«Η Δήμητρα Λιάνη περνά δύσκολα. Δεν το πιστεύει κανείς!»

Ο άνθρωπος αυτός, αποκαλύπτει σε πρόσφατη συνέντευξη του πως η Δήμητρα Λιάνη περνά δύσκολες στιγμές. Ο λόγος για τον Γιώργο Λιάνη, ο οποίος μιλά στο περιοδικό Εγώ.

Σας πρόδωσαν άνθρωποι της ζωής σας;
«Με απογοήτευσαν τραγικά συνάδελφοι. Η δημοσιογραφία είναι άτιμο επάγγελμα. Φέρει αντιζηλία και φθόνο. Εφυγα από «Τα Νέα» και ξεκίνησα το ταξίδι στα αχαρτογράφητα νερά της πολιτικής εξαιτίας της απογοήτευσης μου από ένα συνάδελφο. Δεν θα έμπαινα ποτέ στην πολιτική. Ήμουν στο Χέρφιλντ, στην πιο σημαντική αποστολή της ζωής μου, και η εφημερίδα αποφάσισε να με αντικαταστήσει όχι γιατί δεν ήμουν καλός, αλλά γιατί δεν έγραφα επικριτικά άρθρα για τη Δήμητρα Λιάνη. Ήταν αίμα μου, πρώτη μου ξαδέλφη. Την έκρινα πολύ αυστηρά αργότερα, αλλά τότε δεν μπορούσα να αρχίσω τις ύβρεις και τα κουτσομπολιά. Ήταν κατώτερα και της συγγένειας αλλά και της προσωπικότητας μου. Ήταν εξοργιστικό και ασεβές»

Σας κόστισε η συγγενική σχέση με τη Δήμητρα Λιανή; «Σε βάθος χρόνου μάλλον με ωφέλησε πολύ. Μου στοίχισε τότε, αλλά το .πάλεψα. Από τη μια στιγμή στην άλλη όλοι λειτουργούσαν σαν να είχαν ξεχάσει ποιος ήμουν. Παρά την τεράστια πορεία μου και την παρουσία μου επί χρόνια στη μάχιμη δημοσιογραφία, άρχισαν να με αποκαλούν απαξιωτικά «ο ξάδελφος». Για δύο χρόνια δεν έγραφαν καν το όνομα μου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.»
Απ' ό,τι καταλαβαίνω, σας πλήγωσε. «Αφάνταστα. Το καθάρισα όμως μόνος μου. Τους απέδειξα ότι δεν είμαι «ο ξάδερφος», αλλά ένας άνθρωπος που μπορεί να σταθεί στην πολιτική»
Είπατε ότι κρίνατε πολύ αυστηρά τη Δήμητρα Παπανδρέου. Μιλάτε σήμερα; «Όχι. Η Δήμητρα έχει μια πολύ δύσκολη και περιορισμένη στον εαυτό της ζωή. Ίσως να είναι και δικό μου το λάθος που δεν σπάω αυτό τον αποκλεισμό. Περνά δύσκολα. Δεν το πιστεύει κανείς. Δεν θέλω να πω περισσότερα. Σέβομαι τη Δήμητρα Ξέρω πόσο άσχημα πέρασε, αλλά και τα μεγάλα λάθη που έκανε. Όπως φυσικά γνωρίζω και τα δικά μου»
Ποια ήταν; «Το μεγαλύτερο λάθος μου είναι ότι δεν έζησα τόσο κοντά στα παιδιά μου, όσο τώρα στα εγγόνια μου. Στέρησα από τον εαυτό μου την κόρη και το γιο μου»
Το «κράτησαν» τα παιδιά σας; «Η κουλτούρα που πήραν από τις μητέρες τους τα βοήθησε να το ξεπεράσουν. Σίγουρα κάτι έχει μείνει μέσα τους και γι' αυτό είμαι υπεύθυνος εγώ»
Ζητήσατε συγγνώμη; «Με χίλιους τρόπους. Δεν χρησιμοποίησα ποτέ τη λέξη, γιατί τη θεωρούσα κατώτερη αυτού που νιώθω. Τώρα πια ζω μαζί τους. Άλλο μεγάλο λάθος μου -όχι συνειδητό- είναι ότι άφησα την εξουσία να με φθείρει. Ήμουν «λιγότερο άνθρωπος». Τώρα βρίσκω ξανά τον εαυτό μου.»
Είχατε αλαζονεία; «Όχι. Με παρέσυρε όμως το ρεύμα. Δεν έχεις το χρόνο να σκεφτείς και τη φρόνηση να αντισταθείς».