Το παραμύθι του Λιάγκα για τους πολιτικούς και την κρίση

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μαγική χώρα. Οι κάτοικοι της ήταν ενδιαφέροντες τύποι. Λίγο ονειροπόλοι, έξυπνοι ή, για την ακρίβεια, εξυπνάκηδες, καταφερτζήδες, λίγο αλαζόνες και πολύ, μα πολύ ευκολόπιστοι. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι αρχηγοί τους τους φλόμωναν στα ψέματα μπροστά στα μάτια τους και αυτοί, ενώ ήξεραν πως τους κοροϊδεύουν, τα πίστευαν. Ήταν και λίγο σπάταλοι και λίγο βολεψάκηδες και αποζητούσαν την καλοπέραση, χωρίς να έχουν μοχθήσει ιδιαίτερα γι αυτή.

Ε, λίγο θέλει να γίνει το κακό; Μια μέρα, ένας αρχηγός τους ανακοίνωσε σχεδόν χαρούμενος πως την καλοπέραση την εγγυώνται τώρα άλλες χώρες με δανεικά, καθώς τα λεφτά της χώρας του παραμυθιού τελείωσαν. Πως θα 'ναι για λίγο βέβαια και μετά τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Ο καιρός πέρασε, τα πράγματα έγιναν όχι λίγο, αλλά πολύ χειρότερα, ο αρχηγός έφυγε κακήν κακώς, άλλαξε, ήρθε καινούργιος, που μέχρι τότε ήταν κατά των ξένων, αλλά ξαφνικά άλλαξε, μας άλλαξε κι αυτός τα φώτα, τον αλλάξαμε και αυτόν και πήγαμε στον επόμενο ψεύτη, εεε συγγνώμη, αρχηγό, ο οποίος μέχρι στιγμής έχει βρεθεί ψευδόμενος παραπάνω από μία φορές.

Και εμείς τον πιστέψαμε, τον ξαναπιστέψαμε και πιθανόν να τον πιστέψουμε και για τρίτη φορά, όχι γιατί δεν ξέρουμε ότι μας κοροϊδεύει, αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι το πιθανότερο είναι πως το ίδιο θα πράξει και ο επόμενος. Και ο φιλότιμος λαός της χώρας του παραμυθιού ελπίζει, στηρίζει και εθελοτυφλεί, αφού εις γνώσιν του αυτοκοροϊδεύεται.

Και ενώ κάποιοι μιλούν για εναλλακτική, κανένας δεν την έχει εξηγήσει σε κανέναν. Και το πρόβλημα δεν είναι η κοροϊδία, αλλά ο φόβος. Ο φόβος ότι αυτά που ακολουθούν είναι χειρότερα από αυτά που ήδη ζούμε. Τι θα γίνει στο τέλος και ποιο θα είναι το τέλος του παραμυθιού; Μακάρι να ήξερα. Απλά, όπως όλα τα παραμύθια, και αυτό θα τελειώσει με το έζησαν αυτοί καλά και εμείς... και μη χειρότερα» έγραψε στο Secret.