Τα φθαρμένα παπούτσια του Λεβέντη και τα δάκρυα

Και μπορεί ο πολιτικός να μην το θυμάται, αλλά ο δημοσιογράφος το θυμάται πολύ καλά και θέλησε να μοιραστεί εκείνη την συνάντηση με τους αναγνώστες της στήλης του στα Παραπολιτικά.
«Περίπου είκοσι πέντε χρόνια πίσω, μια παρέα φοιτητών του Πολυτεχνείου, μια μέρα με κατάληψη (αν θυμάμαι καλά), αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ίο γραφείο του πολιτικού που πρωταγωνιστούσε τότε σε τηλεοπτικές εκπομπές, χαρίζοντας απολαυστικές στιγμές γέλιου, με τα ξεσπάσματα, τις ακραίες εκ-φράσεις και τον ιδιαίτερο, απονήρευτο και αγνό τρόπο του. Για ποιον λόγο; Μα, για να σπάσουμε πλάκα. Μάλιστα, κάποιος, από ό,τι αχνά θυμάμαι, πρότεινε να πάρουμε και γιαούρτια για να πετάξουμε έξω από το γραφείο του.
Μας δέχτηκε αμέσως, μηχανικός βλέπετε κι αυτός, και μας μίλησε όμορφα, ανθρώπινα, σχεδόν πατρικά. Η αλήθεια είναι ότι απογοητευτήκαμε, καθώς ο λόγος για τον οποίο είχαμε πάει δεν ικανοποιήθηκε. Ούτε γελάσαμε ούτε του κοροϊδέψαμε. Μάλλον θλίψη μας προκάλεσε η-εικόνα ενός: καθημερινού ανθρώπου, που δεν είχε καμία σχέση με τους πολιτικούς (τουλάχιστον όπως εμείς τους είχαμε στο μυαλό μας), που πίστευε πως κάποια μέρα θα εκλεγεί και θα ξεβρομίσει, όπως ο ίδιος μας είπε» τον τόπο. Θλίψη και στενοχώρια. Τι ψώνια υπάρχουν, σκεφτήκαμε. Και ο συγκεκριμένος άνθρωπος τα επόμενα χρόνια συνέχισε, στο ίδιο μήκος κύματος, να βρίζει, να απειλεί, να χρησιμοποιεί απίστευτες εκφράσεις και να γίνεται αντικείμενο χλευασμού. Τι πίτσες του έστελναν, τι φάρσες του έστηναν... αυτός εκεί. Ίσως ο μόνος που πίστευε ότι κάποια στιγμή θα έμπαινε στα πράγματα. Τα χρόνια πέρασαν, ο γραφικός πολιτικός παρέμενε γραφικός στα μάτια όλων -ή των περισσοτέρων, για να είμαι ακριβής- και τα τέρατα της πολιτικής που όλοι θαυμάζαμε και ψηφίζαμε αποδείχθηκαν το ένα μετά το άλλο στην καλύτερη περίπτωση ανεπαρκή, στη χειρότερη λαμόγια. Κι ύστερα ήρθαν οι... μέλισσες. Το Μνημόνιο, δηλαδή, και όλα άλλαξαν. Εκλέχθηκε. Από τον αποκλεισμό πέρασε στην αποθέωση. Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι που τον χλεύαζαν τώρα τον αντιμετωπίζουν σοβαρά. Τον κάλεσα και εγώ στο «Πρωινό». Μου έκαναν εντύπωση τα παλιά, σχεδόν φθαρμένα παπούτσια του. Σίγουρα δεν είναι λαμόγιο, σκέφτηκα. Δάκρυσε στον αέρα και δάκρυσα κι εγώ», έγραψε ο Γιώργος Λιάγκας.