Όμηρος Πουλάκης: Μιλάει για τον πατέρα του γ.γ. του Υπουργείου Εσωτερικών Κώστα Πουλάκη
Ο Όμηρος Πουλάκης μιλάει για τον πατέρα του Κώστα Πουλάκη ο οποίος πρωταγωνιστεί στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας.
Μίλησες για πολιτική υπόσταση. Η σχέση µε τον πατέρα σου, Κώστα Πουλάκη (σ.σ.: νυν γ.γ. του υπουργείου Εσωτερικών και ∆ιοικητικής Ανασυγκρότησης), σε εµποδίζει να ασκείς δηµόσια κριτική για τα κακώς κείµενα της σηµερινής κυβέρνησης; Να µοιράζεσαι την απογοήτευση του κόσµου για τις αστοχίες της;
Όχι. Ούτε µε εµποδίζει, ούτε όµως θα µε κάνει να πω πως «όλα είναι χάλια» για να δείξω πως η προσωπικότητά µου διαφέρει από εκείνη του πατέρα µου, κάτι που είναι δεδοµένο ούτως ή άλλως. Υπάρχει και απογοήτευση γύρω µας. Οξύνεται ωστόσο από εκείνους που πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 έσπερναν τον φόβο και την καταστροφολογία. Το να ξεκινάς έναν αγώνα, µια διαδικασία απεµπλοκής από ένα γιγαντιαίο πρόβληµα που δηµιούργησαν επί χρόνια οι προηγούµενες κυβερνήσεις και να απογοητεύεσαι ή να γκρινιάζεις επειδή αυτό δεν έχει αναιρεθεί σε ελάχιστο χρόνο, είναι για µένα τουλάχιστον πονηριά. Ή αφέλεια.
Ας πάµε στα δικά σου «χωράφια». Πώς, ας πούµε, εισέπραξες τους χειρισµούς του ΥΠΠΟ σε σχέση µε τη διοργάνωση του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου και τη συνακόλουθη αντίδραση των Ελλήνων καλλιτεχνών;
Πήγα στην πρώτη τους συνάντηση στη «Σφενδόνη» και χάρηκα όταν συνειδητοποίησα πως η καλλιτεχνική κοινότητα αρχίζει να επιδεικνύει αντανακλαστικά διεκδίκησης. Από κει και πέρα η αναίρεση ενός καλλιτεχνικού έργου, πριν καν ολοκληρωθεί και υπάρξει, δεν µε βρήκε σύµφωνο.
Τι περιµένεις από τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, που γνωρίζεις και προσωπικά;
Να αντιµετωπίσει το δύσκολο έργο που ανέλαβε µε διάθεση για διάλογο και για σύνθεση, µε χιούµορ, µε κατανόηση και µε την εµπειρία του.
Και ποια θεωρείς πως θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα ενός υπουργού Πολιτισµού σήµερα στην Ελλάδα;
Μια χαρτογράφηση της πολιτιστικής δραστηριότητας και ένας προσανατολισµός σε διευθύνσεις που δεν θα είναι αυστηρά προσωποκεντρικές, αλλά, αντιθέτως, ανοιχτές σε ενεργές πλατφόρµες συνοµιλίας και δράσης, µε τον διάλογο ως όρο και επιστέγασµα.
Εσύ, ως καλλιτέχνης, βάζεις στόχους ή έχεις σχέση προσωρινότητας µε τη ζωή;
Και τα δύο. Βάζω στόχους, έχω όµως και την επίγνωση πως η επίτευξή τους απαιτεί και τη συναίσθηση της διαδροµής.
Πηγή: Real