: Είμαστε μια γενιά που βγήκε στην κρίση και δοκιμάσαμε πολύ την υπομονή μας
Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης: Το περιστατικό με τον Νίκο Ψαρρά - «Δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε»
.jpg)
