Η εξομολόγηση της Πέμυς Ζούνη: «Διαδραματιζόταν μπροστά μου σαν ταινία θρίλερ»

Υπήρξες κι εσύ, ωστόσο, πολιτικό πρόσωπο, εκπροσωπώντας αυτή τη γενιά.

«Περίπου στα 40 μου χρόνια ένιωσα την ανάγκη να γίνω πιο ενεργή πολίτις. Ήθελα να σταματήσω να γκρινιάζω και να κριτικάρω με την ασφάλεια του "είμαι έξω απ' τα πράγματα" και "οι άλλοι φταίνε, εγώ θα τα έκανα αλλιώς" Είπα "ήρθε η ώρα να αναλάβει τις ευθύνες της η γενιά μου". Έτσι έγινε».

Και τελικά;
«Η συγκυρία ήταν η χειρότερη. Κανείς δεν ήξερε τι ήταν αυτό που ερχόταν. Διαδραματιζόταν μπροστά μου σαν ταινία θρίλερ. Ήταν πολύ σπουδαίο μάθημα με μεγάλο κόστος, μέρος του οποίου ήξερα ότι θα το πληρώσω. Τελικά, παραιτήθηκα από τη Βουλή στις αρχές του 2012. Είχες πέσει και θύμα λεκτικής βίας, σε μια έξοδό σου σε ταβέρνα, από μια ομάδα αγανακτισμένων πολιτών.
Βεβαίως. Αλλά και γκαζάκια είχαν βάλει στο πολιτικό γραφείο μου. Αυτές οι «κανονικές» δηλαδή καταστάσεις που συνέβαιναν τότε».

Πώς αντέδρασες σ' αυτά;
«Με ψυχραιμία. Και σχεδόν με συγκίνησε το ότι, ενώ θα μπορούσαν να μου πετάξουν το ποτήρι με το νερό που κρατούσαν στα χέρια τους, δεν το έκαναν. Εντύπωση μου έκανε και το ότι με έβριζαν μιλώντας μου στον πληθυντικό. Είχε μείνει ο «απόηχος» του σεβασμού, που ενδεχομένως μου είχαν; Δεν ξέρω. Όλα αυτά, πάντως, μου έδωσαν τη δύναμη για να αντιμετωπίσω το γεγονός ψύχραιμα. Απ' την άλλη, καιρό πριν, είχα νιώσει ότι κάποια στιγμή μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Το «τραύμα», ωστόσο, από εκείνη την περίοδο παραμένει»
Δηλαδή;
«Το βαθύ «τραύμα» του τι κάναμε και τι γινόταν. Στα δυόμισι χρόνια που έχουν περάσει και βλέποντας πλέον τα πράγματα αποστασιοποιημένα, έχει αλλάξει η οπτική μου. Αλλά το «τραύμα» δεν φεύγει, γιατί είναι πάρα πολύ επώδυνο να βλέπεις να ξετυλίγεται η ιστορία με συσσωρευμένα τα λάθη ετών και με τη μεγάλη ευθύνη να αποφασίζεις για την τύχη μιας χώρας, στην πιο δύσκολη στιγμή. Και δεν μπορώ να πω τώρα ότι «πέρασε, εντάξει. Τι ωραία που πια είμαι απέξω!».
Θα έβαζες ξανά υποψηφιότητα;
«Όχι, γιατί οι λόγοι που με οδήγησαν να παραιτηθώ εξακολουθούν να υπάρχουν. Δεν έφυγα γιατί δείλιασα για το κόστος, αλλά γιατί δεν μπορούσα πλέον να προσυπογράφω τα δικά μας λάθη, των κυβερνώντων. Μόνο αν άλλαζαν εντελώς τα πρόσωπα θα σκεφτόμουν να ξανακατέβω στην πολιτική».

Πηγή: People